Life is truly unexpected. You'll never know what might possible things will happen to you in the future or what the future will bring you. However, that's what makes life even more meaningful.
Everything is happening for a reason. And in life, nothi...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Life is truly a b*tch, I tell ya.
As I struggle to catch my breath. A hellish kind of pain welcomes me.
I close my eyes to prepare myself, cause I know...in three seconds,
3...
2...
1..
A whip full of thorns landed on my back, making me spat a mouthful of blood.
Ilang beses na ba ito? 50? 60?
All I know is that it is already too late for me to escape from this hellhole.
Well, not like my life is any better than this, cause that was also hell. It's just that this is another different kind of hell if I may say.
And if ever I can escape from this hell....which is totally impossible, I would still stay.
Why?
What for? When everyone is already dead.
Now why am I here in this situation?
Let me start from my hellish life,
From the very beginning...
***
15 years ago...
"Rowella! Rhea! Let's go!"
Mas binilisan ko ang pagliligpit ng mga gamit ko pagkatapos marinig ang boses ng ama ko. Pero kahit ganon ay nanatiling kalmado parin ako.
Seguro ay nasanay nako. Palagi nalang...
Palagi nalang kaming tumatakas.
Pero ano pa ba ang magagawa ko diba? Pagkatapos kong isuot ang malaking bag ay lumabas na kami ng bahay.
Oo, bahay, hindi kwarto. Dahil wala kami non.
Ang bahay namin ngayon ay hugis square...maliit na square.
Kasya lng dito ang isang maliit na mesa at katabi nito ay hindi kalakihang foam kung saan kami natutulog. Sa likod ng mesa ay ang rice cooker kung saan multi-purpose kung baga. Doon kami nagsasaing at nag luluto ng ulam.
Hay buhay.
Muntikan na buti at nakalayo na kami bago pa dumating ang mga taong yun.
"Anton, hanggang kailan ba natin ito titiisin?" Tinignan ko si mama na mahinang humihikbi pero kahit katiting ay wala akong maramdaman. Kasalanan din naman nila ito eh.
Dalawang taon na kaming ganito. Tago dito, tago doon. Para lamang matakasan ang nga taong pinangutangan ng aking mga magulang. Ano nga ang tawag sa kanila? Loan sharks? Basta ganon.
Paano ba naman ay tudo waldas sila noong may pera pa kami. Hindi pa nakontento at may kanya-kanya pa silang mga kalaguyo. Dahil sa kanila ay napilitan akong huminto sa pag-aaral.
