Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
bölüme geçmeden önce, 1k için teşekkürler 🤧🤍
beomgyu's pov;
bazen bazı günler olurdu, her ne kadar okuduğum bölüme aşık olsam da ayağımı sürüye sürüye yataktan kalktığım, sabahın bu saatinde ders mi olur diye isyan bayraklarını dalgalandırdığım.
anlayacağınız üzere o sayılı günlerden birindeydim, bu yüzden her zamankinin aksine olabildiğince yavaş bir şekilde kahvaltımı yapmış, annemin hazırladığı omletin tamamını mideye indirmiştim, bu sayede ondan şaşkın bakışlar kazandıktan sonra masadan kalkmış ve dakikalarca hiç huyum olmasa da gardrobun karşısına geçmiş,ne giysem diye düşünmüştüm.
bir 7-8 dakikalık kıyafetlerimle bakışmamın sonunda yine de her zamanki gibi elime geçen ilk sweat&kot kombinini üzerime çekmiş yola düşmüştüm.
Felix'lerin dersi öğleden sonraydı ama Jaemin dersi olmasa bile dandik başkanlığını kutsal bir görev saydığından görevlilerle birlikte okulu açar, görevlilerle birlikte kapatırdı ve çevresi geniş olduğundan her saniye biriyle takılırdı. Minho hyung ise okulda olsa bile çoğu zaman kendi kendine takılır pek yanımıza uğramazdı yani şimdilik öğlene kadar yalnızdım.
bunu fark edince yolun geri kalanını mutlu bir şekilde geçirmiş,nihayet ders başlamadan yetişebilmiştim.
"naber?"
ben daha sıraya otur oturmaz bir anda sağ tarafıma kurulup, eşyalarını masaya yerleştiren bedenle kaşlarımı kaldırdım.
elbette yabani değildim ama iletişim becerilerimin yüksek olduğunu da söyleyemezdim. bu yüzden insanlar genelde benim soğuk,burnu havada ve egoist birisi olduğumu düşündüklerinden hiç yanıma ilişmezlerdi. özellikle de kızlar (!) ancak sanırım Hinata'dan sonra Karina da bu konuda bir istisna olacak gibiydi, çünkü son zamanlarda aniden dibimde bitmeyi alışkanlık edinmişti.
"iyi?"
anlamsız bakışlarıma göz devirdikten sonra kollarını bağlayarak gülümsedi.
"ben de iyi, sorduğun için sağol!"
tam kafamı sallayıp yeniden önüme döneceğim sırada sol tarafımda da bir hareketlilik hissedince korkuyla başımı çevirdim.
"buz prensi? senin ne işin var burada?"
neyse ki bu kez şaşıran tek kişi ben değildim..
"bana naber yok mu?
buz ifadesinin aksine oldukça sevimli bir şekilde kaşlarını kaldırdı.
ayrıca istediğimiz yere oturamıyor muyduk?"
"yani evet oturabilirsin de, ne bileyim 2 yıldır en arka sırayı tapuladığından şaşırdım bir."
