Gizli Dosya No:13.

"Başlangıç mı? Son mu?"

Ölüm nedir?
Bir son mu? Yoksa başlangıç mı? Herşeyi değiştire bilir miydi? Değiştirmişti. O kızın ölümü herşeyi değiştirdi. Bir cinayet düşünün herkesi bir araya getiren. Bir cinayet düşünün hayatin dengesini değiştiren. Savaşı bitiren sırları ortaya çıkaran nefreti aşka çeviren .Avukat düşünün cinayetin peşini bırakmayan bu yolda bir katile dönüşen. Dengeler değişmişti herkes şüpheliydi. Bir kadın öldürüldü bir cinayet işlendi ama geri dönüşü olmadı. Tek bir dosya vardı. Gizli Dosya No:13.

İntikam nedir?
Birinin canını yakmak? Ödeşmek? Adalet aramak? Adaleti sağlamak. Hangisi?Cevap herkes için farklıydı. Hayat gibiydi değişken ve bambaşka. Şartlara göre şekil alan kim olduğuma bağlı birşey. Peki bir avukat için neydi? Sadece adalet mi? Bir intikam onu katile çevire bilir miydi?

Peki aşk?
Herşeyi değişecekmiydi? Hisslerimiz bizi her zaman değiştirir miydi? Hep bir çıkış yolu vardır. Peki kalbimiz. İnsanlar değişir miydi. Acımızmidir bizi değiştiren yoksa zaman mı? İntikam mıdır içimizi kavuran yoksa adalet mi? Bir cinayet herşeyi değiştirmişti. Ama eskisi gibi değildi işte. Elimiz ile ittiğimizi kalbimiz ile tekrar kazana bilir miydik?

Acı?
Acı insanın canını yakan onu küle çeviren içinde bir türlü bitmeyen bir hiss. Acı hissedebiliyorsak canliydik. Peki başkasının acısını? Asıl o zaman insandık. Peki bir katilin acısı? Ona hakk verebilirmiydik?

Yinede herşeye dayanacaktım adalet için...

"Hemen bizim okula gel!"

Aniden gelen bir mesaj. Gece yarısı gelen bir çağrı. Bu mesaj tam tamına 10 kişiye ulaştı. Aynı anda 10 kişiye ulaşan bir mesaj. Açılmadan kapanan çağrılar. Neler oluyordu?

Gözlerini açtığında ilk başta uyku sersemi hali ile o kadar önemli olacağını düşünmedi. Elini baş ucunda bulunan lambanın noktasını bulup ışığı açtıktan sonra başını zorlukla kaldırıp gözlerini ovarak yatağın üstündeki telefonuna uzandı. Gördüğü bildirimle mesaj kutusuna girip baktığında hiç beklemediği birindendi. Bu mesaj Meltemdendi. Çok şaşırmıştı o an aklına gelen ilk şeyi yapip aradı ama ulaşamadı. Korku ve endişe biranda bedenini tümüyle ele geçiriyordu.Tedirgin bir şekilde yatakta oturur pozsiyonuna geçtikten sonra aramaya devam etti. Gözü duvardaki saati bulduğunda epey geç olduğunu anlamıştı. Ama sakin kalmalıydı. Ayağa kalktı aradı ama ulaşamadı. Sonra Bir mesaj daha geldi. Bir konum. Konuma girdiğinde gördüğü yer eski lisesiydi. Ne yapmalıydı şimdi. Ayline mesaj attı ama korktuğu için hemen sildi. Ve bir mesaj daha

"Yardım et lütfen!"

İşte buna kayıtsız kalamadı. Şuan korkuyordu ama sakin kalmalıydı. Polise haber vermek istedi ama bir şaka diye düşündü belkide. Ve ya gerçekten arkadaşının yardıma ihtiyacı vardı.Karar vermek için zamanı yoktu. Ve o an için aklına gelen ve onun için mantıklı olan şeyi seçti. Kayıtsız kalamadı hazırlanıp çıktı.

Arabasını park edip aşağı indi. Şuan eski okullarının önündeydi. Biran gözlerini kapatıp derin nefes aldı. Gözünün önüne sayısız ani gelmişti. Etrafı kolacan etti sakindi heryer. Yürümeye başladı. Herşeyden habersiz sakince arkasını kollayarak kapıyı açtı içeri geçmek için kapı acıktı bu çok garipti. Gecenin bu saati nasıl olabilirdi. Gıcırtı geldi kulağına bu nedensizce onun ürpermesine sebep oldu. Hemen arkasını dönüp baktı ama heryer karanlıktı sadece dışarıdan vuran ay ışığı içeriyi aydınlatıyordu. Ne yapacaktı şimdi peki bilmiyordu.

"Sakin ol Beren!"

İlerledi üst kata çıktı. Merdivenleri çıkarken bir ışık gördü. Kırmızı bir ışık lazer ışığı gibi. Bir noktayı gösteriyordu. Olay iyice ilginçleşmişti. Bir basamak daha çıktı durdu. Etrafa bakmaya başladı. Ne yapacaktı devam mı edecekti?
Yoksa geri mi gidecekti? Bir saniye sadece bir saniye gözlerini kapadı ve karar verdi. Devam edecekti. Bir adim attı sonra bir adım daha artık ikinci kattaydı. Başını kaldırıp ışığın aydınlattığı yere baktığında ağzından bir hıçkırık kopmuştu.

"MELTEM!"

Yer sanki ayaklarının altında kayıyordu. Sesi o kadar cılız çıkmıştı ki kendisine bile yabancı gelmişti. Oysa o bağırmak istedi tüm gücüyle. Ama yapamadı sanki gücü yetmiyordu tükenmişti. Gözlerini yumdu gördükleri gerçek olmasın istedi. Ama gerçekti hepsi. Tekrar Gözlerini açtığında bu sefer başı dönmüştü. Düşeceğini hissetmişti sonra bir kol beline sarıldığında arkasını döndü. Görmeyi umacağı son kişiydi. Konuşmak istedi ama kendinde o gücü bulamadı. Dudaklarının arasından tek bir kelime çıktı.

"Sen?!"

Sonra ayaklarının kendini taşıyamadığını hissetmişti ve gözleri kapandı. Ayaklarının altinda bir el. Bayılmıştı.