"Neden buradasın?" Peter'ın sinirle bana sorduğu soruyu duyduğumda ona baktım. Evet hala binanin içinde yıkılmasını bekliyorduk resmen.
"Seni arıyordum!"
"Peşimden gelmeni istemedim ama!"
Gözlerimi devirdim o sırada Peter devam etti "Burada olmamalısın."
"Sana nasıl yardım edeceğimi biliyorum!" dedim sesimi yükselterek o sırada birbirleri ile tartışan Wanda ve Alexander'ı gördüm. Pietro ise ikisini sakinleştirmeye çalışıyordu.
"Neden buraya geldin ki!?" tekrar aynı soruyu soran Peter'a bu sefer farklı cevap vermiştim.
"Sharon'u durduracak yolu biliyorum!"
"Burada olamazsın Diana! Bu sorumluluğu alamam."
"Tamam bak kimse benim adıma karar alamaz. Bu benim kararım anlaştık mı? Benim kararım."
(Gwen Stcay sözleri 🥹)
O sırada karşımızda duran Sharon'u fark ettik. Elinde bir el bombası tutuyordu.
"Kapılar kilitli bina çöküyor hepiniz benimle birlikte öleceksiniz!"
Pietro hızla kadının üstüne koştu ama Sharon çoktan bombayı atmıştı. Peter beni arkasına aldı Wanda ise Pietro'nun peşinden gidiyordu ama Alexander onu durdurdu.
Sharin gözden kaybolurken Pietro'da yok oldu.
Bomba patladı ve geriye savrulduk Peter beni kendine çekmiş kafamı çarpmamam için duruyordu ama sürüklenerek yıkılan duvardan aşağı sarktık.
Peter son anda ağ atması ile tutunduk. Aşağıya baktım sallanıyorduk ve aşağısı korkunç bir uçurumdu.
"Elimi bırakma."
Peter'ın sözü ile ellerimize baktım bileğimi tutuyordu. Etrafta Avenger var mı diye bakındım ama görünürde kimse yoktu her yer sis doluydu.
Peter'ın gücünün tükendiğini fark ettim. O da fark ediyordu. Ağırlık gibiydim.
Elim kayıyordu kendisi de tutamıyordu.
Belki kendimi yukarı çekebilirim umuduyla hareket ettim ama sadece elimin kaymasına neden oldu ve Peter elimi tutamadı.
"Peter!" aşağı düşüyordum ama o an elime yapışkan ağ yapışması ile tekrar yukarı baktım Peter beni bırakmamıştı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Diana? Peter?"
Alexander'ın sesi ile yukarıya baktık. Yıkık dökük yere yapışan ağı tuttu ve bizi yukarıya çekmeye başladı.
Çıkmıştık kurtulmuştuk.
Peter hızla bana sarıldı "Hareket etmemen gerekiyordu." dedi sessizce. Ben de ona sarılırken Alexander bize gülümsedi.
"Beni kurtardın." dediğimde Peter kafasını çevirip eliyle gözünü sildi "Evet evet bu benim işim."
Wanda'nın sesi ile ona döndük. Bina yıkılmasın diye büyü ile binayı tutuyordu.
Alexander hızla kulağındaki kulaklığını dokundu "Avengers! İyi misiniz? Yardım lazım." hepimiz bekledik ama ses gelmedi.
Wanda gittikçe zorlanıyordu. Alexander ise birilerine ulaşmaya çalışıyordu.
Wanda yere çöktü Peter tekrar beni tuttu Alexander ise hızla Wanda'nın yanına gitti.
Kafama düşen küçük taşa baktım. Bina gerçekten gidiyordu. İyice Peter'a sokuldum o da beni sıkı sıkı tuttu. Alexander ise Wanda'yı tutuyordu.
Asla yetişemezdik çıkışa. Her şeyin bittiği o an gelmişti.
