Vertrouwen of ontvoerd worden? (Flikken Maastricht)

Mishandeld, verleden en bevrijd(hoofdstuk 19)

Eva: Ik heb zo'n pijn, ze hebben me net echt hard in elkaar geslagen. Ze hebben me ook overal aangeraakt, ik wil hier echt weg. Maurice hebben ze niet geslagen, dacht ik tenminste, omdat hij dan waarschijnlijk niks meer zou doen voor hun. Ik kom terug en zie dat hij een blauw oog heeft, arme Maurice. Ik vind het zo erg voor hem, ik word op de grond gesmeten lang Maurice. Ik wil kijken naar zijn blauwe oog en zie dat het ook gezwollen is. Ik heb ook erg veel pijn aan mijn pols, Luuk heeft er net met zijn voet heel hard op getrapt. Het is niet gebroken gelukkig, alleen er is wel al een blauwe plek zichtbaar. Ik moest weer eten voor ze klaar maken, hun wouden een broodje met kaas. Dit is het gene wat ik heel goed kan klaarmaken, ik kan niet veel, maar dit maakte ik altijd voor Maurice en mij. Die man kwam terug en pakte de broodjes zo uit mijn handen, hij vroeg waar de andere twee waren. Ik zei dat dit alle broodjes waren, dit loog ik natuurlijk, ik wou wat eten voor mij en Maurice achterhouden. Hij zette het dienblad met broodjes op de tafel en duwde me tegen een muur. Hij pakte met zijn linker hand mijn gezicht pas en met zijn andere hand ging die naar mijn broek toe. Hij zei als ik de waarheid niet vertelde hij me ging verkrachten, ik zei meteen dat ze op het aanrecht lagen. Hij zei als je nog een keer liegt doe ik het echt, denk maar niet dat ik het niet meen. Hij gaf de broodjes aan Maurice en zei eet maar op vriend. Dat hij Maurice zijn vriend noemde, maar Maurice geloofde het niet, omdat deze mannen net deden als onze vader. Ik ging naar Maurice toe en samen aten we van de broodjes. Ik hoop dat Marion snel komt. Een van de mannen komt weer naar me toe en brengt me naar een aparte kamer, hij is helemaal geluidsdicht gemaakt, voor als ik zou schreeuwen denk ik. Hij deed een ketting om mijn handen en deed de ketting ook aan de muur vastmaken. Hij liet een soort verdovende damp door de ruimte gaan, zodat ik wat moeër werd. Hij verliet de kamer en kwam na een uur weer terug, hij zag aan me dat ik me moe en slecht voelde. Ik zag dat Luuk de kamer op slot deed, de andere zeiden dat hij het niet moest doen, maar het bleek dat hij daar niet naar luisterde. Ik zag dat hij zijn broek uittrok, ik dacht echt niet weer. Hij wilde mijn broek ook uitdoen, maar ik begon heel hard met mijn benen te trappen. Hij sloeg me heel vaak en hard in mijn gezicht, ik werd zelfs duizelig en had het gevoel dat ik elk moment kon flauwvallen. Ik zag dat hij verder ging, hij had mijn broek al uitgetrokken. Verzetten had geen zin, hij was toch veel sterker dan mij. Ik was gewoon al het huilen, terwijl het nog niet eens was begonnen. Ik dacht gewoon terug aan dat hulpeloze meisje dat vroeger door haar vader werd verkracht, toen kon ik mezelf ook niet verdedigen. Gelukkig is Marion onderweg om me te redden en dan helpen we samen Wolfs. Ik mocht na anderhalf uur weer terug, maar ik kon gewoon niet lopen van de pijn. Ik zag Maurice niet, maar ik werd op de grond gesmeten, ik kon niet huilen want dan werden ze boos. Ik kon me tranen niet inhouden en er gleden steeds een paar tranen langs mijn ogen, ze zagen het gelukkig niet. Ik zag Maurice, hij had volgens  mij gevochten, want hij zat onder de blauwe plekken, maar de andere 2 mannen ook. Een man kan hij wel aan, maar twee niet, want dat is gewoon oneerlijk. Ik zag hem en hij gaf me een knuffel, hij zag dat ik gehuild had en gaf een kusje op mijn hoofd. Ik vroeg wat hij had gedaan en hij zei gevochten om jou te helpen, ik gaf hem een knuffel en zei dat hij het niet moest doen.

