Burada duygular stabil değil.
Herkesin yüreği bir başkasının elinde.
Ve bir de itiraf mektupları...
Sahiplerine ulaşamadı.
Bu şiir bana yazıldı, başkasının kalbine işledi.
Ve Bay Lacivert...
O küfürlerin ve hakaretlerin sahibini aramana gerek y...
Kendimin parçası "Kaybetmeye karşı vereceğim mücadelede çok da güçlü kalacağımı zannetmiyorum."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanın bir şeylere alışması kısa süre alabiliyor. İyi bir alışkanlığı edinirken uzun sürdüğünü düşünüyorum, kötü bir alışkanlığı bırakmaksa çok daha uzun sürüyor. Edindiğimiz alışkanlığı benimsemek ise o alışkanlığın bizim bir parçamız olduğunu gösteriyor. Ona yabancı değiliz, ona sahibiz. Ona sahip olmak yolumuza çıktı ve bizim oldu. Artık ona alışkanlık demekten ziyade iyelik eki getiriyoruz ve 'benim' diyoruz.
Bu durum sadece alışkanlıklarımız için de değil, sahip olabildiğimiz her şey için geçerli. O şey ne ise bizim bir parçamız oluyor.
Ona sahip olmak sadece onu değil, onu kaybetme ihtimalini de getiriyor. Çünkü elimizdeki şeylerin sonsuza dek bizimle kalacağıyla ilgili garanti yokken bir şeylere böylesine bağlanmak mantıklı mı?
Üç yıl öncesine kadar üç kişilik bir kız grubundan yedi kişilik bir sürüye dönüştük. Bu altı kişiyi öylesine benimsedim ki içlerinden bir tanesini bile kaybetme ihtimali canımı çok yakıyordu. Onlara öylesine alışmışken bir kişinin bile eksilme fikri kalbimi acıtıyordu.
Onları benimsedim. Kendimi o grubun bir parçası olarak görürken, onları da içimde bir yerde kendimin bir parçası olarak görüyorum. İnanın bu yüreğime öyle bir huzur veriyor ki.
Birilerinin varlığı, onlara sahip olma mutluluğu, altısını tanıma şansı bir insanı bu kadar mı huzur verir diye sormayın. Eğer lisenin ilk gününe geri dönseydik klişelerdeki okulun ilk günü sabahına uyanıp o lanet alarmı kapatıp okulda kimseyle konuşmamayı yeğlerdim. Fakat şimdi yarın birimizin eksik olma ihtimali ciğerimi deliveriyordu.
Sevmeyin demek istemiyorum ama böylesine yarın yanınızda olup olmayacağı ihtimalini sorgulayacağınız insanlara aşırı bağlanmayın derim.
Ben istemeyerek bu hataya düştüm. Yanlarında çok da belli etmesem de bırakın onlarsız bir lise hayatı geçirmeyi, bu fikri bile aklımdan geçirmemeye çabalıyorum.
