Vertrouwen of ontvoerd worden? (Flikken Maastricht)

Marion en Wolfs praten(Hoofdstuk 21)

Marion: Eva komt de badkamer uitlopen met een emmer water, ik vind haar plannetje wel heel goed om wolfs wakker te maken. Ik help haar met het dragen van de emmer, want hij is best zwaar. We lopen naar Wolfs toe en gooien het water over hem heen, we laten ook perongeluk de emmer los op het hoofd van Wolfs. Hij schreeuwt heel hard ''Mar en Eef, godverd*me. Waarom moest dat nou, ik lag nog heerlijk te slapen'' Wij zeiden allebei ''Dat hoefde niet en die emmer op je hoofd ging perongeluk, we vonden het leuk om je wakker te maken en het is al ver 11 uur inmiddels'' Hij bromde nog wat en ging naar de badkamer, om zich te douche. Twintig minuten later verscheen die weer, hij had zijn shirt nog niet aan, die was hij zeker vergeten om te pakken. Ik zag dat Eva maar hem keek, ze staarde zelfs. Wolfs keek ook naar haar, zouden hun dan toch verliefd op elkaar zijn. Ik hoop het want hun zijn een heel goed stelletje. Ik voel me wel een beetje ongemakkelijk en Wolfs trekt snel zijn shirt aan. We gaan nog even naar het restaurant toe, ik en Eva pakken een croissantje met jam. Wolfs pakt een broodje ei met spek en een gewoon wit broodje waar die ook van alles op doet. Wolfs doet altijd ingewikkeld met eten, ik en Eva houden meer van simpel, ik vind Wolfs ingewikkelde eten wel heel lekker, Eva niet altijd. We kletsen nog wat, Eva en Wolfs moeten over 8 uur terug op de boot zijn, want dan vertrekt die weer. Ik ga over 5 uur weg, ik ga terug naar Frits. Wolfs kijkt Eva aan en mij ook, volgens mij wilt hij iets vertellen. Hij doet het niet, als ik nog even naar de tafel loop waar het eten op ligt, volgt hij me. Ik pak nog een croissantje en hij vraagt of we dadelijk of later nog even kunnen praten, hij zei dat het belangrijk was. Ik zei natuurlijk dat dat prima was, maar wat wilde hij met me bespreken. Als hij dingen over Eva wil weten, dat ga ik natuurlijk niet zeggen, maar hij klonk bezorgd. Misschien gaat hij wel vragen of die met Eva mag trouwen, hij kan het niet aan haar ouders zeggen. Ik denk niet dat hij dat gaat vragen.

Wolfs: Ik zie dat Eva gaat douche, ik weet dat het nu mijn kans is om met Marion te praten. Ik tik Marion op haar schouder en vraag of ze nu wil praten. Ze zegt ja. Ik begin met praten ''Ik weet dat het misschien raar klinkt, maar ik maak me zorgen om Eva. Ik wil niet dat haar iets overkomt, ze ontwijkt me de hele tijd sinds dat ze ontvoerd is. Ik snap niet waarom, ik doe haar toch niks. Houd ze me verantwoordelijk voor wat er met haar is gebeurd?? Hoe kan ik het goed maken, ik wil haar wel blijven zien. Wil ze nog wel met me verder reizen op het cruise schip??'' Marion begint te praten ''Ik kan niks zeggen over hoe het gaat met Eva en waarom ze je ontwijkt. Dat snap je toch wel, ze heeft het me in vertrouwen verteld. Het heeft niks met jou te maken en ze vind niet dat het jou schuld is. Je moet het haar  zelf gewoon vragen, dan verteld ze het misschien zelf aan je'' Ik zucht en zeg ''Ik begrijp het, je kan inderdaad ook niks over Eva zeggen'' Ik zie dat Marion een tijdschrift gaat lezen, ze zegt nog dat we wel kunnen bellen als ik op het cruise schip ben en zei bij Frits is. Ik zeg dat dat me fijn lijkt, bij mezelf denk ik dan misschien geeft ze perongeluk een beetje info over Eva.  Ik zie dat de tijd als heel snel gaat, het is alweer een uurtje verder. Ik denk dat ik, Eva en Marion nog even in de stad gaan. Eva wilt het eigenlijk niet, maar Marion heeft haar overgehaald. Ik loop langs Marion, want ik wou langs Eva lopen, maar ze ging snel langs Marion lopen. Ik weet niet of Eva me haat, zo lijkt het anders heel erg. Ik wil mijn beste vriendin echt niet kwijt, maar ik ben bang dat ik dat al ben. Marion is ook een hele goede vriendin, ze is altijd zo aardig en wil graag andere helpen. Ik zie dat Eva terug wilt en vraag dan of ze terug wilt naar het hotel. Ze zegt ja, maar kijkt me niet aan. Wat is er aan de hand met haar, ik heb weleens fouten gemaakt, maar ze was niet snel boos. Ik vraag aan Marion of het wel gaat met Eva, ze zegt ''Laat haar maar even, ze moet het ook verwerken en ik denk dat ze niet graag bij mannen in de buurt is. Ze ontwijkt iedere man nu.'' Ik zeg ''Ik hoop dat het daar aan ligt, ik wil haar echt niet kwijt. Ze betekent zo veel voor me,  jouw wil ik natuurlijk ook niet kwijt hoor'' Marion lacht en zegt ''Je raakt ons beide niet kwijt, ik kan natuurlijk niks zeggen van Eva. Ik weet wel dat ze niet boos is op je, maar je moet het haar gewoon zelf vragen'' Ik zucht, maar weet dat ze gelijk heeft, helaas. Ik wil heel graag weten waarom Eva me de hele tijd negeert, maar ik wil het eigenlijk ook niet vragen aan haar. Ik wil haar gewoon niet teleurstellen of kwijt raken. Zal ik het vragen als Marion weg is, ik weet het gewoon niet meer. Ik heb echt pijn aan mijn nek, dat komt omdat ik ben opgehangen. Wolfs je mag je niet aanstellen, want ik heb niks meegemaakt vergeleken met Eva. 

