ყველანი ქრებიან ერთადერთს რასაც ვგრძნობ ეს ჯიმინი და მისი ბაგეებია რომლებიც იმდენად ვნებიანად და მომთხოვნად მკოცნიან რომ მეშინია დაცემის, ხელებს ძლიერად ვუჭერ მაისურზე ის კი კოცნას აღრმავებს და მიუხედავად იმისა რომ არ მინდა ყრუ კვნესა მაინც მწყდება ბაგეებიდან რომელიც მის ტუჩებში იკარგება, ხელებს ჩემს სხეულზე ასრიალებბს და ვგრძნობ რომ თუ არ გავჩერდებით მის მომნთხოვნ დომინანტ მხარეს დავნებდები.
- გა-გაჩერდი გთხოვ.
- ჩემი მხოლოდ ჩემი ხარ იუნგი, ჩემი გესმის ჩემი, ვერავინ ვერ შეგეხება ვერავინ.- ამბობს და კისერში კოცნას მიტოვებს ოდნავ მკბენს და ჩემს კანს წოვს რაც იმას ნიშნავს რომ კვირის განმავლობაში მის გამო ყელიანი მაისურით ან შარფით სიარული მომიწევს.
- შეჩერდი გევედრები.- ვჩურჩულებ და თვალებში ვუყურებდი. მისი თვალები უამრავ გრძნობას ინახავს, ვხედავ მის სურვილს, მის სითბოს, სიყვარულს...' მოიცა ამ წამს სიყვარული ახსენე იუნგი ნუ სულელობ მას სიყვარული არ შეუძლია.' ხელს მხვევს და სხეულზე მიკრავს.
- მე...
- უბრალოდ აქედან წავიდეთ გთხოვ.- ვჩურჩულებ და მალევე გასასვლელისაკენ მივდივართ არ ვიცი ჯიმინს რა სჭირს მაგრამ წამითაც არ მიშვებს ხელს, მანქანაში მსვამს ღვედსაც თვითონ მიკრავს და სწრაფადვე ჯდება თვითონ, მანქანას ატარებს და ხელს ნერვიულად ათამაშებს.
- რა ხდება ჯიმინ?
- დღეს ვინც გახლდა ის კაცი ვინაა იუნგი?
- ვინ? რაა?
- დღეს თეჰიონსა და შენ ვინ გახლდათ წვეულებაზე.
- ძია ჯაანს გულისხმობ, ის მამაჩემის საუკეთესო მეგობარია, ის და მისი შვილი ისინი მეხმარებოდნენ რადგან ჩემთვის უცხო გარემოში ვიყავი.
- ანუ მამაშენის ახლო მეგობარი?...
- ჰოო მას სიცოცხლესაც კი ანდობს, რატომ დაინტერესდი მისით ჯიმინ?
YOU ARE READING
In Love With Minn...
Fanfiction- სად გავჩერდით? აჰჰჰ ჰო შენს მოკვლაზე ვსაუბრობდი. - შენ ამას სერიოზულად.... - საწამლავი გირჩევნია თუ დანა?- ვეკითხები მას და მისკენ მივდივარ. - მეე... შენ...- ბუტბუტებს და სანამ ძირს დავარდება ხელებში ვიჭერ. ** *** ** * ** *** ** - ჯ-ჯანქუქ... ...
