ARZULADIM KAYBETTİM(Tamamlandı)

14. BÖLÜM- Acı

/ARZU(ARDA)/

Keşke odama çıktıktan sonra hiç aşşağı inmeseydim. Nasıl olduysa üzerinde mermi olan kolyemi aşşağıda unutmuştum.

Benim için çok değerli olduğundan onu hemen almak istiyordum.

Merdivenlere kadar gelince Özge'nin yanında diz çökmüş olan Kaan'nın sözleriyle kolyeyi almak için geldiğime bin pişman oldum.

Kaan'ın yüzünü bana dönmesiyle kalbim hayal kırıklığı ve acıyla doldu Kaan için ben hala erkektim son raddeye kadar gelmiş olan göz yaşlarımı tutup hızla odama çıktım.

Ben ne ara bu hale gelmiştim ya

ben böyle değildim diye yatağımın üzerine oturmuş kendi kendime sayıklıyordum.

İçimden en iyisi dışarı çıkıyım diyerek dolaptaki kendime ait olan siyahın hakim olduğu kırmızı çizgileri olan kapşonlu yeleği sırtıma geçirdim.

Arkasında kanatlı kalbin içine batırılmış bir hancer vardı bu en sevdiğim yelekti.

Ayaklarım'ada bot tarzındaki siyah ayakkabıları giyip evden çıktım. Beni görmemeleri için arka kapı'dan çıkmıştım Kaan'nın yüzünü görmek istemiyordum.

Adımlarımı hızlandırarak otobüs durağına geldim. Beklerken de kulaklarıma kulaklığı geçirdim.

Gelmiş olan otobüsü görünce ayaklanarak otobüse ilerledim akpilimi basıp cam kenarındaki koltuğa oturdum.

Kulağıma taktığım ama henüz açmamış olduğum müziği açıp camdan dışarıyı seyretmeye başladım.

Araba kalkmıştı etrafı seyrederken bir taraftanda eskiyi hatırlamaya çalıştım.

Ailemi kaybetmeden öncede hayatım berbat ötesiydi zaten babam iş yerinde olan kızgınlığını eve gelince bizden çıkarırdı.

Annemse dünyanın en kinci kadınıydı diyebilirim evde her zaman iş yapma konusunda kavga ederdik.

O söylenir ben dinlerdim her şey berbat gidiyordu derken babam işi yüzünden hakkari'nin bir köyüne gelmiştik.

Sonradan aslında borcumuz olduğundan peşimize takılan adamlardan kaçtığımız için geldiğimizi öğrenmiştim.

Şehir hayatından köy hayatına gitme bana çok ağır gelmişti ilk zamanlar yalnızlığın baskısıyla nerdeyse her gece ağlıyordum.

Beni teselli edecek kimsemde yoktu orta okuldan sonrada okula gidememiştim evet ben liseye hiç gitmemiştim.

Ailemin otoriter olması yetmiyormuş gibi köy köşelerinde oda diye tabir ettiğimiz ama tam bir ahıra benziyen bir odada 3 sene boyunca yalnızlığımla yaşamıştım.

Boş durmayıp eski okul kitaplarıma çalışmıştım okul kitaplarına çalışmak bile zor olmuştu çünkü yaşadığımız ev hiç ışık almazdı pencerelerin küçüklüğü güneşi görmemizi engelliyordu.

Zaten dışarıda hiç çıkmazdım sürekli olarak elektirik ve sular kesilirdi kış'ları kabus gibiydi ama hiç bitmeyen bir kabus sıkılınca izleyebileceğin bir televizyonumuz bile yoktu.