LUCİAN

ÖLÜM

Sabah uyandığımda yanımda Mia yatıyordu. Dün gece olanların kabus olmasını diledim. Mia'yı uyandırmadan yataktan kalktım. Günlük işlerimi yapmak için odamın kapısına doğru gittim. 

Kapıyı açmaya çalıştım ama açılmadı. Dün kapıyı kilitlemiştim. Kapıyı açmak için anahtara uzandım. 

"Siktir. Anahtar yok." odamda anahtarı aramaya başladım.

Arkamdan ses gelmesiyle irkildim 

"Bunu mu arıyorsun?" Arkamı döndüm. Bana seslenen şey. Lucian'ın ayak bulmuş haliydi. Bebekte olduğu gibi bembeyaz yüzü ve simsiyah gözleri vardı. 

Lucian elinde anahtarla bana yaklaşıyordu. O geldikçe ben de geri adım attım. Gidecek yerim kalmadığı için gardrobuma yapıştım. Lucian bana daha çok yaklaştı. Korkudan titriyordum. 

Yüzünden bi nebze olsun uzaklaşmak için yere çömeldim. Oda yere çömeldi. Korkudan ağlıyordum. Sonumun geldiğini düşündüm. 

Lucian elindeki anahtarı yere koydu ve puf yok oldu. Ben n'olduğunu anlamadım. Neden böyle bir şey yapmıştı. Yerdeki anahtarı aldım, kapımı açtım. Koşarak banyoya girdim. Elimi yüzümü yıkadım. Hala rahatlamamıştım. Ilık duşun iyi geleceğini umarak. Duş aldım. 

Duştan çıktım. Rahat hissediyordum kendimi. Üzerimi giyindim. Banyo dan çıktım. Odama geldim. Yatağımı topladım. Aç olduğum için mutfağa gittim. Kendime kahvaltı hazırladım. 

Sofraya oturacağım sırada odamdan gümbürtü koptu. Koşarak odama gittim. Bu sefer de Mia olmasını umdum. Odama girdim ve evet tahminim doğru çıkmıştı. Mia masamdaki kitaplarımı devirmişti. 

Mia'yı severken mutfaktan dolap açılıp kapanma, bişey lerin yere düşme sesi geliyordu. İşte artık korkabilirim. Korkak adımlarla mutfağa doğru ilerledim. Mutfağa girdiğimde her şey gayet normaldi. 

Kahvaltımı yaptım. Ortalığı toparladım.Çalışma odama geçtim.15 tatil ödevlerimi yapmaya başladım.

Kapı çaldı.Kapının çalmasıyla Mia koşarak kapıya koştu.Bende kapının yanına gittim.Birini beklemiyordum.Kimdi acaba.”Kim o?” 

Kapının ardından “Berfin ben Efe” Efe? sınıf arkadaşım Efe.Onun ne işi vardı burda.Kapıyı açtım.

“Selam”tebessüm etti.

“Selam?” anlamsız bakışlar attım.

“Şey pardon rahatsız ediyorum.Bende bu apartmanda oturuyorum.Senin taşındığını duydum.Zaten tanıyorum gidip bi merhaba diyim dedim” 

“Tamam dedin o zaman gidebilirsin” ağzımdan birden çıktı.Kendimi kötü hissettim.”Eeee yani içeri girsene” gülümsemeye çalıştım.

Efe içeri girdi.Salonu gösterdim”Burdan”.O salona geçti.Arkasından bende girdim.Koltuğa oturdu.Bende karşısındaki koltuğa oturdum.

“Kahve falan içer misin?”

“Olur içerim”

Kahveleri hazırlamak için mutfağa girdim.Kahveleri hazırlarken.Arkamdan iki el belime sarıldı.Çığlık attım ve ellerden kurtulmaya çalıştım.”Efe? napıyorsun?”o üzerime doğru geliyordu.Bense ondan kaçmaya çalışıyordum.

“Güzel kızsın biraz eğleniriz diye düşünmüştüm”çok pis gülüş attı.O üzerime geldikçe ben geri gittim.Alanım azaldığı için duvara yapıştım.Efe daha da yaklaştı bana.Ellerimle onu itmeye çalıştım.Ama o ellerimi duvara yasladı.Tam boynuma giderken.Soğuk bir el gözlerimi kapattı.Ardından çığlık sesi.

