UNUTTUĞUM YERDE HATIRLAT

Ben Kendime Gelmeden

Heyooo, orda mısınız?
Tak tak takk komşular.

Ben geldimmmm,
hoş geldim. Bölüme oy ve yorumlar atmayı lütfen unutmayın beni motive eden en büyük şey bunlar.
Bölümü seveceğinize eminimmmm.

Daha fazla uzatmadan sizinde bir sorunuz yoksa geçelim miiiii?

İyi okumalar.🤎

- Ben Kendime Gelmeden -

~Onur Can Özcan|Bende Değilim Ben
~Emir Can İğrek|Gönül Davası

Dünyada en zor şey kırılan bir kalbî onarmaktır.

Hataların ve ihanetin dilde belki affı olur fakat kalpte asla olmaz.

Geceleri size sızlaya sızlaya hatırlatır orası. Unutma der, bak gördün mü? Canın nasıl yandı, nasıl kahroldun sakın bir gün unutma.

Ben hatırlatırım burası asla unutmaz, sende bunu unutma der.

Gerçi unutsam izi kalmaz mıydı?

Vücudumda hatırlamadığım fakat bir zamanlar canımı yakan izler vardı.
Yine böyle olurdu de mi?

Unuturum ama izi hep kalır.

Arada görünür ama artık acısı yok konuşamaz orası sadece belli eder kendisini sanki konuşamayan bir insan gibi sadece susarak senin hatırlamanı, senin anlamanı bekler.

Yatakta doğruldum. Çok yatmaktan artık belim acımaya başlamıştı. Neden insan yatmaktan yorulurdu ki?

Ya da tek yorulan ben miydim? Her şeye isyan ettiğim için buna kendim karar veremedim.

Dik konuma gelip gözümün önüne gelen saçları geri ittim.
Dışarıdan sesler gelmediğine göre daha sabahın erken saatleriydi.

Bu bir fırsattı çünkü kimsenin o güzel yüzünü görmek zorunda değildim ya da muhatap olmakta.

Yurt büyüktü bu ise büyük bir imkandı benim için kaçacak saklanacak çok yer demek oluyordu bu.

Yurtta 50 kişi vardı, personeller burada kalmıyor du.

Kız erkek karışık şekilde katlara dağılmış durumdaydı odalar. Yaş aralığı ise 20 ve 28 yaş arasıydı.

Burada uzun zamandır vardım. Fakat hiçbir zaman burayı evim gibi görmemiştim. İnsan ait hissetmediği bir yere evim diyemezdi bende hayatım boyunca hiçbir yeri evim olarak görmedim.

Ben kimseye ya da hiçbir şeye bağlanmazdım. Sonrasında hayal kırıklığı yaşamamak için kimseye tamamen güvenmezdim.

Hani derler ya ,bu dünya da tek tabancayım, diye bende öyleyim tabir gerekirse. Üzülüyor muyum? Diye düşünüyorum belki bazen, kısa bir zaman dilimini kaplıyor bu süre çünkü demiştim benim bir hastalığım var ve ne kadar kontrol edebiliyor olsam da belli zamanlarda ipleri elimden kaçırıyorum. Ataklar ve krizler ise beni kucaklıyor o zamanlarda ama yine üstesinden geliyorum yalnız ve tek ben geliyorum.

Hayatıma girmek isteyen bir kaç kişi oldu ama sert duvarlarıma çarparak geri çekildiler çünkü kim olduğu daha belli bile olmayan birisini kim tüm kalbiyle isteyebilirdi? Buna kimse inanmaz bende inanmam.