TANEM

3

Hayat ileriye bakarak yaşanır,geriye bakılarak anlaşılır.

  Bazen insanlar yorulduğunu hissede bilir değil mi?

Yada hissetmezler.

Hissetiklerimiz ya bize bağlıdır,yada etrafımızda ki kişilere.

  Ben bunu etrafımdaki kişilere borçluydum.Yeni ailem ve tek aileme.

  O günden beri yaklaşık 5 gün geçmişti ben Belgin hanımlarla kalıyordum artık içim ısınmıştı onlara ısınmıştı bu sürede kardeşlerim ile baya yakınlaşmıştım.

Ama hala samimi olamıyordum onlar gibi....

    Haluk Bey ile hastaneye gidiyorduk bugün kemoterapim vardı

Ben Haluk Bey'e gelmenize gerek yok dememe rağmen ısrar etmişti bende kırmak istemedim.

En sonunda hastane gelmiştik ilk önce ben indim aonra Haluk Bey hastaneye ilerledik ve Bilal Bey'in yanına geldik.

  Kemoterapi için beni hazırladılar ve bir odaya aldılar yaklaşık 2 ila 3 saat sonra işlem bitmişti.

  Pek fazla acı vermesede genede sızıntılar olmuştu.

  Hastane odasında oturuyorduk.

-Nasıl geçti kemoterapin acıdı mı?

   .Haluk Bey sanki evet acıdı desem ağlayacak gibi bakıyordu.

-Hayır acımadı alışık olduğum için.

-Oh oh güzel

    Yüzüne gülümsemesini yayarak gülümsedi.

-Ne zaman cıkacaksın hastaneden?

-Bu gece burda kalmam lazım yarın öğlen burdan çıkarım ancak siz gidin yorulmayın.

-Kızım olmaz öyle şey burda kalırım.

-Ama bak yorulcaksınız ben kendim idare ederim şu ana kadar yanlız idare ettim.

-Tamam ama bir şey olusa anında arıyorsun bizi.

-Tamam

Benlen vedalaşıp ceketini aldı ve odadan çıkıp gitti.

Ben odamın televizyonunu açtım,haberler vardı.

*Demirakan ailesi ve Yenisoy ailesinin kızları Tanem ve Ecem hanım yıllar önce hastanede ki hemşireler yüzünden karışmıştı*

*Bugün öğle saatlerinde Demirakan ailesi yeni kızı Ecem Hanım ile kahkahalarla eğlendiği görüldü.Peki Yenisoy ailesi bir açıklama yapacak mı?*

*Acsba Tanem hanım unutuldu mu?Lütfen beklemedin kalın sayın seyirciler*

Gerçekten en kadar yüzsüzlermiş bunu daha iyi anladım.

Benimle bile 1 kere bile böyle eğlenmemişlerdi toplasan 1,2 kere oda benim zorumla.

Gerçekten bu kadar çabuk unutulmuş muydum.

Onlar beni terk ettiler.

Sanki hiç var olmamışım gibi öylece unuttular beni,17 yılımı geçridiğim kişiler hatta.

Gözlerim fark etmediğim halde şelale gibi akıyordu,ben ben neden aģlıyorum?

Belkide ďüşünmemeliyim sadece akışına bırakmalıyım.

Bu hayat sadece göz yaşlarıma değil kalbimin yaralarımada tuz basmıştı.

.              .             .              .             .          .