ទីងទឺង..!!!! សំឡេងកណ្តឹងរបស់ខុនដូបន្លឺឡើងយ៉ាងរងំចូលទៅខាងក្នុងបន្ទប់ ជុងហ្គុក រហ័សរត់មកមើលតាមប្រលោះទ្វារទើបឃើញថាជា ថេហ្យុង សង្សាររបស់ខ្លួនក៏បើកទ្វារយ៉ាងប្រញាប់។
« ថេយ៍ អូនបាត់ទៅណាម្តេចបងទាក់ទងអូនមិន
បាន? »
«អូនមានរឿងនិយាយជាមួយបង »
« ចូលខាងក្នុងសិនមក»នាយបើកផ្លូវឲរាងតូចចូលទៅខាងក្នុង ថេហ្យុង ឈប់ត្រឹមមុខសាឡុងសឹមបែរមករកនាយវិញ។
« អូនមានរឿងអី? »
« ពួកយើងបែកគ្នាទៅ ជុងហ្គុក »
« អូននិយាយអីហ្នឹង? »ជុងហ្គុក ភាំងមួយរំពេចស្របនឹងភ្នែកទាំងគូក៏ងាកមកសម្លឹងមុខសង្សារទាំងភ្ញាក់ផ្អើល។
« ពួកយើងបែកគ្នាទៅ »
« បងសួរថាអូនកំពុងនិយាយអី? »
« អូនប្រាប់ថាបែកគ្នាបងស្តាប់មិនឮទេហ្ហេស៎ »
« ហេតុអ្វីបែកគ្នា? »ជុងហ្គុក រលីងរលោងភ្នែកចាប់ផ្តើមក្តៅផ្សារក្រហាយទឹកភ្នែកក៏ចាប់ផ្តើមស្រក់ចុះមកដោយហាមពុំបាន។
« ... »ស្ងាត់
« បងសួរហេតុអ្វីមិនឆ្លើយនឹងសំណួរបង? អូនបាត់ទៅប៉ុន្មានថ្ងៃមិនមករៀនសុខៗក៏មកផ្តាច់ទំនាក់ទំនងនឹងគ្នាអូនកំពុងគិតអីបងសួរអូន ថេហ្យុង? »
« អូនឈប់ស្រលាញ់បងទៀតហើយ »
« ឈប់ស្រលាញ់? អូនគិតថាពាក្យនេះបងជឿអូន? រឿងកន្លងមកអូនចង់ប្រាប់ថាវាគ្មានន័យអ្វីសោះមែនទេ? »
« ត្រូវហើយវាជារឿងកុហកបោកប្រាស់ទាំងអស់ »
« ហេតុអ្វី? បងសួរថាហេតុអ្វី? ហេតុអ្វីធ្វើបែបនេះ? »
« សូមទោស »
« អូនសូមទោស? សូមទោសរួចរឿងនឹងចប់ដែរទេ? ថេយ៍ អូនបោកបងឲស្រលាញ់អូន..អូនយកក្តីស្រលាញ់បងលេងសើចអូនបោកប្រាស់ក្តីស្រលាញ់បងភាពជឿជាក់ទំនប់ចិត្តរបស់បងអូនចង់បំផ្លាញវាទាំងបែបនេះមែនទេ? »
« ខ្សែកនេះអូនឲបងវិញ »ថេហ្យុង ដោះខ្សែកដែលតែងតែពាក់ជាប់ខ្លួនរហូតមកនោះរួចហុចឲនាយ។
« បងមិនត្រូវការ!! »
« បើមិនត្រូវការបោះវាចោលទៅ »
« ថេយ៍..? »
« ថែខ្លួនផង »គេនិយាយចប់ក៏បែរខ្នងរួចដើរចេញតែក៏ត្រូវ ជុងហ្គុក រត់មកឱបរាងតូចពីក្រោយទាំងទឹកភ្នែកកំពុងហូរ ។
« អត់ទេកុំអីកុំបែបនេះអី »
« លែងអូន ជុងហ្គុក »
« អត់ទេបងមិនព្រមលែងអូនបងមិនព្រមលែងដាច់ខាត »នាយឱបរឹតរង្វង់ដៃលើសដើម វាលឿនពេកហើយសម្រាប់គេ គេពិតជាមិនអាចទទួលយកបាននោះទេដែលសុខៗមកបញ្ចប់វាកណ្តាលទីបែបនេះ។
« មានអ្នកស្រលាញ់និងរងចាំបងច្រើនណាស់ ជុងហ្គុក »
« បងមិនត្រូវការទេបងត្រូវការអូន »
« សូមទោស..! »
« ហេតុអ្វីទៅ ថេយ៍ បងមិនល្អត្រង់ណាបងធ្វើខុសអ្វីមែនទេឬបងខ្វះខាតត្រង់ណាឆាប់និយាយមក »
