BEN ÖLDÜM!

Chapter 4(TAN)

Binanın içinden olduğuna emin olduğum ses ile herkes irkilmişti. Gece karanlığında hangi manyağın silah sıktığını merak ediyordum ama önemli olan bu değildi. Sadece tek bir kişinin ateşlediği bir silah sesi ve başka kimse yok, bunu yapan kişinin bir deli olduğuna emindim. Sabahtan beri bulunduğumuz evin sınırları dışında hiçbir şekilde diğer insanlar ile alakalı bir şeyler duymamıştık, yani 6. Kattan ne kadar duyabilirsen o kadar duyduğun dışarıda yürüyen onlarca zombi dışında insan sesi yoktu.

Önce cama koştum, dışarıyı kontrol etmek için. Sokak lambası sağ olsun zaten tüm zombiler ışık diye onlara yönelmişlerdi öyle ki bazı sokak lambaları yere düşüp kırılmıştı. Kalanların ise ne kadar dayanacağı meçhul.

Ama dışarıda insana benzeyen kimse yoktu hoş olsa bile zombi yemeği olmuş olurdu, dışarıda ki bazı insanların vücut uzuvlarını gördükçe tiksiniyordum. Dışarıda kimse olmadığından zaten yanılmıyorduk, silah sesi binanın içinden geliyordu.

"İlker, Murat gidiyoruz." Bunu söylerken ayakkabımı giymeye başladım ve zaten hazırda bekleyen içi bıçak dolu çantamı omzuma attım. Bu sırada bile hiçbir hazırlık duymadığım için tekrar ev ahalisine döndüm. Herkes bana bakıyordu:

"Ne yüzüme bakıyorsunuz kalksanıza."

"Abla şu an silah sıkan birisi için kendi canımızı tehlikeye atmaya değer mi? Apartman katlarında otomatik ışık kullanılıyor ve bu zombilerin içine girdiğimiz an canımızı tehlikeye atmaya yeterde artar. Gerek yok gitmeye." Beni hiçbir şekilde anlamıyorlardı. Korktuklarını anlayabiliyorum ama daha demin resmen yaşayan, yerini belli eden bir insanın sesini duyduk. Gitmemiz lazımdı.

"İlker bak şu an o silah sıkan kişinin bize yardımı var ya abi en basitinden herifin silahı var. Gitmemiz lazım tüm hayatımızı bu apartmanda geçiremeyiz. Ha yarın hem ha şimdi, belki adamın fazladan silahı bile vardır, sadece bıçakları kullanarak öldürmek bizim için oldukça zor." Bu söylediklerimin onları ikna etmeye yetmeyeceğini biliyordum bu yüzden vazgeçtim en son. "Öff! Ben gidiyorum sayenizde yeterince vakit kaybediyorum zaten." İtirazlarını dinlemeden hemen kapıyı çarpıp çıktım evden.

Altıncı katta hiç zombi yoktu şu anlık, hoş olsa da sesin kaynağına yönelmişlerdir. Silah sesi hala geliyordu, iki elimde de keskin bir bıçak tutarak temkinli bir şekilde bir alt kata indim. Ama burada da kimse yoktu, aynı şekil bu sefer tehlikeli olduğunu bildiğim bir alt kata yani evimin olduğu kata indim. Şu an beni tek başıma bırakanları düşünmek dahi istemiyordum. Bizim kata geldiğim gibi merdiven korkuluğunda zombileri indiren kaçığı gördüm.

Muhtemelen otuzlarına yakın sarışın bir adamdı, çok uzun boyluydu öyle ki İlker'den bile uzundu. Hemen beni fark etti ve silahı bana doğrulttu hemen.

"Onu ateşlememen gerektiğini ikimizde biliyoruz bence. Sakin ol, ben sana yardıma geldim." Üçüncü kat ile 4. Kat arasında bulunan 3 düzine kadar zombi fırsattan istifade yukarı çıkmaya yeltendiler hemen, biz konuşurken. Ben hızlıca merdivenleri inip bana yakın olan bir zombinin gözüne bıçağı geçirdim. Zombi öldüğü gibi adam tek kaşını kaldırarak bana baktı.

"Dikkatli ol gerizekalı!" bir zombiyi daha tam gözüne bıçağı geçirdim ama bu sefer daha fazlalardı. Adam sabahtan beri yanlışlıkla öldürdüğü bir zombi hariç hiçbir zombiyi öldürememişti. Hepsini delik deşik yaptığı doğruydu ama hiç mi kafalarına isabet ettirmek aklına gelmemişti Allah aşkına.

"Beyinlerine hedef al, öyle ölürler." Bu sabahtan alıştığım iki bıçakla aynı anda öldürme tekniğim ile merdiven ağzında aynı anda yine iki zombiyi öldürdüm, ama arkadaki bir zombi benim bıçaktaki sağ elimi tutmuştu. Sağ elimi tuttuğundan bıçağı zombinin beyninden çıkaramıyordum, o aynı hızda ağzına geçirirken bir diğer zombide koluma ağzını açarak geliyordu. Sol elim ile bir zombiyi hallettim ama elimi tutan zombi, iki alt merdivende kalıyordu, onu kesmem demek düşmem demekti. O sırada uzun adam silahını ateşleyip zombiyi tam beyninden vurdu. Üç ateş daha ve altı zombi leşi, o ara onun herhangi biri olmadığını anladım.