BERDEL DAVASI

5. bölüm

Babam düşünceli bir şekilde oturdu sandalyeye . Berzan Ağa nın eline fırsat geçmişken kullanmayıp bunu aşiretin toplanmasına ertelemesine şaşırmıştım . Berdele bu kadar karşı olan adam benim için o kadar zalimce sözler sarf eden adam eline geçen fırsatı o an kullanır sanmıştım. O son bakışları da çok hayra alamet değildi gerçi . Off bu adam ne yapmaya çalışıyordu kafam karıştı bir sonraki hamlesini kestiremiyordum şuan . Bir öyleydi bir böyleydi .

Düşüncelerimi bölen Hazar abim olmuştu.

"Berdel falan olmayacak baba madem Baran beyimizin düşünceleri bu şekildeymiş o zaman kimse onun için kendini heba etmeyecek kendi etti kendi buldu! Çeksinler cezalarını."

Babam durgunlaşmış ne diyeceğini bilemiyor gibiydi . Az önceki sözleri için pişmanlık duyuyordu sanki. Belli ki o an sinirle söylediği sözleri yeni yeni idrak ediyordu .

" Bu saatten sonra Onun uğruna harcayacağım bir kızım yok artık merak etmeyesin oğul ."

Kurduğu bu cümle ağzından öylesine çıkmış gibiydi .

" Etmeyin bey cahildir laf söz bilmezdir ama eli sonu evlattır . Yüreğim kaldırmaz bu acıya dayanamam ! Bir kere karar alındı dönmeyin bey bana da kendine de bu zulmü reva görme ! "

" Duymadın mı neler dediğini Esmaa ! Ben çok mu mutluyum sanıyorsun ! Benim canımdan can gidiyor ama haketmiyor Esma haketmiyor ! Kim evladının ölümüne razı gelebilir ama ben onun için bir kere kızımı harcadım değmezmiş meğerse . Madem öyle ben o zulmü kendime çektiririm ama kızıma çektirmem . Törelerimi de yok sayamam yaptılarsa bedelini de ödesinler."

" Bir şey desene Avşin abimin ölümüne katlanamam desene . Buna sebep olamam desene ! Berzan la evlenmeyi istiyorum berdel olsun desene!"

" Ne diyorsun sen anaa! Duymadın mı dediklerini kim böyle bir abi için kendi hayatından vazgeçer ! Sen olmazsan Mizgin olur diyor duymuyor musun ! 17 yaşındaki kız kardeşine bile acımıyorr! Biz niye acıyalım ? Ben kardeşlik görevimi de evlatlık görevimi de yaptım . Ne onun ölümüne izin verebilirdim ne de sizin yüreğinize evlat acısı düşürebilirdim ,bu sebeple de sesimi çıkartmadan berdeli kabul ettim . Kaderime ağladım sızladım ama ses etmedim ama demekki hiçbirini hak etmiyormuş !"

" Etme kızım gel büyüklük sende kalsın ağalar toplanmasın dayanamam ben bu acıya."

Bir şey diyemiyordum ki , anneme o acıyı yaşatmak istemiyordum abim ne kadar bizleri umursamadan bencilce bir hayat yaşamak istese de ben onun ölümüne razı gelemiyordum . Dilim berdel istemiyorum dese de içim içini yiyordu ben onun gibi vicdansızlık yapamıyordum işte !

Anneme cevap vermeden odama geçtim onlar hâlâ bu konu hakkında tartışıyorlardı . Allah'ım nedir bu yaşadıklarımız ! Bu olanları hiçbirimiz hak etmedik ki . Abim aslında böyle biri değildi bu düşüncelerine o kadar şaşırıyorum ki bizleri gözünden bile sakınan adam nasıl oluyordu da böyle konuşmalar yapıyordu anlayamıyorum.

Kapımı kilitleyip uzanıp kendi kendime akşama kadar ağlaya sızlaya düşünmeye başladım bundan sonra ne olacaktı nasıl bir hayatımız olacaktı ? Yarın bu evde taziye mi olacaktı düğün mü olacaktı kestiremiyordum artık . Ben peki ben ne istiyordum ? Kafamda açılan bin bir tane segmenti bir araya getirdiğimde vardığım sonuç olmasını istediğim şey neydi peki ?

Abimin ölmesine razı olur muydum yoksa işittiğim , kalbime bir ok gibi saplanan o sözlere rağmen o yaşasın diye kendimden vazgeçebilir miydim ? Bilemiyordum . İki tercihin sonucu da çok ağırdı . Bende ne yapacağımı bilemiyordum .

Saatlerce düşünmenin ardından kararımı vermiştim . Kalkıp dışarı çıktım abimlerle ve babamla konuşmam gerekiyordu.

Hazar abim ve Ferzan abim avluda oturuyordu . Onlara doğru sakince yürüdüm görüş açılarına girince durdum . Bunu yapacaktım kararım kesindi artık .