Kargo Paketi.

Nenni bebek.

İpek'ten.

Oflaz, Berat'a Elfinin kıpırdadığını söylediğinden beri yoğun bakımın önünde bekliyorum. İçeri girip konuşmak istiyorum.

Hemşire odasına doğru gitmeye başladım, "Pardon, Elfin Karaca. Odasına girebilir miyim? Kısa süre," hemşireye, şişmiş dolu gözlerimle baktım. Düşündü, hayır dese susardım, "3 dakika, buyrun kıyafetleri vereyim," peşinden ilerledim, mavi hastane kıyafetlerini ve bone verdi, odadan çıktı. Giyinmem 1 dakika sürmedi, hızlıca tekrardan hemşirenin yanına gittim, birlikte Elfinin odasına gitmeye başladık, annesi zaten perişan, Oflaz yıkılmış. Ben parçalanmış, "Annecim, iznin olursa..Elfinin yanına gireceğim," dediğimde Şevval teyze bakışlarını kızından bana döndürdü, uzun uzum bakıp kafa salladı, bende yavaşça odaya girdim. Elfinin yanına gittim, dizlerimin üstüne oturup onu izledim, sonra söylemeye.

"Bebeğin beşiği çamdan..
Yuvarlandı düştü damdan."

Gözyaşlarımın arasından bazı cümleler çıkamıyordu.

"Nenni nenni nenni nenni,
nenni nenni nenni bebek hey..
Nenni nenni nenni nenni,
Nenni bebek hey."

En sevdiğimiz bebek türküsü, "Gitme Elfin, eksik bırakma beni. Bizi, annen perişan ben paramparça. Herkes ayakta duramıyor, topla bizi Dünya parçası, en değerli olan. Uyan hadi. Bekliyorum," süre vardı, Elfini görmem için süre vardı.. odadan çıktım, hızlıca gidip üstümdekileri çıkarttım, o sırada kapı çaldı, "Gel," dedim. Berattı muhtemelen, "Güzelim, Elfinin uyandı," Elfinim.. gülümseyerek Berat'a sarıldım, "Uyandı! Uyandı Berat!"

Elfin'den.

Kafamda yüzbinlerce ses, kalbimde acı. Uyanmaya çalışıyorum, kıpırdamaya. Olmuyor, İpeğin sesi, nenni bebek söylüyor. Nenni bebek hey.. sonra birşeyler daha söyledi, gitti odadan. Uyan dedi bana.. yalvardı. Burdayım bak uyandım demek istedim ama çok zorlanıyorum.

Gözlerimi açmak için çabaladım, ışık rahatsız ettiği için zor açtım ama başardım. Kafamı kaldırmadan etrafa bakmaya başladım, hastane odası.. İlk öpücük, son öpücük. Tabi ya, ölmüştüm ben ama ölmemişim. Başıma hemşire dikildiğini fark ettim, "Nasıl hissediyorsunuz Elfin hanım?"

"Yorgun, canım acıyor."

"Bu çok normal birşey, yarın daha dinç olursanız odaya alırız sizi. Yatağınızı biraz kaldırmamı ister misiniz? Camın önünde sizi bekleyenler var."

"Evet, çok isterim."

Heyecanla hemşireye bekledim, tuşlardan birine basarak hafif kaldırdı, camı görebiliyordum. Oflaz gülümseyerek bana bakıyor, annem.. annem ağlayarak beni izliyor. Belki kurşun kalbimi parçalamadı ama annemin şu görüntüsü kurşundan daha ağır gelip kalbimi tuza çevirdi. Elimi zorla kaldırıp bana bakan aileme el salladım. Ailem, Oflaz, annem ve İpek. İpek biraz sonra geldi, öyle güzel gülüyordu ki bende güldüm.

Yorulduğumda gözlerimi camdan çekip kapattım..

♟️

Gözlerimi yavaş yavaş açtığımda elimin üstünde hissettiğim el ile irkilip oraya baktım, odaya alınmışım.. Oflaz elimi tutup başımda uyumuş. Annem ve İpek yoktu. Oflazı uyandırmadan elimi çekmeye çalıştım ama uyandırdım. Elimi de çekemedim, "Elfinim, uyandın mı?"

"Yeni uyandım, baya uyumuşum."

"Yaralı ceylanım, yorgunsun. Uyursun tabi."