« ជុងហ្គុក បងល្អគ្រប់យ៉ាង »
« បងមិនជឿបើបងល្អមែនអូនមិនមែនចង់បែកពីបងទេ ថេហ្យុង ប្រាប់បងមកបងធ្វើខុសអ្វីមែនទេ? »
« សូមទោស ជុងហ្គុក »
« បងមិនចង់បានពាក្យសូមទោសទេ »
« បងស្រលាញ់ខ្ញុំទេ? »
« សូមអង្វរកុំបែបនេះកុំចាកចេញពីបងអីបងរស់ខ្វះអូនមិនបានទេ ថេយ៍ »
« កុំយំឲខ្ញុំឃើញបានទេបងកំសាកណាស់! »
« កុំទៅចោលបង ថេយ៍ »
ថេហ្យុង ស្ងៀមមួយសន្ទុះទើបបែរមុខមករកនាយវិញសម្លឹងមើលទឹកភ្នែកអ្នកម្ខាងព្រមទាំងលើកដៃជូតទឹកភ្នែកឲគេថ្នមៗបីដូចស្រលាញ់ណាស់តែគេនៅតែជាមនុស្សគ្មានចិត្តមេត្តាដដែល។
« បំភ្លេចខ្ញុំទៅ ជុងហ្គុក បងអាចរកអ្នកថ្មីដែលល្អជាងខ្ញុំបង្កើតគ្រួសារមួយដែលសុភមង្គលដូចដែលបងចង់បានតែមិនមែនជាមួយខ្ញុំ »
« បងស្រលាញ់អូនស្រលាញ់ខ្លាំងណាស់ឈប់និយាយពាក្យបែបនេះមកកាន់បងបានទេបងស្រលាញ់អូន ថេហ្យុង អូនមកដេញឲបងជ្រើសអ្នកថ្មីបានយ៉ាងម៉េច? »
« បងកំពុងគិតថាអូននិយាយពាក្យលេងសើចទៅបងហ្ហេស៎ ជុងហ្គុក ខ្ញុំចង់ឲបងល្អយល់ផងទៅ »
« បងទទួលយកមិនបានទេកុំបែកគ្នាអី »ជុងហ្គុក ចាប់ដៃរាងតូចមកកាន់ក្រវីក្បាលព្រមទាំងឱនមុខចុះសម្រក់ទឹកភ្នែកដែលខំប្រឹងទប់មិនឲហូរចេញមកនោះម៉ាត់ៗ។
« បងឲខ្ញុំធ្វើបែបណា ជុងហ្គុក? »
« កុំបែកនៅជាមួយគ្នាធ្វើតាមបេះដូងខ្លួនឯងធ្វើតាមការសន្យាជាមួយគ្នាមិនទៅណាចោលគ្នានៅក្បែរគ្នារហូតមិនបែកមិនចាកចេញធ្វើបានទេ? »
« បងនៅតែមិនយល់ហេតុអីបងនៅតែមិនយល់ទៀតខ្ញុំមិនត្រូវការបងទៀតទេ ចន ជុងហ្គុក! »
« បង-បងអាចនឹងមិនយល់គ្រប់យ៉ាងបងល្ងង់បងឆ្កួតទាំងដឹងថាគេចង់ទៅតែខំប្រឹងហាម ព្យាយាមមិនឲគេចេញពីបង..បងអន់អន់គ្រប់យ៉ាង មនុស្សដូចបងសមហើយដែលគ្មានអ្នកចង់នៅក្បែរសូម្បីតែប៉ាម៉ាក់ឥឡូវនេះសូម្បីតែមនុស្សដែលខ្លួនឯងស្រលាញ់ក៏គេចង់ចាកចេញដែរ »
ថេហ្យុង ឈរក្តាប់ដៃស្តាប់រាងក្រាស់រៀបរាប់ទាំងស្រណោះនឹកស្តាយបុរសដែលល្អដូចនាយ កន្លងមកគេមានក្តីសុខនិងមានភាពរីករាយខ្លាំងណាស់ពេលនៅជាមួយនាយតែអ្វីៗក៏ប្រែប្រួលដូចពេលនេះយ៉ាងអ៊ីចឹងពួកគេកំពុងត្រូវរស់នៅឆ្ងាយពីគ្នា។
« សូមទោសខ្ញុំត្រូវទៅវិញហើយបងសម្រាកទៅ »
« បងមិនឲឯងទៅទេ »ជុងហ្គុក ចូលមកចាប់ទាញដៃ ថេហ្យុង ជាប់។
« បងចង់យ៉ាងម៉េច? ពួកយើងចប់គ្នាហើយ »
« ឯងគិតថាត្រឹមពាក្យសម្តីទាំងនេះបងព្រមចប់ដោយងាយហ្ហេស៎? »
« បងចង់យ៉ាងម៉េច? »
