ʙᴜ ʙöʟüᴍ ᴍɪɴɪ ʙɪʀ ʙöʟüᴍ ᴏʟᴅᴜ.ᴀᴋɪᴅᴇɴɪɴ ᴍɪʀᴢᴀ ᴠᴇ ᴋᴀʜʀᴀᴍᴀɴ ʙᴇʏʟᴇ ɴᴀsıʟ ᴛᴀɴışᴛığıɴı ʙɪʟᴍᴇɴɪᴢɪ ɪsᴛᴇᴅɪᴍ.ᴠᴇ ᴀʀᴛı ʙɪʀ ɴᴏᴛ ᴏʟᴀʀᴀᴋ ɪʟᴋ ʙöʟüᴍü ɪʟᴋ ʏᴀʏıɴʟᴀᴅığıᴍᴅᴀ ᴋᴀʜʀᴀᴍᴀɴ ʙᴇʏɪɴ ᴀᴋɪᴅᴇʏɪ 15 ʏᴀşıɴᴅᴀ ᴇᴠʟᴀᴛ ᴇᴅɪɴᴅɪğɪɴɪ söʏʟᴇᴍɪşᴛɪᴍ ᴏɴᴜ sᴏɴʀᴀᴅᴀɴ ᴅᴇğɪşᴛɪʀᴇʀᴇᴋ 10 ʏᴀş ʏᴀᴘᴛıᴍ ʙᴜɴᴜ sɪᴢᴇ ʜᴀʙᴇʀ ᴠᴇʀᴍᴇᴋ ɪsᴛᴇᴅɪᴍ.
ʙᴜ ʙöʟüᴍᴇ 3 ᴏʏ ᴀᴛᴀʀsᴀɴıᴢ sᴇᴠɪɴɪʀɪᴍ.
ɪ̇ʏɪ ᴏᴋᴜᴍᴀʟᴀʀ<3
Kahraman Bey yanındaki oğluna baktı.Oğlu artık genç bir delikanlı olma yolundaydı.Şimdi ise oğluyla birlikte ölen karısının son isteğini yerine getirecekti.Karısı ölmeden önce bir çocuğu evlat edinmek istiyordu çünkü Kahraman Beyin karısıda bir yetimdi.Kahraman Bey oğlunun ona birşeyler söylediğini fark etti.
"İçeriye girmeyecek miyiz baba?"Kahraman Bey oğlu Mirzanın bu söylediğiyle hareket etmeye başladı.
İçeri geçtiğinde etrafta koşuşturan çocukların olduğunu fark etti.Oğluna baktığında etrafa garip bakışlar attığını fark etti.
"Noldu oğlum bir sorun mu var?"
"Gerçekten de bu kadar çocuğun ailesi yok mu baba?"Kahraman Bey üzgün bakışlar atan oğluna baktı.Annesi öldüğünde Mirza daha 8 yaşındaydı.Kahraman Bey ona annesi öldüğünden beri hem anne hem baba olmuştu.Oğluna cevap vermek için ağzını açtı.
"Bazılarının ailesi var ama bakamadıkları için buraya getiriyorlar oğlum."Mirza anladığını belirten bir mırıltı çıkardı.
Kahraman Bey müdürün odasının kapısını tıklattı ve içeri geçti.
"Hoş geldiniz Kahraman Bey."İkisi el sıkıştığında Mirza ve Kahraman Bey koltuğa oturdular.Bir süre ufak tefek belgeler ve gerekli şeyler için konuştular.Müdür Kahraman Beye bakarak konuşmaya başladı.
"İsterseniz biraz gezelim Kahraman Bey."Kahraman Bey başını salladı ve oğlu Mirzayı yanına alarak yetimhanenin içinde yürümeye başladılar.
Etrafta oyun oynayan,ödevlerini yapan çocuklar ve gençler vardı.Bazıları ise heyecanlı gözlerle Kahraman Beye bakıyorlardı.Kahraman Beyin bu görüntüye içi burkulmuştu.Bu çocuklar her gelen kişinin onları evlat edinmesi için bekliyorlardı.
Kahraman Bey oğluna baktığında oğlunun bir kız çocuğuna baktığını gördü.Kız çocuğu turuncu saçlıydı,üstünde bir prenses kostümü vardı ve elindeki boyalar eline yüzüne bulaşmıştı.Büyük ihtimalle kız çocuğu resim yapıyordu.
"Bu kız kim efendim?"Mirza bunu müdüre söylemişti.
"Onun adı Akide buraya 1 aylıkken geldi."Mirza bu duyduklarından sonra daha da meraklanmıştı.Hemen babasına bakarak konuşmaya başladı.
"Baba onu tanıyabilir miyiz?"Müdüre Kahraman Bey konuşmadan konuşmaya başladı.
"Onunla tanışmak istemezsiniz Akide biraz vahşi ve soğuktur."Kahraman Bey müdürün bu konuşmasına kızmıştı.
"Küçük bir çocuk için bunları söylemeniz doğru mu müdür bey?"
"Efendim ben-"Kahraman Bey müdürün sözünü keserek konuşmaya başladı.
"Oğlum ve ben o küçük kız çocuğuyla tanışmak istiyoruz."
"Tamam efendim istediğinizi yapabilirsiniz."
Kahraman Bey ve Mirza küçük kıza doğru ilerlemeye başladılar.Akidenin yanına geldiklerinde kız onlara bakmamıştı.Kahraman Bey kızla konuşmaya başladı.
"Merhaba buraya oturabilirmiyiz?"kız sadece kafasını salladı.
"Resimlerin güzelmiş."küçük kız çocuğu adamın bu söylediklerine sevinmişti.Çünkü kimse onun resimlerini sevmezdi.Küçük kız adama ve yanındaki çocuğa doğru baktı.
"Ben Akide."Kahraman Bey ona gülümseyerek cevap verdi.
"Bende Kahraman ve yanımdaki oğlumun adı da Mirza."
Ve böylelikle Akide babası ve abisiyle böyle tanışmış oldu.
♡♡♡♡♡♡♡♡
ʙöʟüᴍ ʜᴀᴋᴋıɴᴅᴀᴋɪ ᴅüşüɴᴄᴇʟᴇʀɪɴɪᴢ ɴᴇʟᴇʀ?
ᴋᴜʀɢᴜᴅᴀ ʙᴀşᴋᴀ ɴᴇʟᴇʀ ɢöʀᴍᴇᴋ ɪsᴛᴇʀsɪɴɪᴢ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Akide Şekeri
Non-Fiction-Gerçek Ailem kurgusudur. (TAMAMLANDI) Yetimhane her zaman soğuktu.Çünkü hiçbirimiz aile sıcaklığını tatmamıştık.Hiçbirimiz hiçbir zaman tam anlamıyla aile olamamıştık.Ne hoş aileleri tarafından bırakılan çocukların aile olmasını beklemek bile gülün...
