YORGUN(FREENBECKY)

2

BECKY

kalbimin hızlanması normal miydi bilmiyorum ama bakışlarından korkmaya baslamıstım.

"Ne yaptığını zannediyorsun?"

"Ş-şey ben pencereyi açmak için girmiştim havasız kalma-"

"Sen kimsinde beni düşünüyorsun rahat bırak beni"

"Ben özür dilerim rahatsız etmek istememiştim"

"Çık burdan!"

Hızla ayağa kalkmak için hareketlendim ama kolumu o kadar sıkı tutuyordu ki dengemi kaybedip üstüne düştüm. Acıyla inlediğinde gözlerini sıkıca kapatmıştı. Kısa bir süre de olsa yüzünü inceleme fırsatı bulmuştum. Yüzü tıpkı koreli ünlüler gibi pürüzsüz ve özenliydi,çok güzeldi. Bulunduğum pozisyon aklıma gelince hemen üstünden kalktım.

"Iyi misin! Çok özür dilerim"

"HEMEN ÇIK BURADAN!

Hızla odadan çıkıp kendi odama geçtim. Kapıya yaslanıp kalbimi dizginlemeye çalışıyordum. Fazla adrenalinden olsa gerek patlayacak gibi kalbim hızlıydı.

Banyoya girip elimi yüzümü yıkadıktan sonra telefonumu aldım ve annemi aradım.

"Anne nerede kaldıniz?"

"Kızım işler çok yoğun bu gece gelemeyebiliriz."

"Ben yalnız mı kalacağım yani?"

"Freen var evde hem birseyler sipariş edersin belki yemeye gelir"

"Doğru söyluyorsun tamam anne"

Telefonu kapattıktan sonra mutfağa inmek için merdivenlerden ineceğim sırada odasından su sesleri geliyordu. Duş alıyor olması bile büyük gelişmeydi o yüzden çok mutlu oldum.

Heyecanla aşağı indiğimde dolaba baktım yiyecek ne hazırlayacağıma karar veremeyince annemin dediği gibi siparis vermeye karar verdim.

Ne seveceginden emin olmadığım için klasik olarak pizza sipariş ettim. Pizzaların gelmesini bekleyene kadar kalan projemi hazırlamaya devam ettim.

Pizza gelmisti ama Freen'i nasıl yemeğe davet edeceğimi bilmiyordum. Fazla öfkeliydi ve bu benim geri çekilmeme sebep oluyordu. Yemek masasına pizzaları koyup odasına gittim.

Kapıyı iki kez tıkladım ama ses vermiyordu.

"Yemek hazır, uzun süredir hiçbirsey yemiyorsun. Eğer aşağı inmeyeceksen bile kapına bırakayım bari odanda ye"

Ses gelmeyince merdivenlerden ineceğim sırada kapının açılma sesini duyunca hızla ona döndüm.

"Beni neden rahat bırakmıyorsun?"

"Seni yalnız bırakacağım ama yeter ki yemek ye bu şekilde yaşamaya devam edemezsin"

Üzerime doğru yürüyünce bir adım geri çekildim.

"Bak baştan anlaşalım. Benden uzak duracaksın ve konuşmaya çalışmayacaksın. Seni görmek sinirimi bozuyor"

"Çok kaba oluyorsun"

"Çok sinir bozucu oluyorsun"

"Senin benimle derdin ne? Ben sana ne yaptım ki?"

Derin nefes aldı ve gözlerini devirdi.

"Bak sebebini bilmesem de yemek yedikten sonra benden nefret etmeye devam edebilirsin. Hadi gel bekliyorum"

İtiraz etmesini beklemeden kolunu sıkıca tutup çekmeye başladım.