SKYHEDA

BARIŞ İÇİN İHANET

Lexa'nın çadırından dışarı çıkmıştım. Köşede bekleyen Clarke koşarak yanıma geldi. "Bütün köy sizi konuşuyor. Kardeş olduğunuzu söylüyor"

"Clarke, Lexa Finn'i istiyor. "

Clarke donmuş gibiydi. Hareket etmiyor , konuşmuyordu. "Önünde eğilip af dilememi istiyor."

Köyden çıkmak istiyordum. Clarke kolumdan tuttu. "Nereye gidiyorsun? "

"Bellamy'i bulmam lazım. Sonra bir plan yapıp dağa gizlice girmeyi düşünüyorum."

"Sana söyledim. Orası askerlerle dolu. İçeri girersen çıkmazsın."

"Ama sen çıktın Clarke. Bak ne diyeceğim umrumda değil anlıyor musun? Gerekirse her katı bombalarım ama yinede arkadaşlarımı orda bırakmam."

"Lyra, Lexa ile anlaşmamız lazım. "

"Ben kimsenin önünde eğilmem."

"Arkadaşlarımız için. Lexa'nın askeri gücüne ihtiyacımız var. İçeri dalıp bir kaç kişiyi öldürüp bizimkileri dışarı öylece çıkaramazsın. "

"Clarke , Lexa'nın önünde eğilsem de fark eden birşey olmaz inan bana. Finn'i istiyor. Onun kanını akıtmaya yemin etmiş."

"Finn nerde? "

"Neden soruyorsun? "

"Sadece merak ettim"

"Uzaklarda ve güvenli bir yerde merak edilecek bişey yok Clarke, güven bana o iyi."

Clarke ile konuşurken hızlı adımlarla yanımıza gelen İndra , Clarke yöneldi.

"Heda seni görmek istiyor."

Clarke başını sallayıp yanımdan ayrıldı. Dünyalıların meraklı bakışları altında köyün ortasında ki büyük ateşe doğru ilerledim. Öylece durmuş ateşte acımasızca yanan odunları izliyordum. Uzayda doğmuş, yeryüzünde ailesini bulmuş insandım. Hayatta kalmaya çalışırken ablasıyla ölesiye kavga eden, arkadaşlarını kurtmak için tanımadığı insanları öldürmeyi bile düşünen ben. Tüm bunlar kafamın içinde dönerken birinin sesi beni kabustan çekip aldı .

"Lyra, sana bişey göstermek istiyorum."

"Bişey göstermek mi? Bence beni kuytu köşeye götürüp öldürmek istiyorsun Anya."

"Korkma, seni öldürmem."

"Teşekkürler Anya, içimi rahatlattın."

Anya önde bende arkasında köyün derinliklerine doğru ilerliyorduk. Şimdi karşımıza tek tük evlerin olduğu bir yol çıktmıştı. Yolun köşesinde ise harabeye dönmüş bir ev.Anya ilerleyip harabe evin yıkık dokük kapısında durdu.

"Hey Anya, benimle ilğili nasıl fantezilerin var bilmiyorum ama buna ayıracak zamanım yok. Üzgünüm."

"Bir an olsun aptallık yapmayı kes!"

"Burası neresi evin mi?"

"Benim değil. Senin evin."

"Nasıl yani?"

"Lexa ve ailesi eskiden burda yaşarladı. Yani Annen ve baban."

Elimi uzatıp kapıyı aralamaya çalıştım. Odundan yapılmış kapı gıcırdayarak ardına kadar açıldı. İçeriye girmek için adımımı attığımda yerdeki tahtalar takırdadı. İki adım sonrasında tahtanın üzerindeki delik dikkatimi çekti. Eğilip kontrol ettiğimde kusursuz olan bu açıklığı anca silahtan çıkan bir kurşun yapabilirdi. Karşıda, az ileride yine odunlardan yapılmış derme çatma bir tezgah vardı. Yerler kirden simsiyah olmuş çaputlarla doluydu.Bir zamanlar burda hayat vardı. Çocuğunun doğumunu heycanlanla bekleyen bir baba.Doğum yaklaştıkça tediğin olan bir anne.Kardeşi olacağı için mutlu olan bir abla.İlerledikçe buraya ait olduğumu hissediyordum. Ev sanki beni karşılıyordu. Kütüklerden yapılma bir duvara yaklaştım. Üstünde bıçakla kazınmış bir kılıç resmi. Bir elim kolyemde diğer elim duvardaki bu motifi inceliyordu. Yıllar sonra imkansızı başarmış eve dönmüştüm. Öldü gözüyle bakılan çocuk evine geri dönmüştü. Ama onu karşılayan sadece yıkık dökük bir ev.