PSST! MISTER WRITER (on-going)

Chapter 24

"FORGOTTEN"
CHAPTER 24

KIB p.o.v

Nagmamadali na akong makarating sa may airport ng NAIA kaya lang sobrang trafic ngayon dito sa kalsada. Halos hindi na gumagalaw ang mga sasakyan sa sobrang bigat ng traffic.

It's already 5:30 A.M at meron nalang akong ilang minuto bago siya makaalis.

Damn it!

Ayukong mangyari ulit sa 'kin ang nangyari 3-years-ago I don't want to have any regrets at hindi kay rain.

"Please kahit ngayon lang makisama naman kayo!" Pakiusap ko habang nakatingin sa labas ng bintana para tingnan ang daloy ng trapiko na walang paring pagbabago. Napatanga ako ng biglang bumuhos ang lakas na ulan na mas lalo pang nagpalala ng sitwasyon.

Bakit ba ayaw makisama ng panahon?

Kahit na sobrang lakas ng ulan lumabas ako ng kotse ko sa tinakbo ko ang kahabaan ng edsa para lang makapunta agad sa airport hindi na naman gaanong malayo yun dito kayang-kaya ko ng takbuhin mula dito.

Pagkarating ko sa harap ng airport ganoon nalang ang saya ko ng makita ko si rain mula sa kabilang banda ng kalsada. May dalang maleta at nakapayong na kulay pula.

You're really leaving, huh?!

"Rain!" Buong lakas kong sigaw ko na kahit ang ibang tao ay naplingon sa 'kin. Dahan-dahang tumingin sa 'kin si rain at kitang-kita ang gulat sakanya ng makita niya ako.

"I just want to say something, Are you really leaving me behind?!" Tanong ko sakanya.

"Yes! Hindi ba ikaw na din ang nagsabi kung hindi talaga kayo ang para sa isat-isa ng isang tao kahit anong pilit mo o niyo tadhana na mismo ang maglalayo sainyo..."

"But i can change that...or even the world! I can change anything just to be with you." Nagsimula ng humalo sa buhos ng ulan ang luhang umaagos din mula sa aking mga mata.

"But you couldn't change anything. Nakapagdesisyon na ako at hindi na to magbabago. But malay mo hindi sa panahon at buhay na ito but i used to loved you kib until our next."

"How dare you!" Sigaw ko na ikinanlaki ng mga mata ni rain. "How dare you to finished the love story that i starting to write the beginning?! I love please don't leave me!" Pagmamakaawa ko sakanya.

"I love you too kib but it's too late for this kind of scene. We're already done." Tumalikod siya saakin. At hindi pa man ako nakakapagisip ng mamalayan ko nalang na tumatakbo na ako patawid ng kalsada para habulin si rain.

Don't leave!

I need you!

I want you!

I love you!

Isang nakabibinging busina ang aking narinig bago ako mapatingin sa bandang kaliwa ko na may humaharurot na malaking truck at papunta yon sa direksiyon ko. Hindi ko napansing nakapulang ilaw pala ang traffic lights. Dumb.

All people are shock and scared even rain is starting to cry. Thank God i figure out that she still loved me because of her tears. I smiled.

Parang nagis-lowmo ang pagtilapon ko ng mahagip ako ng truck. Parang sobrang lamig ng buong paligid pero ramdam ko mainit-init kong dugo na ngayon ay bumabalot na sa katawan ko, wala akong marinig at nakatingin lang ako kay rain na umiiyak habang tumatakbo palapit sa direction ko.

"Kib! Kib! Help him tumawag kayo ng tulong!" Sigaw niyo habang pilit na tinatakpan ang mga sugat ko sa ulo.

"D-don't worry about me... I'll be fine please don't leave me!"