Not Me

Cʜᴀᴘᴛᴇʀ 4

MADARIKAZIO'S P.O.V

Remedial class ang first period namin kaya wala kaming teacher. Kanya kanyang grupo ulit ng magkakaibigan. As usual, the three of us are still talking. About our future works, our plans, our dreams, our life, our goals, our homes, out habits.

"Naglalaro ka ng mobile legends?" Tanong ko kay Mark. Tumango siya. "Edi kilala mo si Miya?"

"Khalifa?" Tanong ni Chery na kunwari inosente. "'Di ka tinatanong." Wika ko sabay irap.

Tumingin ako kay Mark at inulit ang tanong. Tumango ulit siya. "Si Phovious ay?" Tanong ko ulit sa kanya.

"'Yan ba 'yung kapag may nakita kang isang bagay na ayaw, mo matatakot ka?" Sabat ulit ni Chery. "Phobia 'yun, tanga." Wika ko sa kanya. Tumingin siya palayo na ikinatawa ko.

Tumingin ulit ako kay Mark para malaman ang tugon niya. Tumango ulit ito.

"Tanguhan nalang Mark?" Sarkastikong tanong ni Chery. Tumango ulit si Mark na ikinangisi ko, pinakita naman ni Chery ang mala dinosaur niyang mukha dahil sa inis. Tawang-tawa kaming dalawa sa mukha niya. Ampanget.

"'Bat ayaw mo kasing mag salita?" Tanong ko. Kumuha siya ng papel at ballpen. Tinanggal niya ang takip ng ballpen at nag sulat.

'Wala akong vocal cords.' Hulma ng labi niya.

Speechless. Ilang buwan na kaming mag kasama pero 'di man lang namin to alam?

"Ahh, ganoon ba?" Wika ni Chery. "Paano nawala?"

He started writing. Nakangiti lang siya habang nagsusulat. Kung ako siguro mawalan ng vocal chords mawawalan na din ako ng pag-asang magkaroon ng hustisiya.

Paano kung may ginawa sayong mali at ang gumawa no'n ay mas nakakaangat sa'yo, edi hindi mo na maipapaliwanag ang side mo kasi hindi ka makapagsalita. Let's say, gagamit ka ng sign language. Still, they will not listen to you because it will cost them hard time to understand that hand signs. Specially kung mayaman sila, kahit sila ang may kasalanan, you are the one to blame.

If you have disabilities, sometimes, others will treat you like an animal.

Mark finished writting. He gave us the paper and we read it.

On my elementary days, I am good at singing. Lalo na noong ako ay grade 4 kaya kong abutin 'yung mga matataas na nota. Grade 5, I started
writting songs and the first song I wrote was 'FREEDOM'. I remembered the first verse starting
like this,

Prisoners can't scape from the jail
Unless all the guards are decayed
Members always obey leaders
Because they're aftaid they will get hurt

Until now, hindi pa natapos 'yang kantang 'yan bacause the next day—after I wrote that song—was the unluckiest and worst day of my life.

We are playing at the park with my classmates. May nag ii-slide, may naglalaro sa seesaw, mayroong umaakyat sa spider web, habang ako naman ay nag lalaro sa bakal na duyan. Masaya kong pinapanood ang mga nangyayari sa paligid ko na para bang isang pelikula.

Here comes the scary part. May biglang dumaang black sa likod ko. I don't know if that was a smoke or a ghost basta may biglang dumaan at kasabay no'n ang malakas na presensya. presensyang magpapatayo sa balahibo mo.

Malakas 'yung pagkakaduyan ko sa mga time na 'yun, tinignan ko kung may tao sa likod ko pero wala. Noong humarap na ako there was a black human figure. Medyo translucent yung katawan niya, may sungay, at mausok. Nanginig ang katawan ko. Lumakas ang tibok ng puso ko.