Ziek of Dapper?

Hoofdstuk 7

Het is alweer vrijdag. De tijd gaat zo snel, maar tegelijkertijd op de momenten zelf lijkt het zo langzaam te gaan. Ik heb net mijn kleren aangetrokken en Hanna is zich nu aan het omkleden, we delen één wc. Er zitten ook gordijnen bij het bed, maar bij de wc omkleden is net wat makkelijker.

Wanneer Hanna is aangekleed legt ze haar pyjama op bed en komt ze naast me staan.

'Zullen we een rondje lopen door het park buiten? Als we een telefoon meenemen mag dat vast wel!' vraagt ze aan me.
'Is goed, gezellig!'

We trekken onze schoenen aan en lopen samen de kamer uit. Achter de balie loopt Esther. Nog voordat ik ga, is Hanna er al naartoe gerend. Ze heeft er echt zin in, maar waar haalt ze de energie vandaan?!!

'Het mag, gaan we?'
En nu ook, nog voordat ik antwoord kan geven staat Hanna al bij de lift.
In de lift staat nog iemand anders dus zijn we stil, maar de stilte zorgt ervoor dat we lachen als we elkaar aankijken, onze band voelt zo hecht.

Beneden aangekomen, lopen we naar buiten toe. Het park is vlakbij!

Als we in het park lopen beginnen de gesprekken tussen Hanna en mij weer.

'Waar kom je eigenlijk vandaan?', vraagt Hanna aan mij.
'Ik kom uit Utrecht, jij?'
'Ik kom uit Gorinchem, volgens mij is dat daar niet zo ver vandaan! Als we beter zijn, moeten we maar eens afspreken!'
'Mee eens!'
'Omg een katje, kom aaien!'
Hanna en ik lopen naar de kat toe en gaan op het gras zitten. De kat komt tussen ons in liggen.

Ineens stelt Hanna een vraag waar ik niet op voorbereid was.
'Ben jij bang dat je dood gaat?'
'Ik weet het niet, ik denk er niet zoveel over na. Ik zit er nu vooral mee dat mijn haar er misschien af moet. Dood gaan wil ik echt nog niet mee bezig zijn. Jij wel dan?'
'Ik snap je, mijn haar wil ik ook liever houden! Aan de andere kant heb ik ook zoiets van liever mijn haar eraf dan niet beter worden! Maar ik denk best veel na over de dood.'
'Wat denk jij dat er na de dood gebeurt?'
'Ik heb geen idee. Ik geloof wel dat er iets is, maar ik zou niet weten wat! Ik weet wel dat ik graag begraven wil worden. Gecremeerd lijkt me niets. Als je lichaam onder de grond ligt kunnen mensen er niets mee. Als ik gecremeerd ben, kunnen ze vanalles met mijn lichaam, dat hoeft van mij niet!'
'Dat snap ik wel, ik wil ook liever begraven worden. Gewoon je eigen plekje, in een kist, onder de grond.'

Ik denk eigenlijk niet zo vaak na over de dood, maar nu Hanna er zo over praat, zet ze me aan het denken. Ik wil beter worden, maar stel dat gaat niet, dan moet mijn moeder weten wat ik wil!

De kat loopt weg en ook wij staan weer op. We lopen nog een stukje verder, tot ongeveer halverwege het park.

'Zullen we teruglopen? Ik merk dat mijn lichaam moe is.' vraag ik aan Hanna.
'Is goed, misschien kunnen we binnen een spelletje doen!'
'Ja leuk!'

Als we weer boven zijn, gaat Hanna ineens voor me staan.

'Spring op mijn rug! Dan breng ik je naar de kamer.'

Ik spring op haar rug en zo gaan we door de gangen. Halverwege val ik van haar rug af en samen liggen we op de grond. We staan weer op en proberen het nog een keer, nu gaat het beter. We kunnen niet stoppen met lachen.

Aangekomen bij onze kamer staat Suzan ons op te wachten.

'Volgens mij zijn jullie echte besties!', zegt ze lachend.
'Dat zijn we zeker!!', zegt Hanna terug.
'Er is bezoek voor je Emy!', zegt Suzan daarna. Ze wijst naar de kamer deur die dicht zit.

