To Forget (Destined Series #1)

XXI

CHAPTER TWENTY-ONE

Dreams

"'Nay, kamusta kayo?"

Mula sa kabilang linya, rinig ko ang paghugot niya nga malalim na hininga.

Umubo siya. "Ayos lang n-naman. . . kami, Anak. 'Wag kang mag-alala."

Pagkatapos ay narinig ko na naman siyang umubo mula sa kabilang linya. I became more worried when I heard my father cough. Pareho silang inuubo.

Napahawak ako sa noo. Mas tumitindi ang kaba ko. I am actually doing my plates, to be passed next Monday but I can't concentrate. The thought that both of my parents are sick makes me sick also. I can't even focus on what I am doing!

Huminga ako ng malalim. Tumayo mula sa pagkakaupo. I drink one glass of water, trying to calm all my senses.

"'Nay, pa check up na kaya kayo ni Tatay?" I suggested. "Matagal na 'yang ubo ni Tatay. Tapos tatlong araw naman 'yang sa 'yo."

She coughed again. Lumakas ang kabog ng dibdib ko. 

She tried to laugh. "Ayos pa naman kami, Hija. Isa pa, wala tayong pera diyan. Nag-iipon pa kami para sa pambayad mo dun sa ano ba 'yon? Party? Ah, oo, tama, para sa party mo."

I took a deep breath. "'Wag na, 'Nay, ipang check up niyo na lang 'yan. 'Di na ako a-attend sa party na 'yon."

I heard her scoffed. "Ay, hindi pwede! Kailangan mong um-attend dun. Minsan lang naman, eh."

"'Nay. . ."

She sighed. "Sige na, Anak. Kaya namin 'to, 'wag kang mag-alala. Gusto ka daw kausapin ng tatay mo."

Rinig ko ang paglalakad ni Nanay sa kabilang linya. After a while, I heard my father trying to clear his throat, but still, he ended up coughing.

Even in between my worries, I smiled.

"'Tay," tawag ko.

"Bunso ko. . . kamusta ka na diyan? Nakakakain ka ba ng maayos? 'Wag kang magpuyat, Anak, ha? 'Wag mong abusuhin ang katawan mo," sabi niya, mababa ang boses.

My legs tremble a bit. Umupo ako at huminga ng malalim. I smiled.

"'Wag kang mag-alala sa 'kin, 'Tay, masipag akong magluto kaya palagi akong nakakakain," marahan kong sabi. "Kayo ang inaalala ko, eh. Ayos ka lang ba talaga?"

Dahil sa tanong ko, bigla siyang natahimik. I know that he's not well but still, I asked. I want them to tell me the truth even though it hurts.

He sighed. "M-masakit na sa lalaumin kapag umuubo ako pero ayos lang naman, kaya ko pa naman, 'wag kang magalala," he confessed.

My eyes become blurry. Tumikhim ako at kumurap.

"Pa check up na kaya, 'Tay?"

He chuckled from the other line. "Anak, ayos lang ako, kami. 'Wag kang masyadong mag-alala diyan. Alalahanin mo na lang 'yang pag-aaral mo diyan. Alam kong medyo nahihirapan ka na pero laban lang, ha? Isang taon na lang."

Kahit na nung natapos ang usapan namin, palagi nilang sinasabi na ayos lang sila kahit na alam kong hindi naman.

Matagal na 'to, eh. Palagi na lang silang binibisita ng ubo pero ngayon ang naging malala. Hindi pa rin gumagaling.

Kahit hindi makapag-isip ng maayos, pinagpatuloy ko pa rin ang ginagawang plate. Hindi pwedeng hindi ko ito mapasar sa lunes.

From sketching, my gaze went up to the door when I heard someone knock.