« បើពួកយើងបានខ្លួនប្រាណគ្នាឯងនឹងមិនអាចទៅណាចោលបងមែនទេ? »
« បងនិយាយអី? បងចង់ធ្វើអី? »
« បងមិនបែកបងមិនព្រមបែកពីមនុស្សដែលខ្លួនឯងស្រលាញ់ទេមកនេះ! »ជុងហ្គុក ទាញដៃ ថេហ្យុង ទៅក្នុងបន្ទប់ដេកនៃខន់ដូ។
« លែងខ្ញុំ ជុងហ្គុក..? »
« បងនឹងយកឯងមកធ្វើជារបស់បង គីម ថេហ្យុង »
« ជុងហ្គុក បងឈប់ឆ្កួតទៅ »
« បងឆ្កួតព្រោះតែអូន ថេហ្យុង »នាយគំហកទៅកាន់រាងតូចទាំងកម្រោលចាប់បោះគេទៅលើគ្រែដែលមានពូកទន់ៗបីដូចបាវខ្សាច់គ្មានអាណិតនឹកខ្លាចថាគេត្រូវថ្លោះកឬអត់។
« កុំធ្វើបែបនេះខ្ញុំនឹងស្អប់បង ជុងហ្គុក »ថេហ្យុង ចាប់ផ្តើមផ្សើមសំណើមទឹកភ្នែកឡើងពេលត្រូវនាយចាប់ដៃគេឡើងខ្ពស់ផុតពីក្បាលផ្ទប់នឹងពូកសង្កត់សឹងតែលេចកប់ដៃគេចូលក្នុងពូកទៅហើយ។
« ទេអូននឹងស្រលាញ់បង អ្ហឹម... »ជុងហ្គុក ឱនមកបឺតបញ្ជក់មាត់អ្នកខាងក្រោមទ្រូងខ្លាំងៗតែ ថេហ្យុង បែរជាមិនព្រមបើកមាត់ឲអណ្តាតនាយលូកចូលក្រអូមមាត់បាននោះទេដែលធ្វើឲ ជុងហ្គុក កាន់តែខឹងនឹងក្តៅមុខលើសដើម។
« អ្ហឹស... »ថេហ្យុង ហើបមាត់ថ្ងូរពេលនាយចាប់ច្របាច់ចុងដោះគេខ្លាំងៗជាឱកាសរបស់រាងក្រាស់បានលូកអណ្តាតក្តៅឧណ្ឌៗរបស់ខ្លួនចូលប្រឡែងលេងនឹងអណ្តាតរាងតូចយ៉ាងចាស់ដៃ។
ជុងហ្គុក ប្តូរពីការថើបបែបបំបោសអង្អែលមកជារោលរាលដៃក៏មិនទុកឲទំនេរចាប់ផ្តើមប្រលេះឡេវអាវសស្តើងរបស់រាងតូចចេញម្តងមួយៗរហូតដល់អស់បង្ហាញឲឃើញនៅរូបរាងដ៏ទាក់ទាញជើងស្រឡូនស្រឡៅដើមទ្រូងពើកៗដែលនាយមិនដែលធ្លាប់បានឃើញពីមុនមកបើទោះជាសេពគប់គ្នារាប់ឆ្នាំមកហើយក៏ដោយ។
« ថេហ្យុង អូនស្អាតណាស់ »ទឹកមុខស្រេកឃ្លានប្រៀបដូចពពួកមនុស្សរោគចិត្ត ជុងហ្គុក សម្លឹងមើលក្បាលដោះ ថេហ្យុង ដែលឡើងក្រហមដូចផ្លែឈើរីគួរឲចង់បឺតជញ្ជក់ទាំងភ្លើតភ្លើនលើកដៃទៅអង្អែលវាថ្នមៗស្របនឹងដៃម្ខាងចាប់សង្កត់ដៃទាំងគូរបស់ ថេហ្យុង ឡើងលើមិនឲរើរួច។
« ហ៊ឹកហ៊ឹក...កុំធ្វើបែបនេះ ជុងហ្គុក »ថេហ្យុង គ្រវីក្បាលយំសសឹកដាក់នាយកំលោះដែលដូចជាមិនបានស្តាប់នៅអ្វីដែលគេកំពុងតែនិយាយសូម្បីបន្តិច។
« កុំយំអីពួកយើងនឹងធ្វើវាជាមួយគ្នាបងស្រលាញ់អូនណាស់ ថេហ្យុង »និយាយចប់នាយក៏ឱនមកបឺតជញ្ជក់មាត់អ្នកនៅខាងក្រោមទ្រូងម្តងទៀតនិងប្រឹងប្រជ្រៀតខ្លួនចូលទៅប្រឡោះជើងរាងតូចពេលគេភ្លេចខ្លួនក៏ចាប់ផ្តើមស៊កបញ្ចូលភាពរឹងមាំចូលទៅក្នុងខ្លួនគេយកតែម្តង។
