AŞİRET AİLEM

1. BÖLÜM

Berfin Akça ESFEROĞLU

"BERFİN! NERDESİN?!"

"geliyorum anne"

Odamdan çıkıp hızlıca merdivenleri inmeye başladım  ve mutfağa doğru yürüdüm. Annemin sesi kızgı geliyordu acaba yine ne olmuştu. Mutfağa girdiğimde Esma ablalar yemekleri hazırlıyorlardı.

" NAPIYOSUN SEN YUKARIDA!" annemin bağırmasıyla irkildim.

"Duş aldım üstümü giyiniyordum anne" dedim çekingen bir tavırla. 

"İşten kaçmak için girdiğin hallere bak!..çabuk yardım et Esmalara sofrayı hazırlayın."

Annemin böyle söylemesi beni üzmüştü. Aslında annem bana hep böyleydi abilerime ve ablama ne kadar yumuşaksa bana bir o kadar sertti ve ben bunun sebebini bir türlü anlayamıyordum.

"Tamam anne" dedim ve tabakları alıp avludaki sofraya doğru yürüdüm. Tabakları koyarken kapı açılma sesi geldi ve merakla kimin geldiğine baktım. Ablamdı gelen.

"Anne ben geldim" dedi ve bana küçümseyici bir bakış atıp yürümeye devam etti. Bir de bu var annem kadar abilerim ve ablamda beni sevmez.

"Hosgeldin yavrum" dedi annem içten bir gülümsemeyle..acaba bana da bir gün böyle bakarmı diye düşündüm. Ben onlara dalıp bakarken gelen yüksek sesle irkildim.

"BERFİN ne dikiliyorsun orda git mutfağa yardım et!" Başımı olumlu anlamda sallayıp mutfağa girdim. Gözlerim dolmuştu ve bunu anlaşılan saklayamamıştım.

"Oyy kurban olduğum ağlama boncuk gözlüm" Esma abla bana sarılıp beni teselli ederken bende kafamı onun göğsüne koyup sessizce  ağlamaya başladım.

"Beni niye sevmiyor Esma Abla" dedim ve hıçkırarak ağlamaya başladım.

Biraz durduktan sonra ondan ayrılıp iki yanağını da sulu sulu öptüm.

"Teşekküre ederim Esma abla" Esma abla benim manevi annem gibiydi belkide annemden daha çok şefkat göstermişti bana.

"Ne teşekkürü yavrum..ağlama bir daha tamam mı? Yoksa ben ağama ne söylerim." Dedi sonlarda gülerek.

Burnumu çekip "Tamam ağlamıyorum" dedim. Annem ve ablamın dışarıdan gülme sesleri geliyordu. Bende elime başka tabakları alıp tekrar dışarı çıktım ve sofraya doğru yürüdüm beni gören annemgil daha çok gülmeye başladı. Daha sonra annem avludan çıktı.

Tabakları koyup arkamı döndükten sonra ablamla göz göze geldik. Hemen ayağa kalkıp yanıma geldi ve kolumu tuttu.

"Sen yine neye ağladın? Şuna bak gözlerin kıpkırmızı olmuş. Bilerek yapıyorsun demi sırf babam gelince bütün ilgiyi sana versin diye!"

Ben saşkınca ona bakakalırken dış kapının açılma sesi geldi ve ablam direk bana sarılıp konuşmaya başladı.

"Ablacım ağlama bir tanem olur öyle şeyler" Ben hayretle ablama bakarken arkadan babamın endişeli sesini duyunca ne olduğunu çok iyi anladım.

Ablam hafif kolumu sıktı, bu demek oluyordu ki çaktırma hiçbir şey ve bende öyle yaptım yoksa sonra olanlar benim açımdan pekte güzel şeyler değildi.

"AKÇAM! babacım ne oldu niye ağladın?" Babam yanıma gelip endişeyle bana bakıp beni ablamdan ayırdı ve kolları arasına aldı.
Evet evde beni koşulsuz şartsız seven tek kişi canım babam. Dışarıda ki herkese karşı Mardin'in bastığı yeri titreten ağası ama ailesinin yanında tam bir sevgi yumağı. Böyle söyleyince de bir garip oldu ama öyle.