Kırılmış'ın arka yüzü.... (Dekubaku)

🥀🥀

Shoto'nun odasındaydım. Elleri ve yüzü dahil her yeri sargılar içinde yatakta oturuyordu. Konuşmuyordu ses telleri yakılmıştı. Ağlamıyordu ve bunun sebebini bilmiyordum.

Ne düşünüyor bilmiyordum ama ölü abisinin yıllar sonra gelişinden sonra verdiği tek tepki gözlerindeki acı ve aklındaki o yoğun düşüncelerdi. Mina yanımda Momo'ya fısıldıyordu.

İkisi de Shoto'nun bu haline endişeliydi. Deku ve Kaminari hala ameliyattaydı. Deku'nun durumunun ağır olduğunu söyleyen doktor felç olabileceğini ve ameliyatın uzun süreceğini bize haber verdiğinden beri kendimi iyi hissedemiyordum.

Bir gün kendini aşağı at dediğim çocuk şu an ölümle burun burunaydı belki de.

Kaminari'de anemi yani kansızlık hastalığı olduğu için yolda kaybettiği kanlar yüzünden iyice bitap düşmüş durumu kritikleşmişti derhal kan takviyesi isteyince kan veren ben olmuştum. Umarım şu an iyidir. Kirishima, Tokoyami ve Jirou ameliyat önünde bekliyor. Iida Uraraka ve Aoyama'da Deku'nun alındığı ameliyathane önündeydi.

Kime üzüleceğimi bilmiyorum. Sadece göz yaşlarım akıyor. Koluma bastırdığım pamukla beraber ilerledim o yarım piçin yanına gittim. Beni fark edince kafasını kaldırdı.

O soğuk gözler çökmüş ve yerinde büyük acı üzüntü ve pişmanlık yatıyordu. Ağzını yavaşça açtı. Onu durdurdum,

"Senden sonra Deku abinle savaştı. Shigaraki beni zorladı..." sarılı omuzlarımda gözlerini gezdirdi yüzünde daha büyük bir acı belirirken bana baktı, "Ben bağırınca İzuku bana koştu ama... Bıçaklı bir villain ensesinden vurdu onu... Bıçağıyla.. Bıçağı delip geçmedi ama..." işte o an gözleri doldu. Genzimin yandığını hissettim, "D-deku'nun gidişinden faydalanan Dabi hemen sana koşarken Kaminari senden onu uzaklaştırmaya çalışıyordu. Bunu yaparken haliyle bıçaklardan birisini de o yedi ve karnına geldi. İkisi şu an ameliyatta..."

Gözyaşları düşmeye başlayınca resmen nefesim kesildi. O soğuk ve güçlü çocuk şu an karşımda ağlıyordu. İlk defa ağlıyordu. Sesi çıkmıyordu ama gözyaşları o kadar yoğundu ki Momo ve Mina donmuş bir şekilde ona bakıyordu.

Eliyle yüzünü kapadı, her şeyin onun yüzünden olduğunu düşünüyordu. Aniden ellerini tuttum ve bağırdım, bende ağlıyordum,

"Senin suçun değildi!"

Gözleri büyüyerek bana bakarken ağzından boğuk hıçkırığa benzeyen bir ses çıktı. İçim daha fazla yanarken sinirle ağlayarak bağırmaya devam ettim,

"Sizi izlemeseydim Deku bana koşmazdı! Karşı koyabilirdim! Hareket edebilirdim! Deku bana koşmasaydı Kaminari de sana koşmak zorunda kalmayacaktı! Ben seni bile kurtarabilirdim ama bedenim sadece donup kaldı!" Sertçe hıçkırdım, "KAHRAMANLIK DEDİKLERİ BU MUYDU?!"

Aniden beni saran kollara karşı şaşırsamda bağırarak ağlamaya devam ettim. İçimde tutamıyordum. Her şey çok ağır geliyordu.

Beni şu an saran çocuğun her yeri sargılıydı ama onun kalbini kimse sarmıyordu.

O birilerini sarıyordu. Kahramanlık dediğiniz bu muydu?

Eğer kıpırdasaydım ne Deku ne de Kaminari şu an o ameliyathanede savaş vereceklerdi. Korkaklık bu muydu?

Tam o sırada Kirishima'nın bağırma sesini duyduk. Hepimiz bağırma sesine hareketlenip koştuk. Shoto'yu oturtmaya çalıştım ama inat edip benimle koşmaya başladı. Yüzünden her yerinin acıdığı belliydi ama koştu.

Ana yere geldiğimizde Kaminari sedyede yoğun bakıma yatırılıyordu. Kirishima'yı ise doktorlar tutuyordu, Jirou arkada titreyerek ağlıyor Tokoyami yumruklarını sıkıyordu. Onları böyle gören Uraraka Iida ve Aoyama yerlerine kilitlenmişti.

"BIRAKIN BENİ DENKİ'Yİ GÖRECEĞİM!

BAŞLATMAYIN YOĞUN BAKIMINIZA!

İYİ Mİ O BİR ŞEY SÖYLEYİN?!"

"O iyi Kirishima-san hayati riskleri atlattı! Dinlenmesi gerek yoğun bakıma kimse alınamaz!"

Doktorun dedikleriyle hepimiz rahat bir nefes verdirmişti, kızların bazıları mutluluktan ağlamaya başlamıştı.

Shoto içinde tüm sıkıştırdıkları yüzünden dizlerinin üstüne düşerek elleriyle yüzünü kapamıştı.

Bunu gören Kirishima susmuştu. Ve ona doğru koşup sarıldı.

Dolu gözlerle gülümsedim. Ben başaramıyordum ama onu saracak insanlar vardı.

Kirishima'ya Momo ve Jirou da katılınca herkes rahatlamış camdan yoğun bakımda yatan Kaminari'ye bakmıştı.

Teni her zamankinden çok daha solgundu. Ama o cihaz atıyordu. Onun kalbi atıyordu.

İlk umut ışığı yanmıştı.

Uyan Kaminari... Işığını saç ve Deku'mu uyandır.