« អ្ហើស...ឈឺ អ្ហាក..? »ថេហ្យុង សឹងតែស្រែកឲភ្លាត់សំឡេងតែក៏ត្រូវនាយថើបបំបិទមួយបឺតជញ្ជក់រឹតតែខ្លាំងដែលធ្វើឲគេស្រែកពុំបាន.បានត្រឹមសម្រក់ទឹកភ្នែកទាំងឈឺផ្នែកខាងក្រោមវាគ្រោធគ្រាតវត្ថុនោះរឹងនិងធំវាមិនអាចចូលក្នុងខ្លួនគេបានឡើយ។
« អ្ហាស...ទ្រាំបន្តិចទៅ ថេយ៍ ដើម្បីបង »ជុងហ្គុក ដោលចូលបានតែបន្តិចក៏ត្រូវឈប់រន្ធរបស់ ថេហ្យុង រឹបនិងតឹងណែនពេកហើយវាកំពុងតែរឹតកូនប្រុសនាយធ្វើឲនាយឈឺមិនចាញ់ ថេហ្យុង នោះឡើយ។
« វា...វាឈឺណាស់ ជុងហ្គុក ឆាប់ដកចេញទៅ ហ៊ឹកហ៊ឹក...អូនឈឺ! »ថេហ្យុង គ្រវីក្បាលញាប់ស្អេកបដិសេធវាជាលើកដំបូងរបស់គេដែលជាប្រុសដូចគ្នា ជុងហ្គុក មិនបានប្រើទឹកជំនួយឡើយវាធ្វើឲគេឈឺមិនអាចទទួលយកភាពមហិមាដ៏សែនធំនោះបានឡើយ។
« បងក៏ឈឺដែរ ថេយ៍ បន្ធូរអារម្មណ៍បន្តិចទៅកុំតានតឹងពេកធ្វើដើម្បីបងណា៎ »ជុងហ្គុក ឱនមកថើបថ្ងាសរាងតូចមួយខ្សឺតមុននឹងលើកដៃតូចអោយឱប.ករបស់ខ្លួនលូកដៃទាញទឹករំអិលដែលលាក់ទុកក្រោមខ្នើយយកមកចាក់លើរន្ធស្នេហ៍របស់រាងតូចដែលកំពុងតែព្យាយាមស្រូបយកកូនប្រុសរបស់ខ្លួនម្តងបន្តិចៗ ជុងហ្គុក ចាប់ផ្តើមដកកូនប្រុសចេញវិញសឹមលូកដៃអង្អែលចំណុចតូចចង្អៀតនោះថ្នមៗព្រមទាំងរុញម្រាមពីរចូលទៅលកលុយខាងក្នុងខ្លួន ថេហ្យុង ធ្វើឲគេភ្ញាក់ច្រងាំង។
« អ្ហាសអ្ហាស...ជុងហ្គុក ឈប់ទៅ »ថេហ្យុង គ្រវីក្បាលប្រកែកលូកចូលទៅចាប់ហាមដៃដែលរុកដកៗនៅក្នុងរន្ធរបស់ខ្លួនញាប់ស្អេកវាចម្លែកណាស់គេរសើបទឹកនោះត្រជាក់និងមានសភាពរអិលធ្វើឲគេប្រែជាស្រើបស្រាលរកថាមិនត្រូវខួរក្បាលគេប្រែជាស្រពិចស្រពិលក្នុងមួយប៉ប្រិចភ្នែក។
« បងដាក់ចូលហើយ »
« អត់-ទេ អ្ហាក..អ្ហា »ជុងហ្គុក តម្រង់ក្បាលក្ របស់ខ្លួនចូលទៅជ្រលរជាមួយនឹងរន្ធតូចចង្អៀតសារជាថ្មីមុននឹងរុញវាចូលសន្សឹមៗតែលើកនេះប្រែជាចូលទៅកាន់តែរលូនដោយសារតែមានរបស់ជំនួយមិនដល់មួយវិនាទីផងកូនប្រុសរបស់គេក៏បានចូលទៅក្នុងខ្លួនរបស់ ថេហ្យុង កប់ដល់គល់។
« ថេយ៍ អ្ហា...អូនស្អាតណាស់ »នាយអង្អែលផ្ទៃមុខ ថេហ្យុង ដែលដេកដកដង្ហើមបែកញើសគឃូសនិងខាំមាត់ទប់ភាពឈឺចាប់ដែលកំពុងតែមានមុននឹងចាប់ផ្តើមរំកិលចលនាចង្កេះតិចៗ។
« អ្ហឹស...ជុងហ្គុក »
« អ្ហាស...អ្ហាស... »ជុងហ្គុក សម្លឹងមុខរាងតូចបន្តិចទាំងចិត្តស្រលាញ់លើសពីអ្វីៗទាំងអស់ស្រលាញ់លើសពីជីវិតខ្លួនឯងទៅទៀត សុខៗក៏មកបញ្ចប់ទាំងបែបនេះគិតថាគេព្រមឲចាកចេញពីខ្លួនបានឬ?
