Aşka Güven - KİTAP OLDU!ZOR KADIN-2

15.BÖLÜM ALINTI

Bir süredir yazacak zaman bulamıyordum ama sonunda yazabildim, alıntı bile olsa! :)

Murat ve Selin'i zor günler bekliyor... Duygular hem karışıyor hem de sağlamlaşıyor... Bu sırada olan olaylar ise hiç yardımcı olmuyor!

Yine de finale çook az kaldı diyebilirim! :)

&&&

Koluna dokunma cesareti göstererek, bildiği mis kokusunu ciğerlerine çekti.

"Seni özledim Selin." Başını hafifçe eğdi ve burnunun ucunu sarı saçlara değdirdi. "Her şeyini hem de... Bizi birbirimizden en iyi kimse tanıyamaz. Senden sadece beş dakikanı bana ayırmanı istiyorum..."

Göz kapakları titreşen genç kadın kıpırdamıyordu. Tuhaftı... Hem tiksiniyordu bir böcek gibi hem de... Hem de sevdiğini hissedebiliyordu. Küçüktü ama duygular. Öyle küçüktü ki, görünmeyecek kadar uzak; tanınmayacak kadar flulaşmış...

Boğulan bir halle seslendi. "Bırak beni."

"Seni zorlamam Selin; çünkü zorlanmayı sevmezsin bilirim."

Kaşları çatıldı genç kadının. Birçok konuda konuşmuşlardı; fakat yeni bir şeyle karşılaşıyordu. Sertçe uyardı onu. "Ne dediğini anlamadım!"

"Sonuca daha çabuk ulaşmak istersin Selin. Bende bizi sonuca ulaştırmaya geldim."

Selin yeşil gözlerini hızla kaldırdı ve Yiğit'e endişeyle baktı. Korkmuştu. Ona zarar vermesinden ya da onu üzmesinden değil... Onu ikna etmesinden...

&&&

"Sana onunla görüşme diyemem!" diyerek diretti Murat.

"Öyleyse deme!" diyerek çıkıştı Selin.

Üzüntü, baş parmaklarıyla avuç içlerini çizmesine neden oluyordu adamın. Bir aşk vardı ortada bir de aşık... Bir güzellikle sarılmıştı etrafları bir de ufukta görünen acılarla... Bir Selin vardı inatçı yeşil gözleriyle, bir de Murat vardı aşkı yeni öğrenen karanlıklarıyla...

"Bu yaptığın yanlış," diyebildi sonunda genç adam. Yutkundu. Başka ne diyebilirdi? Başka nasıl tutabilirdi onu ellerinde. Belki de gitmeyecekti. Belki de kalacaktı yanında... Ama bilmiyordu... Bilmediği için de mantığıyla değil, yüreğiyle davranarak hatalar oluşturuyordu. "Benimle birlikteyken onunla görüşemezsin!"

"Görüşeceğim demedim! Sadece konuşmak istemişti." dedi ve sırtını adama döndü. Üzgündü, hem de çok... Yiğit'in söylediklerine, yaşadıklarına; ama en çok aldatmasına! "Söyleyeceklerini söyleyip gidecekti belki de; ama izin vermedin."

"Benden izinsiz bir daha yanında görmeyeceğim zaten!"

Hızla döndü ve bakışlarını dikti sevdiği adama... "Senden izin almam mı gerekiyor? Ama neden!"

Murat uzanıp onu kolları arasında ezmek ve sevmek istedi; ama geride durması gerektiğini hissediyordu. Deli gibi acı çekiyor, içi kesiliyordu; ama tek adım atamıyordu. "Çünkü ben senin sevgilinim!"

"Evet, ama sahibim değilsin!"