Serendipçe🤍ʏᴀʟı çᴀᴘᴋıɴı

Bölüm 5

Aslında evlenmeden olmaz fikri iyiymiş. "Ferit bak söyledim sana,herşeyimi bir anda sana anlatma fikri,"biraz durdum."yani bana doğru gelmiyor lütfen,lütfen biraz anlayışlı ol." Ferit hem üzülmüş hem de daha fazla üstelemek istemiyormuş gibi gözüküyordu. Kafasını salladı,biraz daha yürüdükten sonra arabaya doğru yürümeye başladık.

~Ferit'ten~

Evet,bana hemen güvenmesini bekleyemem ama bunu gözlerinde görmek,ondan duymak canımı acıtıyordu. Fazla üstüne gitmedim, çünkü gözleri dolmuştu. Kafamı salladım ve arabaya yürümeye başladık.

Arabada "Seyran numaranı versene, konuşuruz."dedim,o da tamam dedi ve telefonuma numarasını yazdı. Çok üzgün gözüküyordu. "Seyran bak biliyorum herşey bir anda oldu ama-"lafımı böldü."Ferit benim seninle bir sorunum yok,ailenle de bir sorunum yok,ama sizin bu kadar aceleci olmanızı anlayamıyorum,nasıl sanki yıllardır tanıştığın;sevgili olduğun biriyle evleniyormuş gibi davranabilirsin anlamıyorum."

"Seyran bak,bu evliliği ben de istemiyordum-"yine ve yine lafımı böldü. "Ya git söyle o zaman dedene,annene sen, onlar için çok önemlisin görebiliyorum. Neden 19 yaşındaki bir kızı ailesinden ayırmak isteyesiniz ki,neden böyle bir şey yapıyorsunuz ya ben anlamıyorum insanların hayatını karartmak bu kadar kolay mı!"son cümlesini söylerken sesi titremişti,ağlama noktasına geldiğini biliyordum,ama sadece onun hayatı mahvoluyor sanıyordu.

"Seyran!"dedim, çok hafifçe bağırarak."Bu evlilik ZORLA yapılan bir evlilik duydun mu? Ben meraklı değilim seninle evlenmeye. Sadece senin için zor birşeymiş gibi konuşma. Ben onlar için önemli falan da değilim, birşeye karar verdiklerinde bana düşüncem sorulmuyor maalesef, öyle olsaydı ben şimdi İstanbul'da olurdum."

Seyran'ın gözünden sadece bir damla yaş damladı. Benim söylediklerime değil de ona bağırdım için ağladığını düşündüm,çünkü benim sözlerim onun umrunda değildi. Ailesinden ayrılacaktı ve duygusaldı çok normaldi ama Seyran'ın ağlamasını istemiyordum.

Elimi eline uzattım ama elini çekti. Arabayı kenara çektim ve konuşmaya başladım. "Seyran bak özür dilerim,gerçekten bağırmak istememiştim,ama cidden ben de istemiyordum bu evliliği bak;bana ısınman için elimden gelen herşeyi yapmaya çalışıyorum. Bana hemen güvenmezsin tabiki,ama lütfen inan bana biraz. Ben istesem de istemesem de bu evlilik olacak,beni dinleyen yok çünkü. İstememen çok normal,ama söyledim sana dokunmam,yanına yaklaşmam. Bugün birlikte olmakla ilgili söylediğim şeylerin hepsi de şakaydı zaten. Lütfen bana birazcık inanmayı dene."dedim.

Seyran bana baktı. "Ya Ferit inanıyorum zaten. Ama nolur beni dinlemezler deme,dene. Lütfen Ferit nolursun. Ben annemi, ablamı hemen bırakıp gidemem.
Nolursun Ferit lütfen."derken,ağlıyordu.
Ellerini tuttum,bu sefer çekmedi. "Seyran bak nolur ağlama,yemin ederim deneyeceğim tamam mı? Ağlama lütfen."dedim. Ertelenmeyeceğini biliyordum,çünkü nikah tarihi çıkmıştı,ama Seyran'ı rahatlatmak için bunları söylemiştim.

"Çok,çok teşekkürler Ferit çok sağol."dedi,ve gözyaşlarını sildi. Sonra da camdan bakmaya başladı. Ben de arabayı tekrar çalıştırdım.

Konağa geldiğimizde Seyran elleriyle oynuyordu. Kazım'ın telefonda söylediği laflara çok sinirlenmiştim,ama babası olduğu için hiç birşey yapamamıştım. Yarından itibaren Seyran benim karım olacağı için babası ona hiç bir şekilde bağıramazdı.

Arabadan indim, Seyran'ın kapısını açtım ve elini tuttum. Kapıyı çaldığımızda esme anne açtı. "Kızım,damat hoşgeldiniz. Ha buyur buyur içeri gelmez misin?"dedi. Gülümsedim içeri girdim ve elini öptüm.

İsteme olacağı için seyran uyuyana kadar burda bekleyemezdim ama kalabileceğim kadar kalacaktım. Ben içeri girdiğimde,esme annede Seyran'ı kenara çekmiş kulağına birşey söylüyordu. Seyran korkuyor gibiydi ona güç vermek ister gibi elini sıktım. "Hanımlaar birşey mi oldu?"dedim. Esme anne güldü ve "Yok oğlum birşey ne olacak."dedi,sonra da içeri geçti.