ជុងហ្គុក ចាប់ផ្តើមអុកចលនាចង្កេះពីយឺតទៅលឿនរហូតដល់គ្រែចាប់ផ្តើមរង្គើសំឡេងថ្ងួចថ្ងូរពីរោះរណ្តំចិត្តរបស់ពួកគេទាំងពីរក៏ចាប់ផ្តើមមានលាន់ឮរងំនៅក្នុងខុនដូ។
« អ្ហាសអ្ហាស...អ្ហាអ្ហា... »
« អ្ហើស ថេហ្យុង... »ជុងហ្គុក លើកចង្កេះ ថេហ្យុង ឲឡើងខ្ពស់បន្តិចធ្វើឲក្ របស់គេរុញចូលកាន់តែជ្រៅទៅក្នុងខ្លួនគេវាសឹងតែដល់ពោះវៀនគេទៅហើយគេអួលនិងសុខស្រួលដើរទន្ទឹមគ្នា។ ជុងហ្គុក ចាប់ជើងគេឲគងនឹងភ្លៅមាំដែលលត់ជង្គង់ពីមុខរបស់ខ្លួនមុននឹងឱនចំកោងចូលទៅច្របាច់ក ថេហ្យុង ដោលចង្កេះអុកចូលផ្លាប់ៗ។
« អ្ហាអ្ហា...អ្ហាក ជុងហ្គុក អូនឈឺអូនអ្ហា... »
« វាមិនធ្វើឲអូនស្លាប់ទេ »ជុងហ្គុក ងើយមុខឡើងបុកចង្កេះលះដូចម៉ាស៊ីនទម្លុះចូលទៅក្នុងខ្លួន ថេហ្យុង សម្រុកចូលកប់ៗនិងជ្រៅៗដៃក៏ច្របាច់.កមិនឲ ថេហ្យុង ស្រែកថ្ងូរបានដូចគ្នាដែលវាដូចជាការដាក់ទោស។
« អ្ហាសអ្ហា...ស៊ឺត... »នាយបន្តបុកចលនាចង្កេះជារឿយៗរហូតដល់គោលដៅ ថេហ្យុង កន្រ្តាក់ខ្លួនញាប់ស្អេកបញ្ចេញទឹកកាមប្រឡាក់ពេញចន្លោះភ្លៅនិងពោះរបស់ ជុងហ្គុក ព្រមទាំងដកដង្ហើមញាប់ហត់គឃូសពេលនាយព្រមប្រលែងដៃចេញពីករបស់ខ្លួនឲបានដកដង្ហើមស្រួលវិញ។
« ហ៊ឹកហ៊ឹក...បានហើយ ជុងហ្គុក អូនឈឺណាស់ »ថេហ្យុង លើកដៃខ្ទប់តំបន់សម្ងាត់របស់ខ្លួនពេលដែលឃើញថា ជុងហ្គុក បម្រុងនឹងយកកូនប្រុសដែលនៅបាស់មិនព្រមឈប់លើកឡើងចង់ស៊កចូលក្នុងខ្លួនគេម្តងទៀត។
« បើអូនហាមបងអូននឹងត្រូវឈឺខ្លួនមិនខានចង់បែកពីបងឬបើអ៊ីចឹងស៊ូអោយរួចយប់នេះទៅបើអូននៅអាចដើរបានបងនឹងព្រមដោះលែងអូន »
« ហ៊ឹក..ឈឺ »ថេហ្យុង ពេបមាត់យំរហឹសពេលនាយចាប់បោចដៃគេចេញ ជុងហ្គុក យកកូនប្រុសមកវាយលើរន្ធស្នេហ៍ដែលនៅជ្រាបសំណើមទឹកកាមនៅឡើយនោះវាយផ្លាច់ៗបង្កជាការឈឺចាប់ដល់ម្ចាស់សមីខ្លួនឲដេករើដូចអន្ទង់ត្រូវភ្លើងនៅពេលដែលនាយប្រើដៃម្ខាងទៀតសាប់អាល្អិតតូចរបស់ខ្លួនយ៉ាងញាប់ដៃ។
« ហ្ហា... »ឃើញថា ថេហ្យុង បញ្ចេញទឹកកាមមកសារជាថ្មី ជុងហ្គុក ក៏រហ័សរុញចង្កេះដោលភាពមហិមាចូលសារជាថ្មីមុននឹងចាប់ផ្តើមចលនាចង្កេះម្តងទៀត។ អារម្មណ៍ដែលទើបនឹងទទួលបានភាពរងទុក្ខនិងស្រើបស្រាលក៏មានឡើងសារជាថ្មី ថេហ្យុង ខ្ញាំកម្រាលពូកងើយមុខឡើងបញ្ចេញសំឡេងថ្ងូរមកយ៉ាងរងំនៅពេល ជុងហ្គុក ឱនមកបឺតជញ្ជក់ចុងដោះក្រហមព្រើងៗរបស់ខ្លួនខាំនិងទាញតាមទំនើងចិត្តឥតអាសូរអ្នកខាងក្រោមដែលទទួលយកភាពរោលរាលយ៉ាងវេទនា។
« អ្ហាសអ្ហាស... »ផ្លាប់ៗ ជុងហ្គុក បុកចលនាចង្កេះញាប់ស្អេកប្រឹងសម្រុកឲចូលទៅកាន់តែជ្រៅនិងកប់ដើម្បីទទួលបានភាពស្រណុកស្រួលពីដៃគូ។ រន្ធតូចចង្អៀតនោះរឹបកូនប្រុសគេណាស់វាធ្វើឲគេសឹងតែចេញទឹកមកមុនម្តងៗទៅហើយ។
