Tanrılar Okulu

Son ışık

BÖLÜM ON ALTI

SON IŞIK

Annem, öldü nasıl dayanacağım ben, böyle bir acıya?.
Annemle, aram hiç iyi değildi bunu biliyorum, ama benim içimde hep bir umut vardı bir gün annemin beni seveceği.

Ölmeden önce bana son sözleri şu olmuştu:"Oğlum sana söyledim her şey yalandı, beni sevmeni istemedim oğlum çünkü biliyordum bir gün benden ayrılacaktın... Ait olduğun yere gidecektin ve eğer beni seversen beni asla bırakmazdın çünkü sen seni seven kişileri asla terk etmezsin oğlum."

Onun Bu söylediklerinin ne kadar doğru olduğunu bilmiyorum. Belki de ölmeden önce arkasında ona lanet edecek bir çocuk bırakmak istememişti kimbilir?.

Evet, siz şimdi benim nerede olduğumu ne yaptığımı merak ediyorsunuz değil mi?... Ben, hala bıraktığınız yerdeyim bu lanet olasıca binanın üzerinde annemin cesedinin yanında diz çökmüş annemin elini tutmuş ağlıyorum.

Çocuklar, benim başımda toplanmış ağlıyorlardı aleksandra, beni annemin yanından almaya çalışsa da ben annemin yanından bir dakika bile ayrılmadım... Ayrılamazdım yapamazdım onu burada bırakıp nereye gidecektim?. Sahi ben, annemin cesedini ne yapacaktım?.

Polisi, arayıp annemi hançerlediler ve şu anda bir binanın üzerinde annemin cesedinin yanında ağlıyorum mu diyecektim?.

Ambulansı, arayıp gelip annemin cesedini binanın üzerinde alın mı diyecektim?.

Çocuklar, defalarca beni annemin yanından kaldırmaya çalıştı ama ben, kalkmadım Sonunda pes ettiler.

Hepsi binanın üzerinde bir köşeye çekildi ve uzaktan beni izlediler sadece izlediler.

Aradan ne kadar geçti bilmiyorum, Ama güneş ışıklarının artık doğduğunu görebiliyorum. Sonunda ayağa kalktım ve annemi son bir kez baktım.

Olivia,ayağa kalktığımı görünce hemen yanıma geldi o da çok üzülmüştü ağlamaktan gözleri kan kırmızı olmuştu olivia'ya baktım gözlerim doldu çünkü diyecek bir kelimem bile yoktu başımı ağlayarak salladım ve olivia'ya sarıldı o da bana sarıldı.

Arkadan elizabeth, geldi o da bana sarıldı ve ikisi de kollarımdan tutup binanın bir köşesine aldılar.

Batuhan, yanımıza geldi ve şöyle dedi.

Batuhan:Axel, seni anlayamayız hiçbirimiz böyle bir acı hiç tatmadık.
Ama şunu unutma, sen yalnız değilsin artık kardeşlerin var bunu unutma!.
Şimdi en güçlü olmanın zamanı yas tutmayın zamanı değil axel. Beni anlıyor musun?.

Ama bir cevap vermedim tekrardan yere diz çöktüm ve oturdum uzaktan annemin cesedine bakıyordum.

Elizabeth, yanıma diz çöktü ve şöyle dedi.

Elizabeth:Axel, lütfen artık bir şey söyle senin için endişeleniyorum!.

Ama yine benden bir cevap gelmedi.

Konuşmayacağımı anladılar ve yanımdan ayrılıp aleksandra'nın ve kevin'in yanına gittiler. Aralarında cesedi ne yapacaklar diye konuşuyorlardı.

Aleksandra:Bilmiyorum, kadını burada bırakamayız.

Olivia: Aleksandra, haklı normal insanlar nasıl bu dünyada ölen kişiler diyer dünyaya gönderiyor bilmiyorum. Ama bizim de aynı şekilde onlar ne yapıyorsa aynısını yapmamız gerek.