The Forbidden Fruit Tastes The Sweetest » L.S; Z.H

Rozdział 7

Pov. Louis


Uśmiechnąłem się pod nosem, wchodząc do mieszkania. Ten dzień był najlepszym dniem, od kiedy pamiętam. Po całej nocy tulenia Harry'ego, już wiedziałem, że moja alfa wpoiła się w tę małą słodką kruszynkę. Uzupełnialiśmy się w pod każdym względem i wiedziałem, że to ten jedyny. Od dawna poszukiwałem omegi. Można powiedzieć od szesnastego roku życia. Fakt, zdarzały mi się przygody na jedną noc, ale żadna omega nie została zaakceptowana przez moją alfę. A tu proszę. Zjawia się taka jedna istota w sklepie, a moja wilcza strona od razu chce ją dla siebie.

Z zamyślenia wyrwał mnie dźwięk dzwonka do drzwi. Przypomniałem sobie, że umawialiśmy się z Zaynem na dzisiejsze popołudnie. Chciałem mu opowiedzieć o tym, co czuję. Pracowaliśmy razem, ale także byliśmy najlepszymi przyjaciółmi, odkąd sięgam pamięcią.

— Pan Malik, witam — zaśmiałem się, otwierając mu drzwi i wpuszczając do środka.

— Cześć stary — przybił mi żółwika, a po tym skrzywił się nieznacznie. — Czuję zapach tej omegi w całym mieszkaniu. Opowiadaj i pokaż go, bo wyglądasz na dziesięć lat młodszego, niż kiedy ostatnio cię widziałem.

— Boże, Zayn. On jest cudowny! Słodziak z niego. Zabawny, inteligentny. Normalnie nie wierzę, że go spotkałem — uśmiechnąłem się, siadając na kanapie.

— Wow, pierwszy raz widzę cię takiego — pokazał na mnie. — Jesteś szczęśliwy, miło to widzieć po tylu latach.

— Tak, dla takiej omegi warto — odparłem rozmarzony, podając mu piwo. — Jest młodszy, ale ani mi, ani jemu to nie przeszkadza — dodałem, otwierając Coronę.

— Skoro czujesz, że to właśnie on, to się pochwal, jak wygląda — wyciągnąłem telefon z kieszeni dresów i podałem Zaynowi, upijając łyk zimnego piwa.

— To jest moja omega. Harry — uśmiechnąłem się, pokazując mu nasze wspólne zdjęcia z wypadu na miasto.

Jego mina zrzedła. Harry jest cudowny, o co mu chodzi?

— Przecież to jest brat Horana, do cholery, nasz uczeń — stwierdził od razu, a ja zamarłem.

— Weź się nie wygłupiaj! Horan nie jest podobny do Harry'ego ani charakterem, ani wyglądem — założyłem ręce na pierś. Na żarty mu się wzięło. Naprawdę bardzo śmieszne!

— W tym rzecz, że Harry jest adoptowany, ma inne nazwisko, ale na sto procent to nasz uczeń — przeczesał dłonią swoje włosy, brzmiał dość poważnie. — Już wiem, skąd kojarzyłem zapach tej omegi.

— Serio? Zawsze muszę mieć takiego pecha? — jęknąłem, opadając plecami na oparcie.

— Przykro mi Lou, ale z tego nic nie będzie. Przynajmniej jeszcze przez rok.

Zaśmiałem się przez gorycz, jaką odczuwałem w całym swoim ciele. Alfa protestował, żądał, abym szedł do Harry'ego, zabrał go ze sobą i wyjechał w cholerę, byle dalej od tych chorych dla niego zasad.

— I co mam teraz zrobić? Zayn ja go kocham... — mruknąłem pod nosem, łapiąc się za włosy. Dobrze wiedzieliśmy, że jak alfa spotka swoją przeznaczoną omegę, to nie odpuści.

— Poczekać? — nawet on nie był co do tego przekonany. — Dobra, wiem? Albo ty zmienisz pracę, albo on szkołę. Porozmawiaj z nim, to nie tylko twój problem, jego też to dotyczy — no cóż, ma rację.

Wygrzebałem swój telefon, natychmiast dzwoniąc do omegi. Kiedy nie odebrał, wysłałem mu krótką wiadomość z prośbą o kontakt.

Wiedziałem, że muszę z nim porozmawiać o tym, co dalej. Najgorsze było to, że Horan może mu nagadać na mój temat. Denerwował mnie ten dzieciak, chociaż tyle razy Zayn go bronił, nie wiem nawet dlaczego.