Vertrouwen of ontvoerd worden? (Flikken Maastricht)

Aangifte en leuke verrassing(hoofdstuk 34)

Eva: Ik ben erg bang, maar Wolfs heeft me goed getroost. Ik wil me ook niet gaan aanstellen, maar ik wilde liever geen aangifte doen. Ik ben in het ziekenhuis geweest en die heeft allerlei testjes gedaan. Ik mocht gaan zitten in de wachtkamer, er kwam een vrouwelijke arts naar me toe. Ze had blond haar en was heel aardig, ze was denk ik even oud als mij. Ze zei dat we mochten mee komen en ik zei dat Wolfs mee moest, zonder dat hij iets antwoorde trok ik hem mee aan zijn arm. We liepen een kamer binnen en legde het verhaal uit, ze pakte een spuit om bloed af te nemen. Dit vond ik echt niet leuk, ik haat spuitjes. Wolfs pakte mijn hand vast, ik zat er echt als een klein bang kind die niet zonder handje durfde. Ach wat maakte het ook uit, ze zei dat de bloedresultaten later deze middag terug zouden komen. Ze zei dat ik mijn kleren moest uitdoen, eerst maakte ze foto's van toen ik de kleren nog aan had. Ik zat opeens alleen nog maar in mijn ondergoed, ik was heel onzeker en bang ofzo. Ik vond het een rare situatie, Wolfs vroeg of hij weg moest gaan, maar hij moest blijven van mij. Ze nam allemaal foto's en gelukkig keek Wolfs me niet de hele tijd aan, anders werd het nog ongemakkelijker. Ze had al de foto's genomen en Wolfs had blijkbaar nog kleren meegenomen voor mij. De vrouw had ook gekeken of ze wat vingerafdrukken kon vinden van de man en dat was gelukt, gelukkig. Ik en Wolfs hadden de kleren afgeleverd bij het lab en gingen naar het politie bureau. De man die mij eerst had verhoord, wilde dat weer doen. Ik vroeg om een andere agent en legde alles uit wat er was gebeurd, ook dat we naar het ziekenhuis waren gegaan en het lab. De uitslag zou over een uur of twee klaar zijn. De agente was heel aardig, ze luisterde goed en had medelijden denk ik. Ze wilde de dader natuurlijk graag hebben, we zeiden dat we hem naar het ziekenhuis hebben gebracht. Er staan mensen van de politie die hem gaan aanhouden als hij weg mag gaan. De vrouw was onder de indruk van alles dat we hadden gedaan, normaal gaat het heel anders, maar we zitten natuurlijk wel bij de politie. 

Wolfs: Ik was echt heel trots op Eva van wat ze heeft meegemaakt en hoe ze er mee omgaat, maar ook dat ze naar het ziekenhuis ging voor onderzoekjes en aangifte deed. Ik zei dat ik een mini verrassing voor haar had en dat was dat we een wandeling gingen maken. Maar dan echt een lange, omdat ze daar zo van houd. We gaan eerst een uur wandelen en dan eten we wat bij een restaurantje en daarna nog een uur wandelen. Dan komen we aan bij een bootje en dan steken we een riviertje over. Ik zat dan te denken dat we dan bij een restaurant zouden kunnen avond eten en dan misschien nog anderhalf uur lopen voor een hotel. Dan zijn we even weg van alles en doen we leuke dingen, dan kun je even aan iets anders denken zei ik tegen haar. Ze wilde me een knuffel geven, maar deed het niet, want misschien werden we gevolgd. Ze zei ''Ja, dat vind ik geweldig, maar dan doe je alleen dingen die ik leuk vind. Dan heb jij er toch niks aan?'' Ik zei tegen haar ''Natuurlijk heb ik er iets aan, we eten lekker in restaurantjes, dat vind ik heel leuk. Als ik bij jou ben is het altijd leuk, dus het maakt me niet uit wat we doen'' Ze lachte vriendelijk naar me en we begonnen met lopen. Ze vroeg opeens hoe ik de moeder van Fleur heb ontmoet. Ik zag dat ze spijt had van de vraag, maar ik wilde hem wel beantwoorden. Ik zei ''Op vakantie een keer, het was helemaal niet de bedoeling dat we een relatie zouden krijgen en al helemaal niet dat ik Fleur zou krijgen. Ik heb wel spijt dat ik niet ben gebleven, maar ik kon het gewoon niet'' Ze knikte en zei ''Ik vind Fleur echt aardig'' Ik vroeg toen aan haar ''Wil jij kinderen ooit?'' Ik had het eigenlijk niet moeten vragen, ik weet dat ze een miskraam had gehad en het was stom van me. Ik zei meteen  ''Sorry, dat was dom van me'' Ze zei ''nee, is niet erg. Ik heb er eigenlijk nog nooit echt over nagedacht. Ik dacht alleen toen ik zwanger was, dat ik het wel wilde, maar ook weer niet. Ik besloot om het te houden, omdat ik het moeilijk vond om het weg te doen en al helemaal na de eerste scan'' Ik keek haar aan en lachte vriendelijk naar haar ''Zou je het nu nog willen en wat er toen gebeurde was niet jou schuld'' Ze zei ''Weet ik, maar soms voel ik me nog schuldig. Dat was eigenlijk vooral in het begin, nu denk ik er veel minder over na. Ik weet niet of ik nog kinderen wil, jij wel?'' Ik antwoorde ''Ik weet het ook niet, ik wou dat ik je meer had geholpen toen en niet boos werd op je toen je zwanger was'' Ze antwoorde ''Nee, jij had het prefect gedaan. Dat boos worden, was inderdaad overdreven, maar jij kon er niks aan doen. Ik snap het wel hoor'' We liepen weer verder en praten nu echt over van alles, ook over persoonlijke dingen. Zoals welke vriendjes of vriendinnetjes we ooit hadden gehad, over vroeger en van alles. We kwamen aan bij een restaurantje, ik bestelde gewoon een broodje, Eva noemt het altijd broodje ingewikkeld en zei een broodje zelfmoord (broodje kaas). We aten het op en gingen weer verder wandelen. Ik zag dat de wandeling naar het restaurant voor het avond eten geen uur duurde, maar twee uur. Ik was eigenlijk al moe, maar Eva niet en ze was heel vrolijk en praatte gewoon verder. Daar werd ik ook vrolijk van en daarom ging ik ook nog door met lopen. We kwamen eindelijk aan bij het restaurant, het was al 18.00 uur. Ze bestelde bami, dat had ik kunnen verwachten en ik bestelde iets met garnalen en mosselen. We hadden onze buik vol en rekende af. We liepen weer verder en kwamen aan bij het hotel. We hadden geen pyjama aan, dus moesten we in ons ondergoed slapen. We hadden allebei onze kleren uit getrokken en waren in bed gaan liggen. Ik genoot wel van deze dag en Eva ook. Ze viel snel in slaap, na zo'n dag snapte ik het wel. Ik genoot en keek naar Eva, ze sliep lekker en ik viel ook inslaap.