Kanser hastası bir kız hastanedeyken ailesinin onu terk etmesi ve gerçekleri anlatması sonucu gerçek ailesi ile tanışır.
Bu benim ilk kitabim o yuzden mantik hatalari ve yazim yanli;lari olabilir/
Yeni bölümden hepinize selamlar fazla uzatmadan ynei bölmümüze geçiyorum.
Iyi okumalar bebişler❤
Medya-Batu
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
12.Bölüm
Şu an dedemlerle oturmuş kahvaltı yapıyoruz bana eski anıları anlatıyorlar ne kadarda eğlendiklerini fark ettim.
-Eee kızım senin böyle anıların var mı?
Dedemin osrusu ile yüzüm asılmıştı.Yoktu.
-Şey benim böyle anılarım yok dede
Babaannem anlamamş gibi kaşlarını havaya kaldırdı.
-Nasıl yani kızım?
Babaanneme dönüp dudaklarımı yaladım.
-Benim önceki ailem ile pek vakit geçirmezdik onlar biraz fazla işkoliklerdi.
Gülünseyip yemek yemeye devam ettim onlarda moreli bozulsada yeniden gülümseyip beni güldürmeye çalışıyorlardı.
-Kızım sana Arkın abinin doğumunu anlatmışmıydık.
Dedem gülerke yemek yerken hayır anlamında kafamı salladım.
-Anlatayım o zaman
Dikkat ile onu dinlemeye başladım.
-Biz hepimiz burda oturyoruz tamam mı o zaman sadece Yavuz,ceyhun,yalın ve Enes vardı sanırım.
-Annende 9 aylık hamileydi Arkın abine doğuma 1 veya 2 hafta olması lazımdı.
-Biz salonda oturken annen sancılanmaya başlamasın mı?Baban heyecandan eli ayağana dolaştı ne yapacağını bilemedi.Taner amcan babanı kendine getirdide hastaneye yetiştiler.
-Halan,Babaannen ve çocuklar evde kalmıştı.
-Biz hastaneye gittiğimizde anneni doğum yerine aldıklarında baban heyecandan bayıldı.
Hepimiz gülerken dedem anlatmaya devam etti.
-Annen doğurduğunda odaya aldılar hemen yan taraftada baban baygın yatıyordu.Annen kalkıp babanı ayıtmasa baya bir süre daha baygındı.
