DA ' ÜL GUSSA (KARA SEVDA) +18
🥀
Benim kıyametim şimdi başlayacaktı. Bütün araçlar uzaklaşırken ürkütücü bir sessizlik almıştı her yeri. Bulunduğum arabanın farları dışında hiçbir ışık yoktu. Kapımı açtı.
"İn!" Yemin ediyorum bağırsa daha az korkar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sevmek için sebep aramadım hiç. Sesi yetti kalbime."
Ahmed Arif
Haziran 2016
Rüzgar pervasızca bedenimde dolanıyordu, kulaklarıma perdenin hışırtısı ilişiyordu. Dizlerimi karnıma doğru çekmiş bedenimi bilinçsizce belli bir ritimde sallıyordum. Zihnim öyle boşluktaydı ki ne yaptığımın farkında değildim. Sanki zihnim bir şey konumlanmış bedenim buna uyum sağlıyordu, kontrolüm dışında her şey.
Uykusuzluktan ve ağlamaktan acıyan gözlerim rüzgarın etkisiyle uçuşan perdede takılı kalmıştı. Geceden beri durmaksızın ısırdığım dudaklarım çatlamıştı. Her bir acıda bedenime izler bırakmıştım, avuç içlerimde tırnaklarımın izleri vardı.
Bazen öyle bir noktaya geliyordum ki, kendimi banyonun bir köşesinde elimde jiletle buluyordum. Titreyen elimle bileğimdeki damarlara götürüyordum ama cesaret edemiyordum. Korkuyla elimdeki jileti atıp sessizce ağlıyordum.
Zaman her şeyin ilacıdır sözü koca bir yalandı, zaman acılarıma acı katıyordu. Zaman unutturmuyordu, içime sinsice sinip bir anda koca bir canhıraşa dönüşüyordu. Son vermek istiyorum her şeye aldığım nefese bile son vermek istiyorum ama cesaretim yoktu.
Kurtulmak istiyorum burada kurtulmak. Ben yorgun değildim ben tükenmiştim. Gözlerim feryat figan bağırıyordu, ruhum iyi durumda değil. Ölüyorum. Kurtarın beni diye çırpınıyorum. Beni görüyorlar, görüyorlar ama üstüme basıp gidiyorlar.
Anneme gitmek istedim yine izin vermedi, onu benden alması yetmemiş gibi mezarına bile gitmeme izin vermiyordu. Karşısında ağlayıp izin istediğim için tokat yedim. Yemin ediyorum o tokadı ruhumda saklanan o küçük kız hissetti, küstü ve arkasını dönüp gitti. Acılarla dolu bir kuyuda tek başıma kaldım.
Ruhumu inciten o zehirli sözleri sızdı yine zihnime, yankılandı tekrar. 'Bıktım bu çocukça şımarık tavırlarından istemelerinden. Ağlamalarından. Lanet olsun sana aynı onun gibisin, annen gibisin! ' Öyle bir nefretle söylemişti son sözleri ağlamam durmuştu. Tek istediğim annemdi , ona göre şımarıklıktı.
Tıpkı anneme yaptığı gibi günden güne beni de öldürüyordu. Sözleriyle, gözleriyle.
Kurtulacağım, kurtulacağım, kurtulacağım. Defalarca tekrarladım içimden. Her şeye rağmen zihnimdeki ses haykırdı. 'İki taşın arasında çiçek açtıran Allah, elbette senin yaralı kalbinde de çiçekler açtırır.' Geçenlerde okuduğum bu söz kalbimin filizlenip aydınlanmasına sebep olmuştu.
Omzumda hissettiğim elle çığlık attım. Elimi kalbime götürüp derin bir nefes aldım.
"Kaç kere kapıya vurdum, seslendim ama duymadın." Dedi Pırıl.