« អ្ហាអ្ហា...ជុងហ្គុក ថ្នមៗ អ្ហា... »
« ស៊ឺត...អ្ហាអ្ហើស... »ជុងហ្គុក ទម្លាក់ខ្លួនដេកផ្ទប់មុខនឹងកញ្ចឹងក ថេហ្យុង ពេលដល់គោលដៅសារជាថ្មីនាយរំញោចចង្កេះតិចៗដើម្បីឲទឹកកាមបាញ់ចូលក្នុងខ្លួនរបស់ ថេហ្យុងរហូតអស់ទើបថើបសៀតផ្កា ថេហ្យុង ខ្សឺតៗទាំងក្តីស្រលាញ់។
« ដក-ដកចេញទៅ ជុងហ្គុក »ថេហ្យុង លើកដៃទះស្មាអ្នកដែលសង្កត់ខ្លួនតិចៗទាំងហត់នឿយនិងអស់កម្លាំង។
« មិនទាន់ឆ្អែតផង »
« បងចង់សម្លាប់ខ្ញុំមែនទេ ហ៊ឹកហ៊ឹក... »ខឹងណាស់ ថេហ្យុង ស្រែកយំរហាមសារជាថ្មីពេលត្រូវនាយចាប់មុខយកទៅថើបខ្សឺតៗឥតក្រែងចិត្តគេសូម្បីបន្តិចមិនតែប៉ុននោះនៅលួចដោលចង្កេះពីក្រោមមកថែមទៀត។
« បងស្រលាញ់អូនយ៉ាងនេះម្តេចនឹងអាចសម្លាប់អូនបានទៅ? »
« ពួកយើងបែកគ្នាហើយ ជុងហ្គុក ហ៊ឹក..ឈប់ទៅ »
« បែកគ្នា? ហ៊ឹស... »គ្រាន់តែឮពាក្យបែកគ្នាភ្លាម ជុងហ្គុក ប្រៀបដូចខ្មោចចូលសន្ធិតនាយចាប់បង្វែសាច់កំប៉េះគូទរបស់ ថេហ្យុង ឲគេងផ្កាប់មុខនឹងពូកមុននឹងចាប់ស៊កបញ្ចូលភាពរឹងមាំឡើងម្តងទៀតអុកលាន់សំឡេងផ្លាប់ធ្វើឲ ថេហ្យុង ឈឺអួលសឹងតែខាំអណ្តាតស្លាប់កម្លាំងដែលមានទាំងប៉ុន្មានរបស់នាយក៏បញ្ចេញមកទាំងអស់គ្មានសល់ធ្វើបាបនិងញាំញីទៅលើរាងកាយតូចល្អិតយ៉ាងដំណំ។
« ហ៊ឹកហ៊ឹក... »
« អ្ហើសអ្ហើស...អ្ហាសអ្ហាស... »
« ឈប់ទៅ ហ៊ឹក...អូនឈឺអ្ហាក.. »ថេហ្យុង ស្រែកមួយទំហឹងពេលស្មាខាងស្តាំត្រូវធ្មេញមុតស្រួចខាំទម្លុះសាច់របស់គេសឹងតែដាច់ជាដុំៗស្នាមធ្មេញនិងចង្កូមធ្វើឲវាមុតដាច់រលាត់សាច់ចេញឈាមរឹមៗបង្កជាការឈឺចាប់ភ្លាមៗ។
« ហ៊ឹកហ៊ឹក...ឈឺអូនឈឺណាស់ »
« អូនឈឺ? អូននិយាយថាអូនឈឺទាំងដែលអូនជាអ្នកសុំបងបែក? »
« អូនសូមទោស អ្ហឹកអ្ហឹក... »
« អូនដឹងថាបងឈឺចាប់ដែរទេ? »
« អ្ហឹកអ្ហឹក... »
« បងស្រលាញ់អូនប៉ុណ្ណាមិនមែនអូនមិនដឹងពួកយើងស្រលាញ់គ្នាណាស់ម្តេចក៏មកសុំបងបែកគ្នា? »ជុងហ្គុក បញ្ឈប់ចលនាចង្កេះមកដេកផ្កាប់ពីលើរាងកាយននោលគោករបស់សង្សារថើបសាច់ស្មានិងដងខ្លួនគេពីក្រោយខ្សឺតៗ។
« សូមទោស »
« បងគ្មានទោសឲអូនឡើយ ថេយ៍ »
« ហេតុអ្វីមិនចង់បែកគ្នាជាមួយអូន? »
« ព្រោះបងស្រលាញ់អូន »
« បងមិនយល់ពីបំណងអូនទៀតមែនទេ ជុងហ្គុក? »
« បងមិនចង់យល់ទេរឹតតែគ្មានបំណងចង់ដឹងថាអូនធ្វើបែបនេះដើម្បីអ្វី »
« អូនស្រលាញ់បងតែអូនចង់ឲបងល្អ »
« តើបងអាចប្រាកដចិត្តបានយ៉ាងម៉េចថាអូនធ្វើដើម្បីបង? »ឮបែបនេះ ថេហ្យុង ស្រាប់តែបន្លាស់ខ្លួនមកនៅពីលើរាងកាយមាំមួនរបស់រាងក្រាស់ទាំងភាពរឹងមាំនៅក្នុងខ្លួនគេនៅឡើយវាឈឺនិងស្រកៀភាពរឹងមាំគេសឹងតែប៉ិនកដៃគេវាធំណាស់គេអួលម្តងៗសឹងតែដោលកម្អួតមកក្រៅទៅហើយ។
