MAVİ IŞIK ALTINDA|BXB

17.BÖLÜM: AKIŞINA BIRAKMAK

17. Bölüm: AKIŞINA BIRAKMAK

Yatakta uzanıyordum, hareket edemiyor, sesimi çıkartamıyordum. Sadece gözlerim açık etrafı kontrol ediyordum. Farklı bir yer, odam da değildim ama sanki odamdaymış gibi hissediyordum. Burası benimmiş gibi.

Gözlerim etrafı tararken gözlerim duvara kaydı, duvarda kocaman harflerle 'Mert' yazıyordu. Neresiydi burası böyle?

Hala hareket edemezken içeriye bir kadın girdi, yüzünü net göremesemde içim tanıdık olduğunu dair bir his vardı. Kadın gittikçe yaklaştığı sırada, yüzüee netleşiyordu.

Yüz net olduğunda ise şaşkınlık sadece hareket ettirebildiğim gözlerime yansımıştı. Bu kadın benim annemdi.

Yıllar önce enkaz altında kalan annemdi. Yüzümde ki güzel gülümsemeyle bana yaklaştı, kalbim hiç olmadığı kadar hızlı atıyordu.

Elleri saçlarıma gitti, şefkatle okşadı. İstemsizce gözlerim dolarken tepki veremeyip sarılamamak canımı yakıyordu. "Annem," dedi. Sesi, sesi yoktu ama dediği şeyi anlamıştım.

"Saçların tıpkı babanın saçlarına benziyor gözlerin ise cidden benim gözlerimin aynısı." dediklerini nasıl anlıyordum en ufak bir fikrim yoktu. Yüzünde ki şefkatli gülümsemesiyle "Baban hep demişti, gözleri tıpkı seninkiler gibi diye," dedi.

Konuşmak istedim, kollarımı açıp sıkıca sarılmak istedim. Hasret gidermek istedim ama hiçbirini yapamadım.

"Mert'im, oğlum, canım, seni hep çok sevdim. Sevmeye de devam edeceğim." dedi ve yüzüme doğru yaklaşıp şakağımı öptü.

"Ah, canım oğlum. Sende duygularının farkına var. Kendini yalnız bırakma. Seni seven biri var, gör onu." dedi elleri yine saçlarıma gitmişti.

Gözlerim doldu, yaşlar boşalmaya başladı. Zorladım kendimi konuşmak için. Tek yapabildiğim ağzımı aralamak oldu. "Annem, biliyorum özlüyorsun, istiyorsun bizi ama çok yaşa sen tamam mı? Sen yaşa zamanı geldiğinde kavuşacağız biz." dedi.

Aralık ağzımı zorla da olsa oynatıp "Anne," diye seslendim. Bu hareketimle sanki vücudum yavaş yavaş çözülmeye başladı. "Anne,"

"ANNE," diye seslendim daha gür bir sesle. Ve çözülmüş bedenimi hızla hareket ettirip anneme sarıldım. Asla bırakmak istemiyordum, gitsin istemiyordum.

"Mert," diye kalın bir ses duydum. Bir el saçlarımın içine girmişti. Anneme ait değildi bu ses. "Mert uyan hadi, rüya görüyorsun."

Her şeyin o zaman farkına vardım. Bir rüyadaydım ve annem ilk kez yanıma gelmişti. Gözlerim aralanırken annem diye sarıldığım kişinin aslında Aras olduğunu fark ettim. Kollarımı biraz gevşetip kafamı koyduğum göğüsten kaldırmadan Aras'a bakmaya çalıştım.

Gözlerim açtığım bu kısa sürede cayır cayır yanıyordu, bu havada üşüyordum ve için titriyordu. "Üşüyorum," diye mırıldandım çatallı çıkan sesimle.

Kaşları çatılınca kafasını pencerenin olduğu tarafa çevirdi. "Pencereyi kaptayım mı?" diye sordu. Kafamı olumlu salladım ama yanımdan kalkarsa ısı kaynağım gidecekmiş gibi hissediyordum. "Mert, yanakların kıpkırmızı. Üşüdüğüne emin misin?" diye sordu.

Kafamı olumlu anlamda salladım. "Gözlerim yanıyor ya," diye huysuzladım. Gözlerimi kapatırken Aras'ın kaşlarının iyicene çatıldığını fark ettim. Alnımda hissetiğim soğuk eller hoşuma giderken ardından hissettiğim dudaklar tüylerimin ürpermesine sebep olmuştu.

"Senin baya baya ateşin var," diye mırıldandı. Cevap vermedim, daha fazla konuşacak mecali kendimde bulamıyordum.

Aras hareketlendiğinde kollarımı daha da sıktım. Üşüyordum ve o benim ısı kaynağımdı. Kafam hala göğsünde öyle uzanıyordum.