Ziek of Dapper?

Hoofdstuk 3

"Emy, gaat het wel?" Ik open mijn ogen en zie mijn mentor voor me staan. "Ja, sorry, ik ben gewoon heel moe", zeg ik terug. "Dan moet je vanavond maar op tijd naar bed", zei hij lachend, "vorige week gebeurde het ook al." De hele klas keek me aan en sommige mensen grinnikte naar elkaar. Waarom moet ik nou weer in slaap vallen? Vorige week inderdaad ook en toen wist ik niet waarom, nu wel, maar dat maakt niet uit. Het moet niet meer gebeuren. Een kwartier later gaat de bel. Ik ren naar mijn fiets en zie dat Loïs achter me aan komt. Ik heb geen zin om met haar te praten. Ik doe net alsof ik haar niet zie en fiets snel weg, maar een straat verder heeft ze me al ingehaald. "Niet zo snel joh! Waarom wachtte je niet?" Ik kijk haar aan en lach, "geintje, ik wilde zien wat je zou doen". Ze lacht en samen fietsen we verder. Een paar seconde later komen we bij een kruispunt. Ik zie zwarte vlekken voor mijn ogen en kan mijn remmen niet meer vinden. Net op tijd pakt Loïs mijn fiets beet. "Let eens op joh! Als ik je fiets niet pakte lag je nu onder die auto!" Ik schaam me en negeer haar. Gelukkig lijkt ze het na een paar minuten weer vergeten te zijn en we praten verder over andere dingen.

"Tot hoelaat kan je morgen afspreken? We gingen bij jou toch?" Shit, we zouden afspreken, dat was ik helemaal vergeten. "Ik zal het thuis even vragen", antwoord ik vlug. "Oké, succes vanmiddag!" Ik glimlach en fiets mijn straat in, Loïs moet nog een klein stukje verder. Ik was alweer vergeten dat ik vanmiddag zogenaamd mijn ontsteking weg ging laten halen. Maar gelukkig ben ik dan morgen van alle vragen af, dan denkt ze dat het weg is. Alleen nog een smoes verzinnen voor het afspreken. Ze mag Suzan natuurlijk niet zien! Mijn ouders denken vast dat Loïs het al weet. Als ik ze vertel dat ik het niet wil zeggen, verklaren ze me vast voor gek. Ik zet mijn fiets in de schuur en loop door de achterdeur naar binnen. Ik zie alleen Suzan staan. "Je ouders zijn met je zusje naar de tandarts. We zullen het even met elkaar moeten doen." Ze kijkt me glimlachend aan en ik glimlach terug. Ik pak wat drinken en plof neer op de bank, Suzan komt naast me zitten.

"Hoe was het op school?"
"Het was prima."
"Gelukkig! Hoe reageerde je vriendinnen op het nieuws."
Wat moest ik hier nou weer op zeggen, ik weet niet of ik haar kan vertrouwen. Het liefst wil ik een smoes verzinnen, maar tegen een zuster liegen voelt al helemaal fout.
"Kan ik je een geheimpje vertellen? Niet tegen mijn ouders zeggen!"
Suzan kijkt me vragend aan en knikt.
"Ik heb het ze niet verteld. Ik wil niet dat ze zich zorgen maken. Niemand hoeft het te weten."
"Ik snap je gedachte, maar denk erover na. Andersom zou jij het ook willen weten toch?"
Daar heeft ze een punt, maar dan nog, ik wil het niet, nog niet.
"Ik ben er nog niet aan toe. Tegen niemand zeggen alsjeblieft"
"Ik hou mijn mond", zegt Suzan zachtjes. Er valt een stilte tot Suzan me weer een vraag stelt.
"Ben je klaar voor volgende week?"
Wat moet ik daar nou weer op zeggen, weet ik veel.
"Ik weet niet wat ik moet verwachten."
"Zou je het fijn vinden daar samen even naar te kijken?"
"Is goed."

Suzan pakt haar laptop uit haar tas en zet hem op haar schoot neer. Ze heeft een profielfoto met een kaal kindje, zou dat haar eigen kind zijn? Ik durf het niet te vragen, straks is het te persoonlijk. Ik wacht tot ze haar laptop heeft opgestart en kijk naar het document wat ze heeft geopend. Het document heeft 682 pagina's, gaat ze die allemaal uitleggen?!!

"Klaar voor?" vraagt Suzan.
"Ja hoor", antwoord ik met een trillende stem. Ik ben zenuwachtig, terwijl ik niet eens weet wat er gaat komen. Ik probeer mijn hoofd wat te legen door even heel hard in m'n hand te knijpen, dat helpt. Suzan scrolt door het document en stopt bij pagina 236. Ik bekijk de vetgedrukte letters bovenaan de bladzijde *chemotherapie*. Wat zou dat betekenen?

