Seher Vakti

7. Bölüm 🌹

Yorumlarınızı eksik etmeyiniz. İyi okumalar!

Zamanın gerçekten de durduğu anın içerisindeydim. Bakışlar kitlenmiş, nefesler tutulmuştu. Beklenilen bir şey miydi bu, yoksa beklenilmeyen miydi bilmiyordum. Ben bu andan ne bekliyordum onu da bilmiyordum. Bu anın yaşanıyor olmasını bile bir an olsun düşünmemiştim. Mirza ile ilgili hayaller kursam bile bu kısmını düşünmemiştim. Adı üstüne hayaldi işte, bunun bile dozunu kaçırmamıştım.

Ardından zaman ağır çekim de akmaya başladı. Babam, Mirza'daki bakışlarını hiç sekmeden bana çevirdi. Mirza'nın aksine fikrini önemsediği kişi bendim. Şu an aksini iddia etsem saniyesinde ikisini de kapı dışarı eder ve muhattabını keserdi. Peki, evet deseydim ne olacaktı? Ben de istiyorum, dediğimde ne tepki verecekti?

"Söyledikleri doğru mu Rozalin?" Yalan söyleyecek miyim diye değil de emin olmak için bir an olsun gözünü, gözlerimden ayırmıyordu. "Doğru baba." dedim net bir tavırla. Babam duraksadı ilk birkaç saniye. Sindirmeye çalışıyordu belli ki. Bir babanın kızını paylaşmasının ağırlığı da ayrı bir zor geliyor olmalıydı.

"Yani senin de ona karşı hislerin var? Şu ortalama on günde gönlünü kaptırdın?" dedi bastıra bastıra. Doğruluğundan emin olmak istiyordu. "Evet, öyle baba. İnsanlar bazen doğru kişi olduğunu ilk bakışta bile hissedebiliyor. Benim için de öyle oldu. Tabii zamanla sohbet ettik, birlikte zaman geçirdik ve yakınlaştık. Benim için de beklenilmedikti ama hislerim karşılık buldu. Senden rica ediyorum bu evliliğe izin vermen için." Belki de Mirza şu an yalan hislerle inandırmaya çalıştığımı düşünüyordu ama benim hislerim gerçekti. Sahiden de içimden geçenleri söylüyordum babama. Bu hislerimi hep sesli söylemeyi içten içe beklemiştim. Günlerdir Mirza gidince bu hislerim de yanıma kâr kalacak diye içim içimi yiyordu ama işte işler baştan sona değişmişti. Şimdi hislerim dile gelmiş ve özgürlüğe kavuşmuştu.

"Annen de evlilikten bahsediyordu, bu olay için mi iş birliği yaptınız?" Bakışlarım sinirden kırmızı kesilmiş anneme döndü. Çenesini kuvvetle sıkıyordu. Yapmacık bir gülüş yerleştirdim yüzüme. "Evet, elbette. Annem iyiliğimi düşünüp önceden sana açmak istemiş olayı. Ama Mirza ve ben, bizim söylememizi daha makul bulduk. Bizden duymak isteyeceğini düşündük. Annem de sağ olsun iyilik etmek istemiş." Yüzümdeki ifadeyi iliklerine kadar hissediyor olmalıydı. İlk kez ona karşı nefret beslediğimi anlamıştı. Çünkü ne olursa olsun ben hep onu tolere edebilirdim; fakat bu durum bambaşkaydı. Beni bir katile, saplantılı bir adama kurban etmek istemişti. Bunun affı yoktu.

Ondan bakışlarımı çekip babama çevirdim. "Senin düşüncen ve istediğin karşısında benim boynum her zaman kıldan ince oldu. İstediğin buysa izin veriyorum, evlenebilirsiniz." Yüzümde tebessüm oluşurken Mirza'ya döndüm hevesle. Sanki uzun zamandır bunu istiyorduk da karşılığını almıştık. Onun da ilgili bakışları üzerimdeydi. Yüzünde de hafif ama içten bir tebessüm vardı.

"Durumları Rozalin ile karar verelim en yakın süreçte istemeye geleceğiz Mithat Bey." dedi kendinden emin bir tavırla. Ah, biz sahiden de evlenecektik... Biz evlenecektik!

**

Karşılıklı otururken çekingen şekilde esmer yüzüne bakıyordum. Öyle karizmatik bir havası vardı ki durup durup ona bakasım geliyordu. Özenle yaratılmış, üzerine tane tane güzellikler eklenmiş gibiydi. Öyle ki onun varlığı da benim kalbime bir iğne ve iplikle dikiliyordu. İlmek ilmek işleniyor, tamamını sarıp sarmalıyordu. Korkuyordum, bir gün kalbimin tamamı o olduğunda benden geriye ne kalacaktı?

"Her şey biraz emrivaki oldu sana da ama başka bir çözüm bulamadım. Anneni duydum, o bahsedilen kişi her kimse fazla keskindi bu konu hakkında. Göz göre göre senin yanmana şahit olamazdım. Kendini bir zorundalık içinde görme. Şu olayı atlattıktan sonra boşanmak istersen boşanırız." İşte bunu duymayı beklemiyordum. Evet, benim için fazla ince düşünceliydi ama daha her şeyin başında bitirmeye yönelik konuşması göğsümde bir yaraya sebep olmuş, bir delik açmıştı. Oysaki ilmek ilmek işlemeyi düşünüyordum, o iğnenin delik açmasını değil...