Onu öldürmek isteyen bir adamdan kaçarken kaza geçiren Gece, gözlerini açtığında hafızasını kaybettiğini farkeder. Kendini bir anda sindirilmiş bir kaosun ortasında bulduğunda ise zihninde yavaş yavaş canlanan anılar ona kendini koruması gerektiğini...
Başka bi giriş bulamadım şuan için okurlarım arttıkça bize özel bir giriş yaparız. Fazla konuşmayacağım hemen bölüme geçeceğim.
Başladiğin tarihi yazın lütfen :))
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Boğazımdan yukarı tırmanan keskin acı genzimi yakıyordu. Ruhumda müthiş bir sızı hissediyordum. Gözlerime düşen kirpiklerimin kara gölgesi bana ağırlık veriyordu. Bedenimdeki garip sızıyla vücudumu haraket ettirmek istedim ama parmağımı bile kıpırdatamayacak kadar yorgun hissediyordum. Göz kapaklarımın ardındaki karanlık beni o kadar çok rahatsız etti ki bundan kurtulmak istedim.
Kurtuldum.
Gözlerim beyaz ışıkları olan tavanla buluştu. Karanlıktan aydınlığa çıkmış gibi gözlerimi bir kaç kez kırpıştırdım. Hastane odası mıydı burası?
Koluma bağlı olan serum, parmağima takılı mandal benzeri bir şey ve monitordan gelen kalp atışlarımın sesi. Evet kesinlikle bir hastane odasindayim. Ama neden? Ne olmuştu bana? Neden burda yatıyordum?
Ve en önemlisi. Ben kimdim?
Göz kapaklarımı indirip zihnimi yoklamaya başladım, zihnim tamamen sisle kaplanmış gibiydi. Zihnimin içi bir yol olsa sisten önümü göremediğim için kim bilir kaç kezdüşerdim.
Lanet olsun ne oluyor böyle yahu. Neden kendimi hatırlamıyorum? Adımı, ruhumu, geçmişimi neden hatırlamıyorum?
Oturduğum yerde dikleşmeye çalıştım ama değil kalkıp oturmak kolumu haraket ettirecek gücüm yoktu. Bir kaç dakika sonra odanın kapısı açıldı ve içeriye beyaz önlüklü bir hemşire girdi. Beni görünce ilk gözleri şaşkınca açıldı ve elindeki dosyayı yere düşürdü. Ardından kapıyı açık bırakarak sola dönerek koridorda ilerlemeye başladı.
Kafam karışmış bir şekilde arkasından bakarken kapımın biraz yakınlarında telefonla konuşan bir kız gördüm. Sesi az da olsa geliyordu.
"Evet abi dedim ya doktor hafıza kaybı olduğunu söyledi, geçici mi kalıcı mı yavaş yavaş öğreneceğiz" Birisinin konuşmasını dinlemek ayıptır bunu biliyorum ama gözlerimi yeni açtım, yani şuan umrumda olacak en son şey ahlak kurallarına uymaktır. Aceba benden bahsediyor ola bilir mi?
"Ya abi kafayı mı yedin? Sana ikinci bir şans verildi bunun farkında değil misin? Yeniden yapa bilirsin, oyunu yeniden kura bilirsin, bu sefer anlamamasını sağlaya bilirsin. Her şey bu kadar mükemmel ilerliyorken bunu mahvedemezsin"
Uyanır uyanmaz bu ne gerçekten yaa. Kafam iyice karıştı, bu kız kimden bahsediyor aceba? Umarım ben değilimdir. Benim kapımın önünde konuşması benden bahsettiği anlamına gelmiyor sonuçta.
