[Destined Series #1] [Completed]
"After all this years. . . it's still you. It never change, it's always been you, my love. . ."
High School when they first met each other. Henrick Yu and Jasmin Basibas became friends until their feelings developed...
A/N: To my beloved readers, sorry for the late updates. I don't have any phone right now. I even borrowed this phone from my brother to write this update. I hope you understand. I'll make it up to you. Sorry in advance for grammatic errors and typos. This is not edited. I hope y'all enjoy this!✨
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
CHAPTER ELEVEN
Nervous
“Grabe, wala ka pa ring pinagbago, Yesh, ang ganda mo pa rin.”
Mula sa pagkakayuko, wala sa oras akong napaangat ng tingin nang marinig iyon na sinabi ni Rochelle. She was smiling widely while looking at the girl beside her. Her smile screams proudness and happiness.
Napangiti ako do'n kasabay no'n ang pagtama ng mata namin na siyang si Yesa na kaibigan. They already introduce me to her. Ganun din naman ang ginawa nila sa akin kanina nung makalapit sila sa pwesto ko. Pinakilala din siya sa akin at masasabi kong walang tapon ang babaeng kaharap. Bukod sa totoong maganda siya, sa tingin ko din ay mabait siya. No wonder why Henrick got crushed on her.
Napabuga ako ng hangin. Nag-iwas ito ng tingin sa 'kin para balingan ang katabi. She also smiled at her friend and I can clearly see how she blush because of what Rochelle said.
I immediately looked away only to hitced my own breath when I meet Henrick eyes. Parang kanina pa ito nakatingin dail bakas din ang gulat sa mata niya nung nilingon ko siya. Pero agad din nawala iyon at napalitan ng pagkunot ng kaniyang noo. Nag-iwas ako ng tingin sa kaniya at napunta ang mata sa stage. Patapos na ang program. Closing remarks na iyon ng principal namin.
“Hindi naman masyado, Chelle, Grabe ka naman,” sabi ni Yesha at mahinhin pang natawa.
Rinig ko ang pag-ismid ng mga kaibigan niya na ngayon ay kaibigan ko na rin.
“Sus, pa-humble pa, eh.” Tumawa pa sila na sinabayan naman nito. “Kaya nag-kacrush si Henrick sa 'yo.”
Tahimik lang ako sa isang tabi. I can't talk because I'm not even part of their elementary days. Hindi ko naman alam ang nangyari sa kanila nung mga panahon na iyon kaya kung sumabat ako, edi, nagmukha akong tanga no'n, 'di ba? Ibang klase naman ako nun kung sakali.Pero dahil sa sinabi na iyon ni Shieryn, indi ko napigilang mapalingon sa kanila. Inaaasar na nila ang baabe na ngayon ay namumula na ang pisnge dail siguro sa sobrang kaiiyan. Napapatingin na din kasi sa amin ang ibang nanonood, nagtataka kung bakit maingay ang nasa pwesto namin.
“Tangina, ‘wag kang pamulahan, Yu! Kung pamulahan ka naman, akala mo kung sino gwapo. Hindi naman.”
Kasabay nun ang mas na pag-iingay nila na pati teacher na nasa harapan ay napatingin na. My friend only said peace and try to surpassed their laugh. Pero kahit anong pigil nila, umaalpas pa rin sa labi nila ang malakas na tawa.
I heaved a sigh. I can't relate with them. I can't even stretch my lips to give them a smile. Well, baka kasi hindi lang ako makarelate? Hindi ko lang yata masyadong naiintindian ang sinasabi nila? I don't know.
