Çığlıklar gitgide yükseliyor, karşımdaki yemyeşil gözler kızarmış bir şekilde bana bakıyordu. "Gene başaramadım, senin gibi olamadim. Beni kabul etmicekler. Senin gibi cok iyi olamicam."Çığlık atarak söylediği bu sözler canımı cok yakmıştı. Yemyeşil gözler bana kilitlenmis şekilde ağlıyordu.
Gözünden her akan yaş yüzündeki kesik yaralarin üstüne geliyordu. Ellerimi yanağına götürdüm. O yemyeşil hayat dolu gözlerden akan yaşları sildim ve alnına öpücük kondurdum. Alnini alnıma yaslayıp , "Yelena ben iyi değilim, kendini bu kadar ezme kafanda. Sen kendine iyiyim dersen iyi olursun. O cadının söylediklerine bakma sen basaricaksin bunu biliyorum, çünkü sen benim kardeşimsin.."
Ardından gene ayni adamlar gelip Yelenayi kollarindan çekip götürmüştü. Gene karşı koymadim. Koyamadim. Onu o odaya her götürüşlerinde , odadan çıkan çığlıklar hem Yelena'nin hemde benim canımı çok yakıyordu. Orda olması gereken bendim ama acısını Yelena çekiyordu.
O benim küçük kardeşimdi ve onu oradan çıkarmak için ne yapmam gerekiyorsa yapicaktim.
Odanin küçük camından dışarı son kez baktım ve Yelena'yi bir adamın kollarinda baygın gördüm.
Ellerimi tüm gücümle cama vurdum. Adını sayıkladım. Hiç bir cevap alamadim. Onu götürdüler ve hiçbir şey yapamadım.
"Tek bir umut bile kalmamıştı."
İçimden geçirdiğim bu cümleye tekrardan teşekkür ettim çünkü bu cümleyi dememle binanin arka tarafında büyük bir bomba patladı. Tek kurtuluşum bu bombaydi fakat Yelenayi birakamazdim. Odamda bulunan dar siyah kiyafetimi giyip silahlarin olduğu alana geldim.
Sırtıma aldığım elektrikli sopalari tekrar kontrol ettim ve Yelenayi götürdükleri odaya girdim. Karşımda duran iri yapili adam Yelenanin başında duruyordu. Her ne olsada Yelenayi burdan alip cikmayacaktim. O adami öldürmem gerekse bile.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Opia // Daryl Dixon
FanfictionOpia, bir insanla göz göze bakışmanın verdiği yoğun his.