ARJİN

SAVAŞIN BAŞLANGICI

Allah sonunu hayır etsin arkadaşlar, sevgili dostlarrr.

İyi okumalarrr.

__________________________________________________________________________________

ALYA ARJİN

Karşımda sıkıntıyla oturan Alp'e bakıyordum. Aras her şeyi öğreniceğimi söyledi. Bunuda kendisi hayatımdan çıktığı için yapmayacağını Alp'e anlatıcağını Alp'inde bana anlatıcağını belli etti. Sinirden ve stresten dizim sürekli hareket içindeydi.

Aras hakkında düşündüğüm şeyler sürekli farklılık gösteriyordu. Onun yanında kalıp iki maddeyi yapmak isterdim lakin baş düşmanım olabileceğinin potansiyelini öğrenmeden önce. Onun hakkında fazlasıyla bilgiye sahiptim. Zaten uyandığım ilk anda onu araştırmıştım. Beni evinde yanlız bırakması her zaman hataydı.

"Alya sakin ol, daha bişi anlatmadım." Evet daha hiç bir şey anlatmamıştı ama yüzüne bakılırsa kesinlikle çok büyük bir bok vardı ortada. "Anlat o zaman Alp." Derin bir nefes aldı. Ellerini sıkıntıyla dizlerine sürttü. "Seni bir yeri götürmemi istedi." Bide hâla istekmi sunuyordu? "Nereye?" Ayağa kalktı "Onun çiftlik evine." Çiftlik evimi? Aras'ın çiftlik evimi vardı? Bende onunla beraber kalktım.

"Götür bakalım." İçimdeki sinir gittikçe artsada götürmesine izin verdim. Madem Alp orda anlatıcaktı her şeyi okeydim. Zira bir an önce ne boklar döndüğünü bilmek istiyordum...

&

"Alya sakin ol." Olduğum yere çakılmıştım. "Alya anlatmadığım daha yerler va-" hızla elimi kaldırdım. "Hatırladım." Aras'ın çiftlik evine geldiğimizde hatırlamıştım herşeyi. Şuan hepsi flasback gibi gözümün önünden geçiyordu. Annemi babamı vurduğu. Kolyenin içinde kağıdı. Aras'ı hatırladım. Uçurumdan intihar etmeden önce bana kurduğu cümleleri hatırladım. 'Mızmız bir kız çocuğu' demişti bana.

Sinirle yumruklarımı sıktım. Bunca zaman yaptığı onca şeye rağmen benim yanımda kalmaya nasıl cüret ederdi. Çiftlik evinin kapısına doğru hızla adımladım. "Alya sakin ol." Arkamdan bağıran Alp'i umursamadım. Hızla kapıyı tekmeledim. İkinci tekmede dayanamayan ahşap kapı geri doğru çarptı. Hızla içeri girdim. Durdum ve mutfağa ve salona baktım. Ona yemek Yaptığım mutfak, omzuna pansuman yaptığım koltuk. İnsanlık yaptığım zamanlar.

Vücudumdaki öfkeye daha fazla dayanamadım ve bir kaç adım atıp ortadaki sehpaya tekme vurdum. Hızla arkama dönüp televizyonu iki elimle tuttuğum gibi yere fırlattım. Dolapların kapaklarını tekmeledim. Hâla sağlam duran sehpayı hızla ters dönücek şekilde fırlatmamla camı paramparça oldu. Sinirle bağırdım. Tam koltuklara saldıracağım sırada Alp kollarımı tuttu. "Alya sakin ol. Böyle yaparak kendine zarar vericeksin. Kendine gel ve öfkenin gereken kişinin üstünde at. İntikamını al." Alıcaktım.

Hızla Alp'in kolundan ayrıldım. "Ölücek." Dedim sinirle. Neredeyse güvenicektim ben ona. Annemin babamın kayıp olduğunu bahsettim. Neredeyse gerçekten düşmanım olmadığına inanıcaktım. Sinirliydim lakin aklımı kullanmalıydım. Yapıcaktım. Onu tamda istediği gibi öldürücektim. Ne demişti bana 'öldürmek istersen öldürmek isterim' ölücekti. Bu savaşta birimiz ölmeden bitmicekti. Bitemezdi.

ARAS KAAN FAYSAL

"Cengiz öğrendimi her şeyi?" Telefona doğru konuşurken tişörtümü kafamdan geçirdim. "Öğrendi abi. En son evi yıkıyordu haberin olsun." Sorun değildi. Şimdi beni öldürmenin yollarını arardı. Bananeydi ben istemediğim sürece beni kimse öldüremezdi. "Boşver elinden geleni ardına koymasın. Beni bulursa öldürür." Deri ceketimi üzerime aldım.