AŞİRET AİLEM

3. BÖLÜM

Evet çooooook uzun bir aradan sonra merhaba. Gerçekten çok sorry ama bu sene içinde o kadar çok şey yaşadım ki. Yani bolum
atmak için hiç vaktim yoktu neredeyse. Sizlerden çok özür diliyorum🙏 Artık elimden geldikçe daha sık bölüm atmaya çalışıcam. Tekrardan kusura bakmayın.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BERFİN AKÇA ESFEROĞLU

Dışarıdan gelen küçük çocuk sesiyle Tolgahan abimgilin geldiğini anladım ve hızla odamdan çıktım. Merdivenlerin başına gelince Baranı gördüm ve yüzümde istemsiz bir gülümseme oluştu.

"Halacııım hoşgeldin" diyerek aşağı inmeye başladım. Son basamaklara yaklaşırken başım dönmeye başladı ve trabzanlara daha sıkı tutundum daha sonra gözümün iki saniyeliğine kararmasıyla ayağımın boşluğa geldiğini hissettim düşmeyi beklerken bir anda belimde kollar hissettim.

Yanıma dönüp baktığımda bunun Annem olacağını hic beklemiyordum. Ben ona bakarken o benim ayakta durabileceğimi anlamış olcakki ellerini çekti ve hiçbir şey söylemeden yukarıya çıktı hepimiz arkasından ona bakakaldık. Daha sonra bacaklarımda birsey hissedince başımı çevirdim ve Baran'ın bacaklarıma sarıldığını gördüm. Onu hemen kucağıma aldım. Hemen yanaklarını öpmeye başladım o da ağzından kıkırtılar çıkarmaya başladı. Böyle yapınca seviyordu. Kafamı kaldırdığımda bize gülümseme ile bakan yengemi gördüm ve kucağımda Baran ile onlara doğru yürüdüm.

"Yenge hoşgeldin sende" diyip birbirimize sarıldık o da benim yanaklarımdan öpüp çekildi.

"Hosbulduk yengem, geçmiş olsun sana da abin biraz bahsetti. Nasılsın simdi?"

Kaçamak bakışlarla abime baktım yine aynı ifadesizlikle yüzüme bakıyordu tekrar yengeme döndüm

"Daha iyiyim yenge" diyip hafif gülümsedim.

Daha sonra herkes tek tek yengem ve Baran ile sarıldıktan sonra salona geçtik.

Salonda üçlü koltuğun birinde ben Baran ve ablam diger üçlü koltukta yengem Tolgahan abim ve Utku abim tekli koltuklardan ikisinde de babam ve annem oturuyordu. Eren abim.ve Yağız abim odalarına çıkmışlardı Meriç abim ise son konuşmamızdan sonra hala gelmemişti.

Bugün sabah hastane odası

"Onca olan şeyden sonra sizi nasıl affederim abi. Beni hep dışladınız hiçbir zaman yanımda olmadınız beni koruyacağınız yere hep ağlattınız. Belki sen biraz daha az yaptın ama az yada çok fark etmiyor kalbimi o kadar kırdınız ki ben seni nasıl affedeyim."

Pişmanlıkla başını yere eğdi ve İkimizde bir süre konuşmadık. Daha sonra başını kaldırdı ve dolu gözlerle bana baktı.

"Haklısın, her konuda. Seni hep itip kalktık hiçbir zaman seni düşünmedik...özür dilerim Berfin. Biliyorum bir özür geçirmez bütün olanları ama her ne kadar geçmişi değiştiremesem de geleceğimiz için uğraşırım yeter ki sen olur de"

Gözlerime büyük bur umutla bakıyordu her ne kadar onu kırmak istemesem de cevap verdim.

"Zaman abi...belki zaman bir şeyleri değiştirir ama ben yapamam...üzgünüm"