In Love With Minn...

12

- სად მივდივართ?

- სურპრიზია.

- კარგი.- ვამბობ და ფანჯრიდან არემარეს თვალს ვავლებ.

- სიმღერები რომ ჩავრთოთ წინააღმდეგი ხომ არ იქნები?

- არა.- ვამბობ ისე რომ მას არც ვუყურებ.

- მალევე საკმაოდ ნაცნობი მელოდია ხვდება ჩემს ყურთასმენას და ძალიან მიხარია. ასევე ვუყურებ ჯიმინს რომელიც ნელ-ნელა ჰყვება სიმღერას და მიკვირს არ ვიცოდი მას სიმღერაც თუ შეეძლო.

- რატომ მიყურებ?

- რაა? ვინ გიყურებს? სულაც არ გიყურებ.- ვამბობ ლოყებ აწითლებული.

- გგონია მომატყუებ, არა პატარავ შენ მე მიუყურებდი თვალს არ მაშორებდი.

- არ ვიცოდი თუ სიმღერის ნიჭი გქონდა.

- მე ძალიან ბევრი რამის ნიჭი მაქვს პატარავ.- ამბობს სიცილით.

- სახელით მომმართე.

- რატომ?

- გთხოვ არ მსიამოვნებს რომ ...

- კარგი ისე იყოს როგორც შენ გინდა იუნგი.- ამბობს ღიმილით და ისევ ყვება სიმღერას.

მანქანას რაღაც შენობის წინ აჩერებს და კარს მიღებს.

- მადლობა.

- წავედით?

- სად ვართ?

- საქველმოქმედო საღამოზე.

- რაა?

- ჰოო, ნუ უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვით რომ მუსიკალურ ღონისძიებას ვესწრებით, აქ ბავშვეს ძალიან სერიოზული დაავადებები აქვთ, მაგრამ საბედნიეროდ მათ ცხოვრების გაგრძელება გადაწყვიტეს და ყველანაირი დაბრკოლების მიუხედავად მაინც ახლა-ახალ კომპოზიციებს ქმნიან. აქ გამოფენაცაა და შეგვიძლია მათ დავეხმაროთ.

- ამდენი საიდან...

- ყოველწლიურად დავდივარ, ხსენებაზე პირველი ხარ ვინც აქ მოვიყვანე.

- მოიცა შენ...

- არც ისეთი ბორიტი ვჩანვარ არა.- ამბობს ხელს მავლებს და შენობაში შევდივართ.