Umut Yıldızı

Her Zamanki Sabahlardan Biri

Musmutlu bir yuvaydı, perdenin arasından sızan güneş yüzüme vurarken gördüğüm rüya. 17 yaşına henüz basmama rağmen hâlâ sorguluyordum bazı şeyleri... Neden buradayım? Onca isim varken adım niye Yıldız? Boynumdaki bu kolyeyi aldığım ve taktığım o ilk günü niçin hatırlamıyorum? 17 yıl geçmesine rağmen alışamamıştım. Bir şeyler hep eksik gibiydi. Her 17 yıl sabahı olduğu gibi bu sabah da kız kavgaları sesiyle uyanıp etrafa bakınca anladım. Belki de hep böyle olacak. Hiçbir zaman şefkatli bir anne öpücüğüyle uyandırılamayacaktım. Hiçbir zaman mutlu ailemle birlikte kocaman bir sofrada pazar kahvaltımız olmayacaktı. Kendi başımın çaresine kendim bakmayı öğrenene kadar burada takılı kalacaktım. Burası benim 17. yaş günümü kuru kuru kutlayacağım yetimhaneydi.
Gözlerimi ovuşturarak doğruldum ve çapaklı gözlerle kavganım akıbetini seyretmeye koyuldum. Biri "Tarağımı kullandın" deyip ötekinin saçına yapışıyor öteki de "Makyaj malzemelerimi kullanmadan düşüncektin sen onu... Ah saçımmmm" diye çıkışıp garip sesler çıkartıyordu. En sonda kapıda "Tonton Müdiremiz" Macide anne belirdi. Ona anne dememizin en büyük sebeplerinden birine bir kez daha şahit oluyordum. Buradaki her bir kızla tek tek ilgilenip, bizleri yatıştırıyordu. En ayrılmaz denen kavgaları bile tek bir topuklusunu yere vurarak ayırabiliyordu. Macide annemiz ile bir kez daha gurur duymuşken bir patırtı koptu. Bu patırtının sebebi ise ranzadan düşen Elis'ti.

- "17 yıl 2 ay 4 gün 4 saat geçmesine rağmen şu sabahlara bir türlü alışmadım ben be Yıldız. En üst kattan sürekli düşüyor alt kattan da pek hoşlanmıyorum. Ama mabatım daha fazlasını KALDIRAMIYOR!" dedi Elis. Galiba yalnız ben değil herkes bu gümbürtü ve aramızda geçen konuşmayı duymuş olacak ki gergin suratları kırışana, karınları da çatlayana güldüler. Kimsemiz yoktu ama biz birbirimize tutunup mutlu olmanın yollarını bir şekikde buluyorduk. Belki de sırrımız hep gülmekti. Sebebi ne kadar saçma olsa bile...