Marion: Ik ben in een taxi gestapt en liet mijn ID zien, hij mocht van mij door rood rijden. Dat deed hij niet, maar hij reed wel sneller dan mocht. We waren bijna bij het huisje. Ik moet er niet aan denken wat die gasten Eva allemaal hebben aangedaan, zonder haar en Frits kan ik echt niet leven. Ik vind het ook zo zielig voor Maurice, hij is ontsnapt uit de gevangenis, dat moet wel. Als blijkt dat hij vrijwillig is meegegaan, krijgt hij een langere straf, dat verdiend hij niet. Ik bedankte de taxi chauffeur en gaf hem het geld, ik wist niet eens of ik veel te veel gaf, maar dat kon me niet schelen. Ik trapte de deur in en zag dat er twee mannen met een wapen op me gericht stonden. Ik zei ''politie laat dat wapen vallen, of ik schiet!!'' Eentje schoot op me, ik kon nog net achter de deur gaan staan. Ik schoot terug, allebei de mannen lagen op de grond, een was dood en de ander heb ik vastgebonden. Ik zag dat de andere twee vluchtte, maar ik zag geen Eva of Maurice. Ik zag dat er een deur dicht zat, ik trapte hem in en zag Eva huilend en bloedend op de grond zitten. Maurice zag ik ook, hij bloede ook heel erg, hij was neergestoken met een mes zei Eva. Ik belde meteen 2 ambulances, ik ging naar Eva en vroeg of het ging. Eerst antwoorde ze niet, maar daarna barste ze in tranen uit. Ik zei stil meisje, stil maar. Ze vroeg of we eerst Maurice konden helpen, ik legde mijn handen op de wond. Ik hoorde een zwaai licht en ging meteen naar buiten om te zeggen dat ze hier moesten zijn. Toen ik met de ambulance mensen naar binnen liep zei ik in het kort wat er was gebeurd. Ik zag dat Eva bewusteloos op de grond lag, ik was helemaal in paniek, maar liet het niet merken. Tot een van de artsen me een kalmerend middel gaf, want ik was bijna aan het hyperventileren. Ik zei bedankt, ga maar verder met Eva en Maurice. Ik mocht mee in de ambulance van Eva, ze was nog steeds  bewusteloos. Ik kan haar echt niet verliezen, ik ken haar al heel lang en ze weet alles van mij en ik alles van haar. We kennen elkaars trauma's, zwaktes en dingen die we leuk vonden. Ik streelde met mijn ene hand over haar hoofd en met mijn andere hand hield ik haar hand vast. Ik zag dat een apparaat opeens begon te piepen, ze zeiden dat ze geen hardslag meer had. Ik zag dat ze een ding dat stroom afgaf, op haar hard plaatste. Ze deden dit drie keer en ik zei tegen haar ''Eef, doe dit alsjeblieft niet, ik kan niet zonder je'' Ze probeerde het een vierde keer en toen had ze weer een hardslag. We kwamen aan bij het ziekenhuis en ik moest in de wachtkamer zitten. Na 3 uur kwam er een vrouw bij me, ze zei dat ik naar Eva mocht. 

Eva: Ik was net onderzocht, helaas hadden ze ook een lichamelijk onderzoek moeten doen, omdat ik verkracht was. Marion kwam binnen en gaf me meteen een knuffel, ze zei sorry dat ik niet sneller ben gekomen. Ik zei ''Je bent de beste, zonder jou kan ik niet, je hebt me juist gered.'' Ze zei bang en huilend ''ik was zo bang dat je dood ging, opeens had je geen hardslag mee en ik kan niet zonder je'' Ik had heel veel bloed verloren en door mijn verwondingen, was de kans dat ik bewusteloos zou raken zeer waarschijnlijk. Ik heb mijn ribben en pols zwaar gekneusd. Dat ik mijn hartslag verloor kwam hierdoor en dat ik ook een paniekaanval kreeg. Je hebt me gered, ik weet niet hoe ik je kan bedanken. Ze zei ''Je hoeft me niet te bedanken, ik ben blij dat je nog leeft, dat is genoeg. Als ik iets kan doen doe ik het graag'' IK zei ''Je bent echt te aardig, heb je al nieuws over Maurice?'' Marion antwoorde ''Die is net klaar met zijn operatie, hij gaat het halen en helemaal herstellen. Ze maken hem op dit moment wakker'' Ik vroeg ''Mag ik met jou dan even naar Maurice?'' Ze zei tot mijn verbazing ja, ze is heel zorgzaam, dus ik was bang dat ze nee zou zeggen. We liepen zijn kamer binnen, wat best pijn deed, maar het ging wel. Ik zag Maurice liggen in het bed, ik gaf hem een knuffel en zag meteen dat het opzich wel goed ging. Ik vroeg aan Marion of we Wolfs mochten gaan zoeken, maar ze zei nee. Ze liep met me mee naar de slaapkamer en bleef deze nacht bij me slapen. Wat heel aardig was Frits was bij haar ex man en we kregen allemaal extra bescherming. Frieda Mechels was op de hoogte gesteld en was zelfs onderweg naar ons, maar ze kon niet nu al vertrekken, maar ze zou ons in Finland zien. Marion en ik hadden de nacht doorgebracht in het ziekenhuis. Ik mocht het ziekenhuis wel verlaten, maar de artsen vonden het niet verstandig. Ik ging met Marion opzoek naar Wolfs, we moesten hem vinden. Zijn telefoon gegevens waren bij een dorpje uitgegaan, ik keek op de kaart en zag een afgelegen huis dat niet werd gehuurd door iemand, het leek heel erg geschikt om iemand gevangen te houden. We stapte in de taxi en gingen naar het huis. Marion streelde over mijn been en zei het komt allemaal goed, daar zorgen we voor. Ik keek haar met een klein lachje aan en zei ik hoop het.

Wolfs: ik zit al een tijdje vast, Daan komt terug en duwt me van het bed af. Ik raak bewusteloos, van de harde klap aan mijn nek. Ik hoor nog wel dingen, maar heel erg zacht of ik droom die dingen maar, dat weet ik niet. Ik hoor een auto met piepende banden remmen voor het huis. Ik hoor Eva de trap op rennen, ik ken het geluid van haar hakken schoenen. Ze roept mijn naam, maar ik kan niet reageren.  Ze zegt tegen Daan "Maak hem nu los, Daan maak hem los'' Ik merk dat ze me meteen optilt, Marion is er denk ik ook bij en probeert het touw loste maken, dat aan de muur is vastgebonden. Marion zegt ''het lukt me niet, het zit te strak'' Eva zegt ''Schiet alsjeblieft op, ik hou dit niet heel lang meer'' Eva geeft haar een zakmes. Marion krijgt het touw nu wel los en legt me op de grond met Eva. De ambulance was onderweg, opeens hoor ik niks meer. Ik weet niet wat er gebeurd, ik word wakker in de ambulance. Hij is aan het rijden, Marion en Eva zitten er beide in. Ze zegt ''Hoe gaat het, ik ben echt blij dat we je gevonden hebben'' Ik zeg ''Mijn nek doet echt pijn en mijn hoofd ook, eigenlijk heb ik overal pijn. Waarom is Marion hier? Hoe gaat het Eva, wat hebben ze gedaan?? Marion vraagt of de man die er nog bij zit even weg kan gaan en hij gaat naar voren in de ambulance. Marion zegt dat ze wilde bellen en Eva niet opnam, opeens belde ze in paniek en ik kwam er meteen aan. Eva en Marion vulde elkaar aan, zodat Wolfs het verhaal ook wist. Marion deed een groot deel zeggen omdat het voor Eva zwaar was om erover te praten, Marion vroeg wel steeds toestemming of ze het mogen zeggen. Ik pakte Eva haar hand vast en zei ''Sorry, dat je dat allemaal hebt meegemaakt, het is mijn schuld'' Verder legde ik uit wat er wat gebeurd en waarom Daan wraak nam. Eva streelde over mijn hand en zei dat het niet mijn schuld was, dat gaf me een opgelucht gevoel. We gingen naar het ziekenhuis en ik werd onderzocht, kleine hoofdwond, paar gekneusde ribben en natuurlijk mijn nek die heel zwaar gekneusd was. We gingen slapen in een hotel kamer, er stonden drie bedden. Eva pakte me bij mijn nek vast en zei ''sorry dat ik je niet geloofde en laat dat ding nou zitten, de dokter zei dat je het moest dragen en ze gaf me een knuffel'' Ik zei al eerder dat die vent niet klopt, maar niemand wou me geloven. Nu word die hopelijk opgepakt.

Hopelijk vonden jullie dit deel leuk!! Ik vond het leuk om te schrijven, er komen nog leuke deeltjes aan. Word Daan de Vos aangehouden?? Wat gebeurd er met Eva en Wolfs verder? Gaan ze nog verder met de reis??