deserved better

chapter 5

"Τι έγινε μικρο στήνουμε αυτακι;" Μου λεει ο φαλακρας και με πλησιάζει απειλητικά.

"Ωωω μωρε εβαλε και τα κλάμματα" Ειπε αυτος που με κολλησε στον τοίχο και με μια κίνηση σκουπισε το μάγουλο μου.

"Ετσι μπραβο να μας τρέμεις" Ειπε και αφησε τα χέρια μου.

Τους εβλεπα να απομακρύνονται. Η καρδια μου κόντευε να πεταχτεί εξω απο το στηθος μου.
Χωρις δεύτερη σκέψη έτρεξα στην ταξη. Εχω φαει απουσια αλλα δεν με νοιαζει εγώ θα μπω. Χτυπησα την πορτα και πηγα στην θεση μου αγνοώντας τις τσιριδες του μαθηματικου που μου ελεγε να μην ξανά αργησω.  Καθισα διπλα στην Βασω ομως δεν μπορουσα να ηρεμησω.
Ένιωθα δυο ματια να με καίνε. Γυρισα με δισταγμό πίσω και ηταν αυτος.  Με κοιτουσε με ενα ειρωνικό χαμογελο και μου εκλεισε το ματι. Πλακα μου κάνετε ετσι; Ειμαστε και στο ιδιο τμημα τωρα;

Φαινόταν χαμενος στις σκέψεις του γυρισα μπροστά και απλα περιμενα το κουδουνι.  Αφου τελειώσε αυτη η βασανιστική ωρα πηρα τα πράγματα μου και εξαφανίστηκα. Δεν ηθελα να απαντήσω στην Βασω που θα με βομβαρδιζε με ερώτησεις.

Περπατουσα με γρήγορα βηματα προς το σπιτι μου ακουγοντας μουσική. Ο καιρός ειναι συννεφιασμένος. Ακριβώς όπως μου αρεσει.

Ξεκλειδώσα την πορτα και αφησα τα κλειδια μου στο τραπεζακι και πηγα στο δωμάτιο μου. Πεταξα όπου να 'ναι την τσαντα μου και έπεσα σαν χταπόδι στο κρεβάτι. Νιώθω την ενέργεια μου να λιγοστευει και ξέρω πως ήρθε η ωρα. Η ωρα που σκέφτομαι απο το πρωι και από τις τυψεις κοντευω να τρελαθώ. Πανε βδομαδες... Βδομάδες που έχω να φαω ενα κανονικό γευμα. Εχω ξεχασει να μασαω πλεον. Αλλα πρεπει γιατί δεν θα αντεξει το σωμα μου για πολυ ακομη. Το νιώθω.

Κατεβηκα με τα χιλια ζορια στην κουζίνα και ανοιξα το ντουλαπι. Εβγαλα από μέσα τα μακαρόνια. Μακαρονια φιογκακια. Χαμογέλασα στο θεαμα τους. Θυμάμαι ποσο τα λατρευα. Η μαμα μου καθε Παρασκευή μετα το σχολείο μου έφτιαχνε παντα καρμπονάρα. Ηξερε ποσο μου άρεσε.

"Πόσα έχουν αλλάξει από τοτε" Ειπα στον εαυτό μου.

Σκουπισα ενα δάκρυ από το μάγουλο μου. Οχι αυτή την φορα δεν ηταν λογο φόβου. Ηταν λογο αγανάκτησης, στενοχωριας και απελπισίας.
Εχω κουράστει, εχω κουράστει να παλεύω καθημερινά με τον ιδιο μου τον εαυτό, μα στο τέλος παλι να με νικάει. Καθε μερα, κάθε μερα που περναει ενα βημα πιο κοντά στον θάνατο.

"Αγαπη μου μαγειρεύεις;" Ειπε η μαμα μου μην μπορώντας να κρυψει το χαμόγελο της.

"Εμ, ναι μαμα. Ειπα να κάνω μακαρόνια με σαλτσα που αρεσουν και σε σενα" Της ειπα με ενα ψευτικο χαμογελο και γυρισα παλι στην κατσαρολα.
Μα καλά ποτε ήρθε; Χαμπάρι δεν πηρα.

Σέρβιρα από μια μερίδα και στις δυο μας και καθισα διστακτικά στο τραπέζι.

"Απλα φάε, δεν χρειάζεται να το σκέφτεσαι άλλο" Ακουσα την μαμα μου να μου λεει.

"Φαε ματια μου φαε. Εισαι καταχλωμη φαε σε παρακαλω. " Συνέχισε.

Εβαλα την πρωτη μπουκια στο στόμα μου και ένιωσα ολο μου το ειναι να με ευχαρίστει.

~

Πλευρα Άρη

"Ακους ρε η γκομενα; Αυτι ειχε στήσει. Ευτυχώς την φοβησαμε εγώ με τον Γιάννη" Μου έλεγε ο Άγγελος και συνέχισε να πινει λιγο απ τον καφε του.

"Μωρε μπραβο, εχει κότσια" Ειπα και έπνιξα ενα γελακι.

Σημερα το πρωι προσπαθουσα να την παρατηρήσω λιγο καλυτερα. Είναι αρκετά ομορφη μπορώ να πω παρόλο που φαίνεται αρκετα καταθλιπτική ειναι πολυ ομορφη κοπέλα. Τοσο αδυνατη να μην ηταν και θα 'ταν ιδανική. Στοίχημα ότι την φοβησε αρκετά ο Αγγελος και δεν θα με ξανάκοιτάξει. Αλλα καλα θα κανει παρα ειναι καλη για εμενα. Και σίγουρα δεν θέλω να την βάλω σε μπελαδες.

"Τι ωρα θα παμε το βράδυ;" Η φωνη του Αγγέλου με βγαζει απο τις σκέψεις μου. Αμαν το ειχα ξεχασει αυτο.

"Ε κατα τις 12 ειχαμε πει. Για να ειναι και ο Γιάννης μαζι μας. Ποτε δεν ξερεις... " Μου χαμογέλασε και ξανά γυρίσε στο κινητό του.
Ειναι ο μονος τροπος να ξεφεύγουμε λιγο από την καθημερινότητα, να νιωθουμε λιγο ζωντανοί.

Ανεβηκα πανω στην μηχανή και φορεσα το κράνος μου. Πάτησα τερμα γκάζι και αφησα τον αερα να χτυπήσει με μανια το πρόσωπο μου.

Τωρα νιώθω όντως ζωντανός.

Με την άκρη του ματιου μου βλέπω μια γνωστή φιγουρα στο πεζοδρόμιο.
Και ω ναι... Το ξερω οτι θα χτυπαω το κεφάλι μου γι'αυτό που θα κάνω αλλά θέλω να σπάσω λίγη πλακα.