Ruhumun Işığı (Düzenleniyor)

6. Bölüm: Sevgilim.

1. Kişi ağızından/Barlas'ın anlatımıyla

***

"Nida!" Diye bağırdım.Çağan hemen yanıma gelip telefonunu çıkardı.

Nida'nın başında ağlıyordum.

"Dayan Nida!" Ağzını açıp konuşmaya çalıştı ama bunuda başaramadı. Canının baya yandığı belliydi.

Dayan diyordum ona,dayan.

Hıçkırıklarım binada oturan kişileri ayaklandırırken Çağan ise ambulansa adres veriyordu.

Ferit'in adamları kaçmıştı.Onları yakalamak istiyordum ama Nida'yı tek bırakmazdım.

Binadakiler ambulansın geldiğini görünce evlerine dağıldılar.

"BENİDE ALIN!" Diye bağırdım doktora.

"Birinci dereceden akrabası mısınız?"
Doktor oldukça sakindi.

"Sizin o siktiğimin prosedürleri umrumda bile değil!" Diyip ambulansa atladım.

"Nabzı çok düşük, kalp krizi riski çok yüksek!"

Doktorların dediklerini duymamaya çalıştım.Kafamın içi alarm veriyordu.

"Hocam nabzı yükselip,alçalıyor"

Tanrım... Ölcektim.

Doktorların bağırışları benim içimdeki hüzünden katbekat azdı.

Yerimde başka biri olsa acaba dayanabilir miydi?

Doktorların Nida'yı ameliyathaneye almaları,İdil ve Çağan'ın hızla gelmeleri...

Sanki hepsi beş dakikada olmuş gibiydi.

Cehennemi yaşıyordum sanki.
Fakat ateşler yoktu.

O ateş kendini büyük bir acıya bırakmıştı.Ateş sönse acı bitecekti sanki.

"Efendim biraz sessiz olur musunuz? Başka hastalarda var.Biliyorum, acınız çok büyük fakat böyle devam ederse güvelik çağırmak zorunda kalacağım."

İçimdekileri dışarı yansıtmaktan vazgeçtiğimde sanki o acı dahada büyüdü.

"T-tamam, kusura bakmayın."

Hemşire yanımdan gidince gözüm Çağan'ın omzuna yaşlanmış olan İdil'i gördü.

Gözünden bir damla yaş gelince hızla yaşı sildi.

Birden gözüm kararmaya başladı.
Kalp atışlarımı duyuyordum.

Nida'yı gördüm o anda. Bana doğru koşuyordu.

"Dur!" Dedim.

Bana doğru gelirse belalar onun peşini bırakmayacaktı.

Ben ona doğru ilerlemeye başladım.

Yürüdüm, koştum,koştum.