Ik spring van Hanna haar rug af en loop de kamer in.

'Loïs! Hoe ben jij hier nou weer?'
Ik ren naar haar toe en ze geeft me een knuffel.
'Je ouders hebben me gebracht!'
Ik draai me om en zie mijn ouders en zusje binnen komen. Ook hun geef ik allemaal een knuffel. Hanna komt de kamer ook binnen en stelt zich aan iedereen voor. Wanneer ze zich voor de grap ook aan mij voorstelt, zie ik dat Loïs jaloers is. Denkt ze dat ik haar inruil?
Een paar seconden later wordt er op de deur geklopt. Hanna haar moeder komt binnen lopen. Ik stel me aan haar voor en met z'n allen staan we op elkaar gepropt in de kamer.

Esther komt ook de kamer binnen.
'We hebben de uitslag al binnen en wilde dat jullie ouders erbij waren! Kom maar even mee naar de lounge.'

We lopen achter Esther aan en nemen plaats op de banken. Hanna haar moeder zit op de hoek, daarnaast Hanna en naast Hanna zit ik. Aan mijn andere kant zit Loïs. Op de bank ernaast zitten mijn ouders en zusje. Mijn zusje, Noa, is pas 9, maar ze weet precies wat er gaande is en zit gespannen op de bank.

Esther begint met praten.
'We hebben voor jullie beide nieuws. Helaas geen goed nieuws...'

Hanna en ik kijken elkaar aan en Loïs legt haar hand op mijn knie neer. Ik zie vanuit mijn ooghoek dat mijn ouders elkaars hand vast hebben en de spanning niet meer aankunnen.

'Om te beginnen bij Hanna. Jouw tumor is niet verkleind, maar ook niet vergroot. We zijn er op tijd bij als we nu verder gaan met de chemokuren. We moeten dezelfde medicijnen toedienen, maar vaker. 3 keer per dag, 5 dagen lang, ochtend, middag, avond. Het gaat zwaar worden maar jij kan dat. Helaas betekent dit wel dat je haaruitval zult krijgen. Je kunt er voor kiezen om je nu al kaal te scheren, dan duurt het leiden minder lang. Bovendien hebben we genoeg pruiken of mutsen.'

Ik kijk naast me en zie de tranen over Hanna haar wangen lopen. Ik draai me naar haar toe en sla mijn armen om haar heen nadat ze haar moeder een knuffel heeft gegeven. Ik zie hoeveel pijn ze heeft en wil het samen met haar doen, maar tegelijkertijd hoop ik dat ik beter nieuws krijg. Hanna legt haar hoofd op mijn schouder en we houden elkaars hand vast. Loïs kijkt jaloers, maar wanneer ik dat zie pak ik ook haar hand beet.

'Emy, nu jouw uitslag. Zoals je weet zijn we er bij jou sowieso laat achter gekomen. Jouw tumor is helaas dan ook vergroot. Dit betekent dat ook jij een zware week tegemoet gaat. 5 dagen lang, 3 keer per dag, hetzelfde als Hanna, maar dan met sterkere medicijnen. Ook voor jou geld haaruitval. Misschien kunnen jullie het scheren samen doen als dat fijner is.'

Ik voel mijn lichaam zwakker worden en voel de tranen over mijn wangen stromen. Hanna geeft me een knuffel en daarna Loïs. Mijn ouders staan op en ook zij slaan me in hun armen.

Hanna haar zuster en Suzan komen binnen lopen.

'Willen jullie meteen scheren? Morgen beginnen we met de nieuwe chemokuren.'

Hanna en ik kijken elkaar aan. We willen dit beide niet, maar ik zie aan haar dat ze hetzelfde denkt als ik. Nu meteen is beter dan uitstellen.

We lopen achter de zusters aan en Esther blijft nog even met de ouders, Noa en Loïs achter.

Hanna en ik nemen naast elkaar plaats, tegenover de spiegel. Suzan staat achter mij en Hanna haar zuster achter haar. Ik zie het scheermes in Suzan haar handen en hoor hem aan gaan.
Daar gaan mijn blonde plukken.