MÜBRE

12.Bölüm

Ben, Pâye Karaca olarak şuan ilk defa bir durumu idare edemiyordum. Sağ kulağımda ağabeyimin kızgın ve meraklı çıkan sesi sol tarafımda ellerimizin kenetlendiği, endişeli ve merakla bakan gözlere karşı sadece durgun hissediyordum.

İki tarafa da tepki vermemem her iki tarafı da öfkelendiriyordu. Tek bir fark vardı o da Karan aynı zamanda benim için korkuyordu. Bir anda kulağımdan telefonun çekilip alındı. Karan telefonu kulağına götürünce yüreğim çarpmaya başladı. Ellerim titriyordu. Karan dudaklarını konuşmak için araladığında telefonu elinden bir çırpıda aldım ve kulağıma yasladım. Henüz yeniydik ve ağabeyim bizi öğrenirse hiç ama hiç iyi şeyler olmazdı.'' Bilmiyorum ağabey. Eve geldiğimde beraber bakarız kimdenmiş diye olur mu?'' telefonu tutan elim hem titriyordu hem de telefonu taşımaya çalışıyordu. Ağabeyim verdiğim cevaptan pek memnun olmasa da el mecbur kapattı.

''Mübre.'' tamam, asıl sorun şuan tam yanımda oturmaktaydı. İşin sinir bozucu kısmı asla sakinlikle karşılamıyordu. Konuşmak için araladığım dudaklarıma uzunca gözlerini dikti. Bu adam şuan tam dayaklıktı.'' Karan biri evime çiçekli böcekli hediye göndermiş.'' Tepkisini ölçmek için eğdiğim başımı kaldırdım. Şokta olsa gerekti ki boş gözlerle yüzüme baktı. Sonra yüz hatları yavaşça gerildi ve ardından öfkeli suratı gün yüzüne çıktı. Buna rağmen sinirden olduğuna emin olduğum bir sırıtma bahşetti.

''Belki ağabeyine gelmiştir.'' birbirine kenetlenmiş olan ellerimizi ayırmıyor aksine daha da kenetliyordu. Baş parmağımla elinin üzerine ufak ama etkili olduğunu umduğum hareketlerle masaj yapmaya çalışıyordum. Cevap beklediğini belirten gözlerine karşı sadece başımı iki yana sallayabildim. Cevabını aldığı için mi yoksa kimin yaptığını öğrenmek için mi bilmem bir anda ayaklandı. Kenetli olan ellerimizi ayırmıyordu. Onun aksine ben oturduğum için sol kolum havada kalmıştı. Ardından bende ayaklandığımda hiç bir şeyi toparlamama izin vermeden arabaya binmemizi sağladı.

Öfkeden gözü döndüğü o kadar belli oluyordu ki. Arabayı yavaş sürmeye dikkat ediyordu. Öfkeli olabilirdi ama ölmemizi istemiyor olmalıydı. Öfkesini yatıştırmak için bir şeyler yapmak gerekiyordu. Bu öfkeyle hareket ederse bizim için büyük sıkıntılar doğardı.'' Delirmek üzereyim benden başka sana kim çiçek gönderir.'' sarf ettiği sözler sinirimin bozulmasına sebep olmuştu. O çiçek göndermezse ben hiç çiçek alamayacak mıydım? Pâye sanki çok umursuyorsun. Çiçek almak istesen kendi kendine çiçek buketi satın alır bir de üstüne çeşitli senaryo kurarsın sen. İç sesime hak versem de bu konuyla sonra alakadar olmaya kendime söz verdim.

''Karan birazcık sakin mi olsan olmaz mı?'' el freninde olan elinin üzerine elimi yerleştirdim. Bu hareketimin onu sakinleştirdiğini düşünecektim ama aksine daha da sinirleniyordu. Tamam elimi geri çekiyorum. Elimi geri çekmeye yeltendiğimde ellerimizi birbirine kenetledi.'' Ellerimiz ayrılmayacak, hele bu saatten sonra asla ayrılmayacak.'' sımsıkı kenetlenmişti ellerimiz. Yüzümde aptalca bir sırıtış belirdi. Farkına vardığımda kafamı iki yana salladım.

Arabada yoğun bir sessizlik meydana geldi. Ve ben sessizliklerden nefret ederdim. Sessizliği bozmak için dudaklarımı araladım,'' Karan, senden birazcık sakinlik bekliyorum.'' kafasını yoldan bana doğru çevirdi.'' Pâye ne sakinliğinden bahsediyorsun.'' iç çektim. Başımı eğdim ve gözlerimi kapattım. Eve varmamıza az kalmıştı.'' Ağabeyime nasıl açıklarız bu durumu.'' ani yükselen sesim ile elimin kenetlendiği eli kasıldı.

Korkuyorum hem de çok korkuyordum. Ağabeyimden değil insanların söyleyeceklerinden, bakışlarından ve babamın yüzüme bakmamasından. Her şeye rağmen gönlüme söz geçiremiyordum. İşte bu benim yaptığım en büyük hataydı. Fakat bu hatadan da zevk almadığımı asla söyleyemiyordum. İçimdeki korku yüzüme yansımış olacak ki Karan arabayı kenara çekti. Ellerini ensesine yerleştirip başını direksiyona yasladı. Yüzünü göremediğimden tepkisini de ölçemiyordum.