deserved better

chapter 15

10 χρόνια πριν

"Μπαμπακα σε παρακαλώ ελα να κατσουμε λιγο ακομηηη" Έλεγε και ξανά ελεγε με την παιδικη της φωνούλα.

Εκεινος την κοιταξε στα ματια και της χαμογελασε άχνα. Μάζεψε μια τουφιτσα από τα μαλλακια της και την εβαλε πισω απο το αυτακι της.

"Ξερεις τι ωρα ειναι μικρη τσουπρα; Θα με κρεμάσει η μαμά"

"Ελαααα σε παρακαλω μπαμπακααα αλλο ενα επεισόδιο Barbie θελω να δουμεεεε" Τον κοιτουσε σαν κουταβακι και εκείνος δεν άντεξε.

Την αγαπουσε τοσο πολυ. Για εκείνον ήταν όλη του η ζωή. Το μονο καλο που του συνέβει.

"Αλεξια μωρο μου πήγαινε να ξαπλωσεις, θελω να μιλησω λιγάκι με τον μπαμπακα εγώ" Η φωνη της μαμας της ακούστηκε στο σαλόνι και εκεινη απλως εγνεψε.

Ας ηταν μονο εφτα χρονών καταλάβαινε πολλα για την ηλικια της. Ηξερε πως οι γονείς της δεν αγαπουσαν ο ενας τον αλλον πια. Μα δεν μπορουσε να καταλάβει το γιατί.

Τυλίχτηκε με την κουβέρτα της και αγκαλιασε το λούτρινο παπακι της που της το είχε κανει δωρο ο μπαμπας της για τα γενέθλια της. Σκουπισε ένα δάκρυ που κυλουσε στο μάγουλο της και εκλεισε τα ματια της.

Ευχόταν να είχε μια φυσιολογικη οικογενεια. Δυο γονείς που αγαπουν ο ένας τον αλλο και οχι με την πρωτη ευκαιρία να τσακώνονται με το παραμικρο. Η μοίρα ομως από οτι φαίνεται είχε αλλα σχεδια τοσο για εκείνους όσο και για την ίδια.

(Παρόν) Μια εβδομάδα μετά.

"Και βεβαια δεν ειναι αντικείμενο Αλεξία αφου το τυγχανω ειναι συνδετικό ρήμα"

Έσκυψα το κεφάλι μου ντροπιασμενη. Ειναι το τριτο λάθος που κανω αυτη την ώρα.

"Εχετε δικιο" Ειναι το μονο που λέω εν τέλει μιας και τετοια λαθη δεν αρμόζουν σε μαθητρια τριτης λυκείου.

"Αλεξ εισαι καλα;" Η Αννα με σκουντηξε και ψιθυρισε στο αυτι μου.

Τωρα εγώ τι να της πω ακριβώς; Ότι ποναει η κοιλιά μου σαν διάολος και νιώθω παλι εναν κομπο στο στηθος; Ότι εχει να μου ερθει περιοδος τρείς μηνες και δεν βλέπω φως; Ότι ζαλίζομαι συνεχως;

"Καλά ειμαι ρε μην ανησυχείς" Της αποκρίθηκα με ένα ψευτικο χαμόγελο και γυρισα παλι μπροστά.

Κοιταξα το ρολόι και θελει ακομα πεντε λεπτα για να χτυπήσει.
Ασυναίσθητα γυρίσα το κεφάλι μου στο πλάι.
Μμμ, παραξενο που ειναι εδω ο Αγγελος αυτος συνήθως τελευταίες ωρες έχει εξαφανιστεί.
Είναι πολυ περιεργος την τελευταία εβδομάδα, δεν με έχει ενοχλήσει καθόλου. Δεν μου έχει κανει ουτε από αυτες τις "πλακες" Που καναν με τον Γιαννη σε αλλες περιπτώσεις.
Ξανα γυρίσα από την μερια του παραθυρου και με την ακρη του ματιου μου ειδα τον Άρη να καθεται στο προαυλιο διπλα από το κυλικείο και να καπνίζει το τσιγάρο του.
Εμεινα να τον χαζεύω λιγάκι δεν θα πω ψεματα.
Από την ημέρα που εγινε εκείνο με την παραλία δεν του έχω ξανα μιλήσει εκεινος προσπαθησε δυο τρείς φορες ακομη και τον απέφυγα.
Τραβηξε μια τελευταία τζουρα και πεταξε κάτω το τσιγάρο.
Πήρε το μπουφάν του και ερχόταν προς τις αίθουσες μας.

Το κουδούνι χτυπήσε και ξεκινησα να μαζέυω τα πραγματα μου. Είπα στην Αννα να με περιμενει στην είσοδο μιας και ηθελα να εξηγήσω στον Αλεξάνδρου για σήμερα.
Αφου βολεψα την κασετινα μου ένιωθα δυο ματια επάνω μου. Γυρισα και οι ματιες μας κλείδωσαν.
Τα κατάπρασινα ματια του συνάντησαν τα δικα μου και μειναμε να κοιτιόμαστε για λιγα δευτερόλεπτα.
Ωσπου γυρισα το βλέμμα μου αλλου. Ντραπηκα και ακομη ντρέπομαι που με ειδε ετσι εκεινο το βράδυ.
Εκανα να σήκωθω και να παρω την τσάντα μου οταν μια πολυ έντονη ζάλη με εκανε να παρά πατήσω.

Αυτοματα ένιωσα δυο χερια να τυλιγονται γυρω μου και να με τραβάνε από την μεση.