"Seni seviyorum." Peter'ın fısıltısıni duymuştum ilk defa ondan bunu duyuyordum.
"Ben de seni."
Gözlerimi kapatıp beklemeye başladım ama hatırladığım son şey düşen taşların arasında patlayan kırmızı bir ışıktı.
•Alexander Brock•
"Acaba bu çocuğu kurtarmasam olmaz mıydı?"
"Saçmalama Zemo."
Birileri başımda konuşuyordu ama başım o kadar ağrıyordu ki gözlerimi açamıyordum.
"Peki diğer ikiz?" az önceki ses tekrar konuştu. Kimse cevap vermedi.
Kendi kendime gücümü toplayın gözlerimi açmam gerektiğini söylüyordum.
En sonunda hafifte olsa gözüm açılmıştı bir karatı bana eğildi "Aa açtı yaşıyormuş ne yazık ama!"
Ses Zemo'nun sesiydi. Yüzüme çok yakındı onu elimle itip dirseklerimin üstünde kalktım.
Etrafa bakındım herkes buradaydı. Sağımda Peter ve Diana vardı solumda ise Wanda ilk uyanan bendim.
Ya da tek uyanan.
Natasha önümde eğilip elini yanağıma koydu anne şefkati gösteriyordu. O asla anne olamayacağını ikimiz de biliyorduk ama benim de asla bir annem olmayacaktı.
"İyisin." dedi gülümseyerek gözleri dolmuştu. Kafamı slladım.
Herkese tek tek baktım. Pietro neredeydi?
Tony bana baktı sanki ne demek istediğimi anlamıştı sonra gözlerini kaçırdı
"Pietro?"
Sesim beklediğimdengüçsüz çıkmıştı. Natasha elini çekti herkes başka yere bakıyordu.
"Saçma sapan yerlere bakmayın da cevap verin!" diye bağırdığım zaman yanımdaki Peter birden uyandı ter içindeydi sanki kabu görmüş gibiydi. Oturur pozisyonda bize baktı.
"Çocuklar sizinle konuşmalıyız." Tony'nin sözleri hiç güzel bir seymisgibi elmemişti.
~
Peter eliyle yanağında duran gözyaşını sildi. O ağlayabiliyordu ama ben ağlayamıyordum Sharon hiçbir zaman alamamam gerektiğini söylerdi belli bir zaman sonra ne görsem bile ağlayamıyordum.
Avengers uçağının içinde yerde yatan ve stü örtülü olan Pietro'ya bakıyorduk. Dudakları solmuştu beyaz ve soğuk bir teni vardı. Eskisi gibi değildi.
Sharon nasıl yapmışsa Pietro'yu ödürmüştü. Bu kadar hızlı birini nasıl öldürdü?
Peter'ın sırtını sıvazlarken "Hayır!" sesi ile uçağın girişine baktık. Wanda elmişti arkasında da Diana vardı.
Wanda ikizinin yanına çöküp ellerini yanaklarına koydu çok hızlı ağlıyordu. eter ile göz göze geldik. O da Wanda'nın durumunu çözememiş gibiydi.
"Pietro'yu hissedemiyorum." dedi sessizce. Wanda'nın yanına çöktüm limi sırtına koymak için uzattım ama tereddütte kaldım.
Nasıl davranmam gerektiğini bilmiyordum. Wanda özel birisiydi güçleri hakkında değil gerçekten özeldi ama bu durumu bir türlü çzemiyordum.
Elimi Wanda'nın sırtına koyunca sanki bunu bekliyormusgibi bana sarıldı veağlamaya devam etti.
Uçaktaki herkes susarken sadece tek bir kşinin sesi duyuldu.
"Bu işe son vermeliyiz artık." diyen Tonydi.
- Selaaam naber ya
Valla cok kotu bir sey yaptim pietro'ya kiydim. Uzucuydu ama yapmam gerekiyorduu ozur dileriim. <3