O soğuk el gözlerimi kapatmayı bıraktı.Gözlerimi kırpıştırarak açtığımda Efe yerde kanlar içinde yatıyordu .Yanım da da Lucian vardı.Onun da üzeri kandı ama kendi kanı değildi.Efe’nin kanıydı.Lucian Efe’yi öldürmüştü.Koşarak odama gittim.

Kapıyı kilitledim.Yatağıma oturdum.Dizlerimi kendime çekip ağlamaya başladım.Tanıdık bir ses geldi.Beni korkutan bir ses.

“İyi misin?” Endişeli gözüküyordu.Üzerine baktığım da kan yoktu.

“Sanan ne!” aslında teşekkür etmek isterdim ama bişey bunu engelliyordu.Ona soğuk davranmak zorunda hissediyorum.

“Az önce seni şerefsiz bir insandan kurtardım.Sen bana sert  davranıyorsun.Alıcağın olsun” Alınmış gözüküyordu.Bana baktı ve yine ortadan kayboldu.

Kapımın kilidini açtım.Mutfağa koştum.Yerde ne Efe ne de tek bir damla kan vardı .Şaşırmıştım.Onca kan nasıl iz bırakmadan gidebilirdi.

                              🧸

O anı düşündükçe midem bulanıyor.Olayın üzerinden 2 gün geçti ama ben hala etkisinden çıkamadım.Lucian da ara ara geldi.Evde bir yerleri dağıttı gitti.Dağıtmak dediğimde o sinir bozucu dağıtma sesleri geldi.Her defasında gidip baktığım da tek birşey bile dağılmamış oluyordu.

Yine içerden sesler geliyordu.Lucian’ın varlığına alışmıştım.Ders çalışıyordum.Lucian’ın yaptığı gürültüden dolayı odaklanamıyorum.

“Acaba biraz sessizmi olsan.Ders çalışmaya çalışıyoruz şurda!” beni dinleyen kim.Sesler inadıma daha da çok arttı.Dayanamadım içeri gittim.Gitmez olaydım.

Lucian salonumdaydı.Koltuğa oturmuş camdan dışarıyı seyrediyordu.Benim geldiğimi fark etmiş olmalı ki ayağa kalktı ve bana döndü.O gıcık gülüşüyle bana bakıyordu.

“Acaba biraz sessizmi olsan.Ders çalışmaya çalışıyoruz şurda” sesini değiştirerek beni taklit etti ve kahkaha attı.Sinirlerim daha da artmaya başladı.

“Lucian gerçekten keyfim yok.Lütfen sessiz ol tamam mı?”göz devirdi.

“Çok sıkıcısın Berfin.Biraz eğlenmek istiyorum.” oflayarak çalışma odama gidiyordum ki Lucian kolumdan tuttu.Eliyle gözlerimi kapattı.

Elini gözlerimden çektiğinde evimde olmadığımı gördüm.Burası bir depoydu.Loş bir ışık vardı.Işık Lucian’ı daha korkutucu gösteriyordu.Hareket etmeye çalıştım.Edemedim.Ellerim ve ayaklarım bağlıydı.Lucian elinde komando bıçağı vardı.

Varilin içinde yakmış olduğu ateşe tuttu bıçağı.Bıçağın ucu kızarınca bana yaklaşmaya başladı.

“Bak ne güzel eğleniyoruz.Şimdi bu bıçak seninle çok eğlenecek”  Ufak bir kahkaha attı.Ciddiyetine geri döndü.

“Son bir sözün var mı Berfin?” biraz vicdanını ortaya çıkarmak istiyordum.Gerçi Lucian da vicdan mı vardı

“Birşeyi merak ediyorum.2 gün önce beni kurtardın.Neden şimdi bunu yapıyorsun?” suratı asıldı.İşe yaradı diye seviniyordum ki sıcak bıçağı koluma geçirdi.Ben acıyla bağırmaya başladım.Gözlerimden yaşlar akıyordu.

Lucian’a baktım.Ne bir üzüntü ne de bir sevinç vardı.Ciddiyetle yapıyordu.Gözlerine baktım ve  göz göze geldik.Gözlerini kaçırdı.Tam o sırada başıma aldığım darbeyle bilincim ve gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başladı.Geriye görebildiğim tek şey siyah bir karaltıydı.

Devam edecek...