« បើអ៊ីចឹងបងត្រូវការពារអូន »
« អូនមានរឿងអ្វីម្តេចចាំបាច់លាក់បាំងនឹងបងអូនសុំបែកបងដោយសារគិតថាបងកំសាកបងការពារអូនមិនបានមែនទេ ថេយ៍? »
« អត់ទេវាមិនមែនជាហេតុផលតូចមួយនេះឡើយ អ្ហាអ្ហា... »ថេហ្យុង រង្គើចង្កេះតិចៗពីលើភាពរឹងមាំ ជុងហ្គុក។
« អ្ហាស...ថេយ៍? ស៊ឺត..អ្ហាស... »ជុងហ្គុក កាន់ចង្កេះ ថេហ្យុង ដែលលើកអុកកូនប្រុសរបស់ខ្លួនកាន់តែញាប់លាន់ឮសំឡេងផ្លាប់ៗនាយលើកដៃច្របាច់សាច់គូទ ថេហ្យុង ចុះឡើងវាទន់ល្មើយគួរឲចង់ខាំស៊ីស្បែក ថេហ្យុង ក្រអូបប្រហើរគ្រប់កន្លុងកន្លៀត ជុងហ្គុក មានក្តីសុខណាស់ទើបត្រូវងើយមុខថ្ងួចថ្ងូរទាំងសុខស្រួល ថេហ្យុង ពូកែណាស់គេរែងចង្កេះជារង្វង់និងអុកបុករលាក់ពីលើកូនប្រុសនាយយ៉ាងមានជំនាញធ្វើឲ ជុងហ្គុក ត្រូវងប់ងល់ងើបក្បាលមិនរួចពេលនេះគេឈ្លក់វង្វេងនឹងរាងកាយមនុស្សខ្លួនស្រលាញ់សម្បើមណាស់។
« អ្ហាអ្ហើសអ្ហើស... »ថេហ្យុង ទន់ខ្លួនល្អូកអស់កម្លាំងក៏ទម្លាក់ខ្លួនទ្រោបពីលើ ជុងហ្គុក ដេកស្ពាបលើទ្រូងមាំធ្វើឲចុងដោះច្រមិចៗហើបដល់បបូរមាត់ព្រានក៏លានអណ្តាតលិឌនិងបឺតជញ្ជក់វាជីបៗទាំងចលនាចង្កេះគេជាអ្នកដោលពីក្រោមចូលទៅក្នុងខ្លួន ថេហ្យុង ផ្លាប់ៗ។
កន្លងផុតជាច្រើនលើកច្រើនសារដែល ថេហ្យុង ដល់គោលដៅបញ្ចេញទឹកកាមមកពាសពេញក្បាលពោះ ជុងហ្គុក និងប្រឡាក់ប្រតាកនៅលើកម្រាលពូក។
« សម្អាតវាទៅ ថេយ៍ »ជុងហ្គុក ទាញឲ ថេហ្យុង ឈ្ងោកមុខមកជិតក្បាលពោះរបស់ខ្លួនសម្អាតទឹកកាមដែលមានជាប់ប្រឡាក់គួរឲរអា ថេហ្យុង ធ្វើតាមអ្វីដែលនាយបញ្ជាដៃវែងរឹងមាំគ្រោធគ្រាតក៏ឈ្លាតលូកម្រាមដៃបីចូលទៅក្នុងរន្ធតូចចង្អៀតដែលមានសភាពហើមនិងជាំនោះរុកដកយឺតៗធ្វើឲ ថេហ្យុង ថ្ងូររហឹសនៅដើម.ក។
« អ្ហឹមហ៊ឹម... »ថេហ្យុង ត្រូវ ជុងហ្គុក ចាប់ជ្រមុចឲបៀមកូនប្រុសរបស់ខ្លួនរហូតកប់កន្លើតធ្វើឲគេខក់ឈ្លក់ទឹកកាមដែលនាយបញ្ចេញមកគឃូសបម្រុងនឹងខ្ជាក់ក៏ត្រូវនាយចាប់កញ្ចឹងកគេយកមកបឺតជញ្ជក់បបូរមាត់ថើបខ្លាំងៗតាមអារម្មណ៍ត្រូវការ។
« អ្ហាស...ឈឺ »ថេហ្យុង ស្រែកពេលត្រូវ ជុងហ្គុក ខាំបបូរមាត់រហូតចេញឈាមផ្សារក្រហាយស្បែកស្របនឹង ជុងហ្គុក មិនទាន់ចង់បញ្ចប់ក៏ចាប់ទាញកញ្ចឹង.កគេមកថើបបឺតជញ្ជក់មាត់គេសារជាថ្មីនាយថើបរហូតអណ្តាតរុករានពេញក្រអូមមាត់សង្សារដែលមានចិត្តមានះចង់សុំគេបែកគ្នានោះមិនឲរើបម្រះបានពេលដៃមាំរបស់ខ្លួនចាប់ឱបរឹតដងខ្លួនតូចច្រឡឹងយ៉ាងណែនដៃមិនឲរើរួច គេនឹងថើប ថើបរហូតដល់ ថេហ្យុង ដាច់ខ្យល់ចាំមើលចុះ។
« បានហើយ »
« កុំសង្ឃឹម..! »ថេហ្យុង ខឹងឡើងក្រហមមុខគេខាំមាត់សម្លក់នាយដូចចង់ស៊ីសាច់ហុតឈាមតាំងពីចាប់ផ្តើមមកគេសម្របតាមនាយសម្បើមណាស់តែពេលនេះគេទ្រាំលែងបានទៀតហើយ។
