To Forget (Destined Series #1)

XIX

CHAPTER NINETEEN

Beginning

"Sigurado ka bang kaya mo?"

With my father's question, for I think tenth times already, I laughed.

All of my things are already in the car, Henrick's family car to be exact. Tinulungan niya ako dahil ngayon na din siya lilipat. Dalawang linggo na lang kasi, pasukan na. We need to get used to the new environment we have now.

Medyo malayo ang apartment niya sa apartment ko pero okay na din, isang sakay lang.

We already talked about everything. We already plan what we are going to do especially now that we're facing a different environment.

Hindi ako sanay na mag-isa pero ginusto ko 'to kaya, kakayanin ko.

I looked at my father and chuckled. "'Tay, maraming mo nang tanong 'to."

He looked away. "Na. . . naninigurado lang naman a-ako."

Huminga ako ng malalim saka mabagal na lumakad papalapit sa kaniya.

"'Tay, alam kong nag-alala kayo sa 'kin, pati na din naman ako para sa sarili ko pero kaya ko, kakayanin ko para sa inyo. 'Wag kang mag-alala, palagi akong tatawag dito para hindi na kayo masyadong mag-isip," I said, reassuring him.

I heard Henrick calling my name. Pareho kaming napatingin ni Tatay sa kaniya.

"Alagaan niyo ang isa't-isa, ha? Kung may away man kayo, 'wag niyong palipasin ang araw na magkagalit pa rin kayo."

I looked at my father when he said that. He smiled at me and patted my shoulder.

"Sabay kayong magtagumpay, ha? Kaya niyo 'yan," he added.

Tumango ako, nangingiti.

"'Wag kayong mag-alala, 'Tay, ako na Ang bahala sa anak niyo. Sabay po naming tutuparin lahat ng mga pangarap namin." It was Henrick this time, interrupted us and said it with a wide smile.

It was hard to bid goodbye to my parents. Sanay akong kasama sila at sanay din silang kasama nila ako. Kaya hindi na ako nagtaka kung bakit umiyak si Nanay nung nakitang papaalis na kami.

Buong biyahe, nasa labas lang ang tingin ko. Henrick is holding my hands, playing with it.

"Magiging okay din ang lahat, hmm?"

Huminga ako ng malalim. I looked at him. "Sana nga."

Halos isa at kalahating oras ang biyahe. It was a good decision indeed to have an apartment because I think, I can't take to ride busses everyday to school.

Sa apartment muna ang una naming stop. Mabuti na lang at nandun ang landlady para tumulong sa amin.

"Kung sakaling may naging problema kayo, sabihin niyo lang sa 'kin. Ayoko sa mga maaarte, ha? Pero alam ko kung pa'no makinig."

It was her last word before leaving us inside the room.

"Salamat po," sabi ko.

Nilibot ko ang paningin.

Hindi na masama para sa isang tao. Sa tingin ko, magiging komportable na ako dito.

"Jas, pupunta lang ako sa apartment ko, ilalagay ko lang 'yong mga gamit," Henrick said after putting down the last box of my things.

Mula sa gilid, kinuha ko ang tumbler at binigay sa kaniya. I also get some clean towel for his sweat.

"I'll be back quickly to help you here," he uttered after drinking.