"Volgende week beginnen we bij jou met chemotherapie, weet je daar al iets over?"
"Nee, ik heb geen idee wat het is."
Suzan begint met voorlezen.
"Bij chemotherapie krijg je een of meer chemokuren met medicijnen tegen kanker. Je kunt curatieve chemotherapie krijgen, die gericht is op genezing van kanker. Of palliatieve chemotherapie, die de groei van de tumor remt of de klachten van de kanker vermindert."
"Hoeveel chemokuren moet ik? En welke chemotherapie krijg ik? Wordt ik beter?"
"We beginnen met één chemokuur. Dit is curatieve chemotherapie, in de hoop dat het in één keer weg gaat. Het zou kunnen dat de slechte cellen in je lichaam blijven en dat we dit nog een keer, of meerdere keren, moeten herhalen. Later kunnen we anders nog palliatieve chemotherapie proberen, maar daar moeten we ons nu nog niet op focussen. Eerst krijg je één of meer dagen achter elkaar medicijnen. Daarna volgt meestal een rustperiode. In de rustperiode kan je lichaam van de medicijnen herstellen."
Het zou kunnen dat de slechte cellen in mijn lichaam blijven, dat zei ze. Maar wat als ik dood ga. Ik ben nog maar 15. Ik wil het vragen, maar Suzan begint al met het volgende stukje voorlezen.
"Als je bloedwaarden goed zijn en de bijwerkingen aanvaardbaar of acceptabel zijn, begin je aan de volgende chemokuur. Jij krijgt chemotherapie via een infuus. Chemotherapie kan nog lang na de behandeling gevolgen hebben. Bijvoorbeeld vermoeidheid, geheugen en concentratieproblemen."
Maar met al die gevolgen kan ik vast niet naar school. Hoe moet ik dat aan Loïs en mijn klas uitleggen.
"Kan ik dan nog wel naar school?"
"Volgende week mag je sowieso niet naar school, dat is te gevaarlijk. Misschien de week erna. Het ligt eraan hoe jouw lichaam op de chemokuren reageert en hoeveel je er krijgt."
De hele week niet? Shit... Wat voor smoes kan ik dan verzinnen.
"Moet ik kaal? Dat moet soms toch bij kanker?"
"Een bekende bijwerking van chemotherapie is inderdaad haaruitval. Ik durf nog niet te zeggen of dit bij jou onderdeel van de bijwerking gaat zijn, dat ligt eraan hoe de eerste chemokuren verlopen. Als de cellen niet weggaan moeten de doseringen hoger en krijg je haaruitval. Maar hou je daar nog maar niet mee bezig. Is het zo een beetje duidelijk?"
Ik wil echt niet kaal worden. De hele klas zou me uitlachen en ik zou nog onzekerder worden dan dat ik al ben. Ik hoop echt dat de chemokuren helpen. Of nou ja, liever dat het na de eerste al weg is.
"Ja het is duidelijk."
Suzan slaat haar laptop dicht en zegt dat ik even wat voor mezelf kan doen. Ik besluit naar boven te gaan en ga op bed liggen. Ik zet een muziekje aan en dan ineens gaat mijn telefoon. Ik kijk naar het nummer, het is onbekend. Zou het Loïs zijn? Ze zal wel vragen of het morgen kan, wat moet ik zeggen...? Negeren kan ook niet. Ik neem op en hoor inderdaad de stem van Loïs.
"Hey, met Loïs, kun je even bellen?"
"Heel kort, ik moet nog huiswerk maken."
Wat is dat nou voor stomme smoes, we hebben op school samen al het huiswerk gemaakt.
"Huiswerk maken? Dat hebben we samen al gedaan?"
"Oh ja klopt, sorry helemaal vergeten. Maar even kort, want ik moet nog een aantal dingen doen."
"Ik wilde vragen of ik morgen wat langer kon blijven, als je kan. Mijn ouders moeten weg en anders moet ik naar mijn oma daarna, maar dat is best een eindje fietsen."
"Ik uhm, ik moet nog vragen of het kan. Mijn ouders zijn nu niet thuis. Ik app je wel."
"Is goed, hoe was het in het ziekenhuis?"
Shit, wat ga ik zeggen... Suzan kan alles horen vanaf beneden.
"Sorry de verbinding is heel slecht, app me maar."
Ik blaas wat in m'n telefoon en hang op. Ik open WhatsApp en zie een berichtje binnen komen.

Loïs / 17:02 :
Ik vroeg hoe het ging in het ziekenhuis? Gaat alles wel goed? Je gedraagt je wat anders sinds gisteren.

Emy / 17:02 :
Het ging goed, het is helemaal weg. En ja hoor, het gaat prima. Misschien was ik gisteren gewoon moe.

Loïs / 17:02 :
Fijn dat het goed ging en ook fijn dat het gewoon prima gaat. Laat maar weten over morgen.

Emy / 17:03 :
Is goed. Ik zal het nu even vragen, volgens mij hoor ik mijn moeder thuis komen.

Loïs / 17:03 :
Oké! Ik hoop dat het kan!

Ik hoor mijn moeder helemaal niet thuis komen, maar ik heb geen zin om nog langer te moeten wachten met een smoes. Ik verzin wel iets. Eerst wat minuten wachten, anders heeft ze het door

Emy / 17:12 :
Sorry, het kan niet. Mijn oma komt morgen langs, dus dan moet ik alleen zijn.

Loïs / 17:12 :
Oh oké.. Jammer, maar dan doen we het een andere keer xx.

Ik stuur een duimpje terug, leg mijn telefoon weg en rust nog even uit met mijn playlist aan.