chapter 7

35 4 0
                                    

"Μαμα να σε ρωτησω κατι;" Ειπε και αμεσως γυρισα να την κοιταξω

"Ναι αγάπη μου, τι είναι;" Την ρωτησα και προσπαθουσα να συγκράτησω τα δάκρυα μου.

"Ο μπαμπας θα ξαναγυρίσει;" Με ρωτάει και τα ματακια της εχουν βουρκωσει.

"Ναι, αγαπη μου θα ξαναγυρισει" Της ειπα και ενιωθα καυτα δακρυα να τρεχουν στα μαγουλα μου.

Ξεραμε και οι δυο καλα πως αυτο δεν πρόκειται να συμβει, τελευταία φορά που τον ειδα τον Γιαννη.

Απο 'δω και περα αναλαμβάνουν οι δικηγόροι μας. Το μονο που του ζητησα ειναι να μείνει μακριά απ' την Αλεξια.

Ξερω πως αυτο θα το μετανιώσω. Εχει τρελή αδυναμια στον πατερα της. Αλλα από το να μαθει τι εκανε χιλιες φορες να τον μισεί.

~
1 εβδομάδα μετά

Πεταξα και το τελευταίο χαρτομαντηλο στον καδο και ξαναπηγα να κατσω στην θεση μου.

"Εδώ η καλη μυξα" Είπα σιγανα στην Βάσω και καθισα κάτω.

Γαμώτο κρυώνω. Ιανουαριο μηνα και εχουμε τα παραθυρα τερμα ανοιχτα λες και ειναι Μαρτιος.

Προσπαθώ με το χέρι μου να το κλεισω χωρις να με καταλαβει ο καθηγητής. Και μαντέψτε

ΜΑΓΚΩΣΕ

ΜΑΓΚΩΣΕ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ

"Το κερατο σου τωρα βρηκες!;" Είπα σιγανά και  καποιοι είχαν ηδη γυρισει και με κοιτουσαν. Παλι καλα ο καθηγητής εγραφε στον πινακα και ηταν γυρισμενος.

Συνεχίζω να προσπαθω να το ξεμαγκωσω και ακουγεται ενα δυνατο μπαμ και ξεμαγκωσε.

Τετέλεσται

"ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΚΕΙ ΠΙΣΩ!;" Η φωνη του Αλέξανδρου ακουγεται και επικρατεί μια νεκρική σιγή.

"Εμ κυριε συγνώμη απλώς απλώς κρυωνα και προσπαθουσα να κλείσω εστω το μισό παραθυρο." Του ειπα και ακουσα καποιους να γελανε.

Ή μαλλον καποιον.

Γυρισα πισω και του έριξα δολοφονική ματια ενώ εισέπραξα ενα σατανικο χαμογελο.

Θα τον παρει και θα τον σηκωσει τον βλακα.

"Κρυωνε η κάμπια. " Λεει στον καθηγητή και αμεσως ξεσπουν όλοι σε γελια.
Νιώθω οτι θα εκραγω.

"Αντε γαμησου μαλακα" Ξεστομίζω αλλα χεχ... Ουπς... Το ειπα λιγο πιο δυνατά από οτι επρεπε.

deserved betterWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu