Onu öldürmek isteyen bir adamdan kaçarken kaza geçiren Gece, gözlerini açtığında hafızasını kaybettiğini farkeder. Kendini bir anda sindirilmiş bir kaosun ortasında bulduğunda ise zihninde yavaş yavaş canlanan anılar ona kendini koruması gerektiğini...
Sarıldığı yastıktan sevdiği kadının kokusu gidecek diye ödü kopuyordu. Bir zamanlar o kokuyu toprağa gömmek isteyen adam, şimdi o koku uçup gidecek diye kafayı yiyordu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yazarın bakış açısıyla...
Kuzey ve Melek eş zamanlı olarak eve vardıklarında, ikisi de tedirginlikle bir birlerine baktılar. İkisinin de aklında aynı soru vardı. "Gece nereye kaybolmuştu?"
Sessizlik içinde eve geçtiklerinde, Kuzey oturma odasında durmadan volta atarken Melek tekli koltukta oturup onu izliyordu. Derin bir nefes alarak kafasını, oturdugu koltugun sert başlığına yasladı. Tavanı izlerken her şeye ne kadar geç kaldığını düşünüp duruyordu. 2 ay kısa bir süre değildi. Başarmalarına çok az kalmıştı. Gece'yi cehennemin dibinden kurtarmışlardı, onu saklamakta zor olmamalıydı. Fakat başaramamışlardı işte...
Yaklaşık bir kaç dakika sonra dış kapının açılma sesiyle ayağa kalktılar. Ege tedirgin ama sakin bir halde oturma odasına doğru gelirken ne Melek ne de Kuzey ona bir şey sorma cesaretini bulamıyorlardı.
Ege oturma odasının sonuna gidip pencerenin önünde durarak duvara yaslandı. Karşısındaki yeşil ağaçları izlerken Melek ve Kuzey sessizce bir şey söylemesini bekliyordu. Ege derin bir nefes verdikten sonra kardeşlerine dönerek "Soner'le konuştum, bulmaya çalışıyor" dedi sadece.
"Evden çıkarken üzerinde sadece tişört ve eşofman varmış. Ayakkabısını bile giymemiş, bir kafenin ortasında bayılıp kalmış. Anlam veremiyorum bir türlü, neden o kafedeydi ki? Yanında bir kız varmış, garson söyledi. Peki o kız kimdi? Hastaydı evet ama neden birden bayıldı? Hastalığı yüzünden mi? Yoksa başka bir şey mi oldu? Düşünmekten kafayı yemek üzereyim"
Ege'nin konuşması bitince kaşlarını çatarak yönünü tekrar pencereye çevirdi. Melek de abisinin söylediklerine düşünüp kafa yorarken, Kuzey kaşlarını çatıp hafifçe gülümseyerek "Neden hiç sorgulamıyorsun abi?" Diye sordu. O da biliyordu aslında sorusunun cevabını ama abisinden duymak istiyordu.
"Ben on dakikadır ne konuşuyorum burda? Nedenini sorgulayıp duruyorum ya oğlum ne diyorsun sen bana?" Ege'nin sinirlendiği her halinden belliydi artık. O da biliyordu aslında gerçeği ama kabullenmek istemiyordu işte. Geçiştirip duruyordu sürekli aklındaki o ihtimali. Kuzey de sanki yarasina tuz basmak ister gibi üsteleyip duruyor, gülümseyerek cümlelerine devam ediyordu. "Neden hiç, evden niye o halde çıktığını sorgulamıyorsun abi?" Kuzey'in sorularından bıkmış olan Ege cevap vermek bile istemiyordu artık. Aslında bıktığından degil de korktugundan, kaçtığındandı hepsi. Bu yüzden susuyordu, fakat bunu kendine itiraf edemiyordu işte.
Kuzey bir kaç adım atarak abisine yaklaştı, şimdi aralarında en fazla 4 adımlık mesafe vardı. Ege suskunluğunu koruyarak Soner'den bir arama bekliyordu ama Kuzey'in bu süreçte susacağı yoktu.
