UNUTTUĞUM YERDE HATIRLAT

- TANITIM -

Ehehehehehehe

Hep soranlar oldu aklında yeni kurgu var mı? Diye. Tarkan girişi yapayım dedim size.

Evet arkadaşlar bir anlık karar ile yeni kurgunun tanıtımını paylaşıyorum.
Belki Başka Zaman'da olduğu gibi merak içeren bir kurgu.

!!!!!Bu bölüm değildir sadece kitabın içinden bir kesit yani ilerleyen bölümlerde bu kesiti zaten göreceğiz o yüzden okumadan bir sonraki bölüme de geçebilirsiniz!!!!!!!!!

Tanıtımı attım fakat sanmayın ki Belki Başka Zaman'ı unuttum ya da bölüm atmayacağım.
Hemen bu hafta içinde epeyce uzun bir bölümde Belki Başka Zaman'a geliyorrrrr.

Fikirlerinizi belirtir ve eksik bir yer varsa söylerseniz çok mutlu olurum.
Kurgunun devamı içinde oy vermeyi unutmayın bebeklerrr.

Daha fazla uzatmadan geçelim miiiii?
HEPİNİZİ KOCAMAN ÖPÜYORUM.

İyi okumalarrr. 💖

- Unuttuğum Yerde Hatırlat -

Seçimler, aslında hepimizin elinde olan birer özgür kararlarımızdır, benliğimizdir.

Bazen bu seçimlerimizden pişman oluruz, bazen de hayattaki aldığımız en iyi kararlar olur. Kimisi kararlarınıza saygı duyar, kimileri ise her zaman yaptıkları gibi eleştirir, küçük görür, umudunuzu hayallerinizi başınıza yıkar.

Seçtiğim yolun sonu nere gidecekti?

Verilen kararları kim kabul edecekti?

Başka türlüsü mümkün mü?
Hayır değil, bu defa başka.

Yıllar geçen anıları unutturdu. Zaman her şeyi sildi. Ne unutmayı ne de hatırlamamayı ben seçtim.

Zaman her şeyi sildi. Bunu hemen yapmadı. Bir gün 5 yaşını, bir gün 10 yaşını, bir gün 20 yaşını, bugünde 22. yaşımı unutturmaya çalışıyor.

Ölümün bile yaklaştığını hissediyorum normal mi? Bedenimi karanlık bir yerin altında üzerimde toprak atılmış şekilde düşünürken buluyorum. Belki de bir mezarım bile olmayacak ama bunu düşünüyorum.

Korku mu? Hayır.
Özlem mi? Hayır.
Peki, endişe mi dersin?

Hayır, hayır hiçbiri de değil.
Sadece boşluk, yaşanacak onca şey varken yaşayamamak.

Artık gözyaşları gereksizdi. Ne ağlamanın ne de gerçeğe kulak tıkamanın bir anlamı yoktu.

Belki ölecektim, belki de yaşayacak.
Her şeyi bir tarafa bırakıp sadece ânı düşünmek lazım.

Önceden attığım her adımı öylesine basar geçerdim. Kimseyi umursamaz kimseyi kafamda yer edinecek kadar dinlemezdim.

Şimdi ne değişti? Neden yine herkesin ve her şeyin üzerine basıp geçemiyorum? Bu kadar mı aklımda yer edindi? Bu kadar mı kör etti beni?

Bence kör olmak, gerçeği ve şu durumu görmek istemeyen kendimdim. Kafamın içi susmuyordu ama susması gerekti şuan sırası değildi.

Saklandığım yere biraz daha çöküp görünmemeye çalıştım. Koridor boştu kimse yoktu. Adım sesleri de duyulmuyordu. Bu kadar kısa sürede nasıl böyle bir binayı boşalta bilmişlerdi?