« អាឆ្កែឆ្កួតនឹងសិច! »
« ឆ្កួតព្រោះ kdor ឯងច្រើនជាង »
« អាឆ្កួតអាឡប់អាឡានអូសមួយរយម៉ែត្រពីផ្លូវហាយវែទៅស្លាប់ទៅ »ទឹកភ្នែកហូររហាមដៃតូចៗលើកវាយដើមទ្រូងនាយឌឹបៗសឹងតែធ្លាក់ថ្លើមគេវាយខ្លាំងទៅៗរហូតត្រូវ ជុងហ្គុក ចាប់ដៃគេជាប់មុននឹងនិយាយគម្រាមឲក្មេងខ្លាច។
« ឯងជាអ្នកផ្គើនយើងទេចាំមើលយើងនឹងចុ*ឯងរហូតដល់ឯងក្លាយជាសាកសពស្លាប់យ៉ាងអនោចអធមហើយយើងនឹងយកឯងទៅបោះចោលនៅក្នុងព្រៃឲឆ្កែស៊ីកុំថាឡើយឪពុកម្តាយឯងសូម្បីតែប៉ូលិសក៏រកឯងមិនឃើញដែរ »
« អាចង្រៃអាមនុស្សឆ្កួតនឹងតណ្ហាឯងមិនមែនសង្សារយើងទេអ្ហាយយយយយ... »
« ក្រែងយើងបែកគ្នាហើយតើមិនអ៊ីចឹង? »
« ឯង-ឯងចាំមើលទៅ »
« កំពុងតែចាំមើលហើយ »ជុងហ្គុក ញញឹមព្រានលូកដៃទៅចាប់ច្របាច់កូនប្រុសតូចច្រម៉ក់របស់ ថេហ្យុង ស្ទាបអង្អែលថ្នមៗទាំងឌឺដងធ្វើឲ ថេហ្យុង ខាំមាត់សម្លក់ទាំងខឹងសម្បារ។
« កុំយកដៃឯងមកប៉ះ kdor យើង »
« ប៉ះមិនបាន? »
« ប្រយ័ត្នយើងខាំ Kdor ឯងដាច់អា ជុងហ្គុក »
« ចុមឈ្លើយ? »
« រឿងអញហែងរំលោភអញហែងធ្វើបាបផ្លូវចិត្តអញហែងមិនមែនសង្សារអញទៀតទេអាឆ្កែ អាឆ្កួត អា... »
« ជេរមួយម៉ាត់ទៀតសាកមើលទៅបើថាយើងមិនបានប្រាប់? »
« អាឆ្កួត! »
« គីម ថេហ្យុង!!!!!! »
« កុំហៅឈ្មោះអញ..! »
« យើសបានដៃណាស់តើចាំមើលថាយើងនឹងធ្វើស្អីឯងបានខ្លះ? បើឯងមិនស្លាប់ក្រោមដៃយើងទេយើងមិនមែន ចន ជុងហ្គុក ឡើយ »
« លែងយើងអាឆ្កែឆ្កួតអ្ហាយយយយយ... »ជុងហ្គុក ចាប់បោះ ថេហ្យុង ទៅលើគ្រែមួយទំហឹងព្រមទាំងចាប់ចង្កេះតូចឲនឹងតម្រង់កូនប្រុសស៊កបញ្ចូលទៅក្នុងរន្ធតូចចង្អៀតដែលមានសភាពហើមនិងជាំនោះម្តងទៀតមុននឹងចាប់ផ្តើមអុកចង្កេះមាំផ្លាប់រុញអាច្រម៉ក់ដែលនៅជះកំហឹងនៅឡើយចូលទៅក្នុងខ្លួន ថេហ្យុង ធ្វើចលនាផ្លាប់ៗមិនរងចាំយូរ។
« អ្ហាសអ្ហាស...អាឆ្កួត..! »
« អ្ហើសអ្ហើស...អ្ហាស... »
« អ្ហា...ឈ-ឈប់..សិន អ្ហាក..? »
« ហេតុអ្វីយើងត្រូវស្តាប់ឯង? »
« ហ៊ឹកហ៊ឹក..អូនឈឺអូន អ្ហាសអ្ហាក... »
« អូនយ៉ាងម៉េច? »
« អូនកុហកបងទេ អ្ហាអ្ហាស... »
« កុហក? »
« អូនកុហកថាបែកគ្នា អ្ហា..ឈឺណាស់ ហ៊ឹកហ៊ឹក... »
« ចង្រៃយ៍! »ជុងហ្គុក សង្រ្គឺតជើងធ្មេញជេរប្រទិចនិងដោលចង្កេះកាន់តែញាប់លើសដើម ចិត្តខឹងដែលព្យាយាមយំតាមអង្វរគេសឹងតែក្លាយជាមនុស្សឆ្កួតតែចុងក្រោយក៏ត្រូវសង្សារបោក?
« អូននឹងស្លាប់មិនខាន គីម ថេហ្យុង »
« អូនសូមទ- អ្ហាស..ថ្នមៗ..ថ្នមអូនផង អ្ហើសអ្ហើស... »
« កុំសង្ឃឹមឯងបោកប្រាស់យើងឯងហ៊ានយកអារម្មណ៍យើងមកលេងសើចឯងនឹងស្លាប់មិនខាន »
« អ្ហាអ្ហើស...អាឆ្កួតកាម ហ៊ឹកហ៊ឹក...ឈប់!!!!!!!!! »