Eva: Ik denk nog steeds de hele tijd aan wat er is gebeurd, ik vind het moeilijk om ergens anders aan te denken. Ik heb nog steeds heel veel pijn, maar ik vind niet dat ik me mag aanstellen, want het kan altijd erger. Ik vind het gewoon stom dat hun zich precies als mijn vader gedroegen, het maakt me ook heel bang op een of andere manier. Vroeger was ik natuurlijk ook wel bang, maar dat was anders omdat ik toen heel jong was en het dan denk ik minder in de gaten had. Ik was er zelfs aan gewend geraakt. Als ik eraan denk begin ik best snel te huilen, terwijl dat niks voor mij is. Ik huil meestal alleen maar als ik iets heel erg vind of echt pijn heb, dat is bijna nooit. Ik ben nu zelfs aan het huilen, waarom moet ik nou weer huilen. Stomme Eva, je moet echt stoppen, anders is het dadelijk zichtbaar dat je hebt gehuild, spreek ik mezelf toe. Ik begin juist harder te huilen, wat is er toch mis met me, waarom moet ik altijd zo'n dingen meemaken. Bij iedereen ziet het er altijd uit alsof die gewoon blij zijn en er niks mis met hun is, dat wil ik ook. Ik word zelfs boos omdat ik weer huil, dat deed ik de afgelopen dagen ook. Voordat ik het in de gaten heb, sla ik een paar keer heel hard met mijn hand op de wasbak. Het doet heel erg pijn, maar gelukkig denk ik nu niet aan wat er is gebeurd. Ik zie ook dat mijn hand is beginnen bloeden, nu raak ik echt in de stres, Wolfs en Marion mogen dit echt niet zien. Ik word alweer boos en trap keihard met mijn been tegen de douche, dat doet ook echt pijn. Ik huil nog steeds, zouden Wolfs en Marion de geluiden hebben gehoord, vast niet. Ik doe iets meer make-up op dan anders, zodat je mijn huil ogen minder ziet. Ik doe ook wat op mijn hand, om te zorgen dat de wondjes en blauwe plekken op mijn hand weg zijn. Ik vind dat ik dat goed heb gedaan, het is bijna niet meer zichtbaar. Ik wil eigenlijk helemaal niet dat Marion weggaat, dan moet ik alleen met Wolfs blijven. Ik vond hem zo aardig en vertrouwde hem met alles, waarom negeer ik hem dan de hele tijd, wat is er toch mis met me. Hij was er altijd voor me, dat zal die nu ook wel niet meer zijn en dat is mijn eigen schuld. Ik weet ook niet of ik hem kan vertrouwen, ik vertrouwde Daan de Vos ook altijd. Hij heeft me zelfs gered, toen ik ontvoerd en verkracht was. Wolfs was toen weggegaan, ik wilde zelfs geen team meer volgen met Wolfs, maar liever met Daan. Ik weet gewoon niet meer wie ik kan vertrouwen, ik moet op een of andere manier erachter zien te komen of Wolfs te vertrouwen is. Ik heb al met veel mensen een goede vriendschap gehad, die niet te vertrouwen waren: Frank (hij had geld witgewassen, dat deed die denk ik voor ons), Peer (die was een corrupte agent, waar ik zelfs zwanger van was), Wolfs (misschien, ik weet het niet) en Daan de Vos (hem vertrouwde ik zo en wilde zelfs een team met hem vormen) en waarschijnlijk vergeet ik er nog een paar. Ik ga toch maar uit de badkamer, anders hebben ze door dat er wat mis is.

Hopelijk vonden jullie het leuk om te lezen!! Sorry als deze slechter of korter is, ik had minder tijd in de ochtend om iets te schrijven. Vandaag komen er nog wel deeltjes, die zijn denk ik wat langer.